სიყმე სიბერედ ვაქციე

(სიმღერა)

სიყმე სიბერედ ვაქციე,

ერი კი - ვერა ერადა.

იმედი მქონდა... ჩონგური

მოვმართე, დავჯე მღერადა.

მეწადა, ჰანგი მსმენელთა

გულისა ამაზრზენადა

ჰქმნილიყო ჩემთა მოძმეთა,

ცად აეწია ზენადა.

შევამკე მთები მაღლები

და ბარი ათასფერადა,

აზრი საერთო, საქვეყნო

მინდოდა გასაკვერადა;

ამისთვის თავსა დავწიე,

ვაქციე ნაცარ-მტვერადა.

ვადიდე გმირთა სახელი,

მკლავი და სულით დიდობა,

დავძრახე ქვეყნის ორგული

და შეურაცხვყავ ფლიდობა;

სიმაძღრე სიმშილზე ვცვალე,

ფუფუნებაზე - მწირობა.

მინდოდა არ შამებღალა

მე წმინდა დედა-შვილობა.

პირნათლად მივალ საფლავში,

მტკიცედ დავიცევ პირობა.

ამას მითვლიან ცოდვადა,

რაშიც მე მიჩნდა გმირობა;

თავს დამჩხავიან ყორნები,

გაუმართიათ ყრილობა.

შემირცხვა ზოგის ნამუსი,

გრძნობა, აზრი და ზრდილობა:

კაცობად დაუსახიათ

სიჩერჩეტე და ვირობა!

რა მეთქმის? გული მკვდარია,

ცრემლი მდის ნუგეშ-მწველადა;

მე კაცთა შორის მეტი ვარ,

უნდა გავიჭრა ველადა,

რაკი გადიქცა ეშმაკი

ტკბილ მოსაუბრე გველადა

და თანამოძმე ეს ჩემი -

მის ყურისმგდებელ ევადა,

როს გახდა საქვეყნო საქმე

უსუსურთ საღეჭ კევადა.

1907 წ.