მაშ, რა ვუყოთ, პოეტებო...

გადეყარა ნარიყალას

ნაცრიანი ბური...

ხაში,

ხილი

და თონიდან ამოყრილი პური,

თაბახი და საზანდარი,

მზე შინა და გარეთ ―

ეგებება მზეს თბილისი

თავის ექვსი კარით...

განა გასძლებს სიჭაბუკე,

ვაი, შენი ბრალი!

ხელებ შუა გაქანდება,

ვით ნიაღვრის წყალი,

ისევ ისე დამწიფდება

ვერის ბაღში ბალი,

აბანოდან ამაივლის

თვალციმციმა ქალი.

*

მიეგებეთ,

ვინც დამწვარა,

როგორც საათნავა!

განა გიცდის სიყვარული,

ადგება და წავა!

მაგრამ ისევ ილაპლაპებს

მტკვარის ლურჯი გავა.

ქაშუეთის ჩუქურთმები

ფასკუნჯების თავად!

*

განა ლექსი ლექსი არი,

თუ დარჩება მუნჯი?

პოეტებო,

გულსაც უნდა

ბერტყვა, როგორც ხურჯინს!..

ჰკივის თათრულ სიმღერებით

მწველი ეთიმ-გურჯი,

სწვეთს ღვინოში ჩაწობილი

ფიროსმანის ფუნჯი.

*

მიეგებეთ ოქროს მტვერში,

სიტყვა უნდა განდაგანა,

ბესიკსა და საათნავას

სიყვარული სწამდათ განა?

ხმაში უნდა ვეფხვის ძალი, ―

სამაია სამთაგანა!

*

მაგრამ ლექსი გადურჩება

იმ ძველ ნააჩრდილარს?

სახედარზე წითელ ბოლოკს

და ჭიანურს მტირალს,

მეტივეს და თივის ურემს,

წყნეთურ მაწვნის ქილას? ―

მაშ, რა ვუყოთ, პოეტებო,

ამ თბილისის დილას ?