საათნავა

ეს საწყალი საათნავა

სიყვარულმა გაათავა!

უძილოდ ღამეს ათევდა,

”ვით ვარსკვლავი მთვარისათვინ, ―

ზარუ ―

ზარბაბ ―

ზარისათვინ”.

მისხალივით გული სტკივა,

მისი სიტყვა ცაში მივა:

”არ გეწყინოს, ჩემო კარგო,

სიტყვაშიაც იგავი მაქვს,

რომელ ერთხელ გენაცვალო,

განა რამდენი თავი მაქვს?”

*

ხეივანში ჩადგა მთვარე,

აივანზე ოხრავს ქალი,

ტირის თარი დამარხული,

მიზრაფს სცვივა ნაპერწკალი.

― რად აღსდეგი, რად მეძახდი,

რა ოცნებას მიპირებდი?

თარი ტირის... რად უნდოდა,

ჩვენ ისედაც ვიტირებდით...

*

შენ იტირებ, არ მოკვდები,

შენ იმღერებ დღე ათასი.

ქუჩებშია ჩირაღდანი,

აბრეშუმის ფიანდაზი.

შენი თარი ― შევარდენი

არის ოქროს ავჟანდითა.

ცხრა კუბოში რომ იძინო,

გასძლებ ლექსის მჟავბადითა!

გასძლებ, ვიდრე შემოგცინის,

ხმა ვისთვის არ დაგეღალა,

პირლამაზი მეზობელი,

შავგვრემანი, ყელმაღალა...

სიმღერებიც არ იქნება,

თუ არ ცრემლის შარბათითა;

ცხრა კუბოში რომ იძინო,

გასძლებ ლექსის მჟავბადითა.

შე საწყალო ფეიქარო,

ხმადამთვრალო საათნავა,

ჭიანურო, ცეცხლის მყრელო,

რა ნაღველმა გაგათავა?

*

დღეს თბილისის მოედანზე

მე ვარ ლექსის ქანდირბაზი;

სამქებაროდ ჩახჩახებენ ―

ჩირაღდანი, ფიანდაზი.