კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II-ს ქადაგებებს ლაიტმოტივად იმ ახალი საფრთხეების ხაზგასმა გასდევს, რომელიც დღეს მართლმადიდებლობას, და შესაბამისად, ქართველობას ემუქრება. 2 აპრილს ივერიის ღვთისმშობლის სახელობის კარიბჭის ტაძარში წარმოთქმულ ქადაგებაში, რომლის ტექსტს „საპატრიარქოს უწყებანი“ აქვეყნებს, კათოლიკოს-პარტრიარქმა ბრძანა: „დღეს მრავალი განსაცდელი ემუქრება ჩვენს სულიერებას, პირდაპირ შეიძლება ვთქვათ, რომ მტერი ნადირობს ჩვენს ხალხზე, ცდილობს სასუფეველს გამოსტაცოს ქართველი ადამიანი და ამისათვის სხვადასხვა მიზეზს მიმართავს, იგონებს თავისუფლებას, დემოკრატიას და სხვა. ... ბედნიერია ადამიანი, თუ ნამდვილად გაიგებს, რა არის თავისუფლება. თავისუფლება და დემოკრატია არ ნიშნავს აღვირახსნილობას, არ ნიშნავს, რომ უნდა უარყო ათი მცნება, ათი ნეტარება, წმინდა მამათა და მსოფლიო კრებების დადგენილებანი, რომლებიც წინაპრებმა დაგვიტოვეს“ („საპატრიარქოს უწყებანი“, №14, 12-18 აპრილი, 2006).

სააღდგომო ეპისტოლეში კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II კიდევ ერთ საფრთხეზე ალაპარაკდა, რომელიც ქართულ მართლმადიდებლურ კულტურას ემუქრება - გლობალიზაციაზე. „გლობალიზაციის პროცესი ბუნებრივად იწვევს ყველა იმ ხალხისა და კულტურის ასიმილაციასა, ზოჯერ სრულ გაქრობასაც, რომლებიც სათანადო იმუნიტეტს ვერ გამოიმუშავებს, ოღონდ ეს ახალი მოვლენა როდია... ისტორიულად ცნობილი ყველა დიდი იმპერია ცდილობდა განეხორციელებინა გლობალიზაციის მაგვარი პროცესი. დღეს კი ამან საყოველთაო ხასიათი მიიღო... ენა, მამული სარწმუნოება _ ამ სამ საგანძურს თვალისჩინივით უნდა გავუფრთხილდეთ, რომ ერის მთლიანობა და თვითმყოფადობა შევინარჩუნოთ“ - ბრძანა კათოლიკოს-პატრიარქმა („საპატრიარქოს უწყებანი“, №16, 26 აპრილი - 3 მაისი, 2006).

ჟურნალი „ქვაკუთხედი“ გვთავაზობს „ქართული გზიდან“ გადმობეჭდილ ლაზარე ზაქარიაძის სტატიას - „უფალი მეფობს“, რომელიც დღევანდელი საქართველოს შიდაპოლიტიკურ პრობლემებს ეხება და მიზნად ისახავს ქართული სული, გარე ძალების დახმარებით „დადგმულობის, ინიცირების სულით“ ჩაანაცვლოს. „...ვინ გვმართავს ასე უსაშველოდ და ყოველგვარი სტრარეგიის გარეშე? იქნებ სწორედ ეს არის მთავარი სტრატეგია: საქართველომ დაიჩოქოს, ქართულმა ზნეობამ, ქართულმა ფესვებმა, ქართულმა სულმა?! სხვადასხვა ფსიქიური ანომალიის მქონე ადამიანების მართული და მიზანდასახული ზეაღსვლა სახელმწიფო იერარქიის უმაღლეს საფეხურებზე - ეს რაღა არის? მრავალპარტიული სისტემის დახლეჩილი ქართული სახელმწიფო ცნობიერება დაპირიპირების სულით სუნთქავს და ეს ყველაფერი ფინანსდება მსუყედ და მიზანმიმათულად... დამდგმელი ვინ არის, იკითხავ შენ და მე გიპასუხებ: დამდგმელი ბოროტია, რომელსაც არ სწყინდება ბოროტი სცენარების წერა. მით უმეტეს, რომ შემსრულებელი მრავლად ჰყავს ჩვენი სახით... რად გვინდა ის რეფორმები, ან განათლების, ან კულტურის სფეროში, რომელიც ჩვენს ქართველობას, ჩვენს მართლმადიდებლურ ფესვებს დაგვავიწყებს და წაგვაშლევინებს?!... როგორ შეიძლება ჩვენ მამათმავალნი და ცილისმწამებელნი ზნეობას გვასწავლიდნენ... დღეს ყველაზე მთავარი ბრძოლა გაძლება, სულიერი მკვიდრობა, რადგან ექსპანსიაც სულიერია. რა მანქანებით არ ცდილობენ ქართული მართლმადიდებლური ეკლესიის ერთიანობის დარღვევას...“ - წერს ავტორი. („ქვაკუთხედი“№4, აპრილი, 2006).

„ეკლესიისა და სახელმწიფოს ერთობა - ეს სულისა და ხორცის ერთობაა და როცა ეს ერთობა დაარღვიეს, მისტიურად სახელმწიფო მოკვდა.. იგი დღეს მკვდარია“ - ასეთ მოსაზრებას გამოთქვამს თავის პუბლიკაციაში „მორწმუნეთა სზოგადოებრივ საქმეებში პასიურობა ბოროტის მიერაა შემოგდებული“ - წმ. გიორგის კარის ეკლესიის წინამძღვარი, დეკანოზი ლევან ფირცხალაიშვილი. მამა ლევანის რწმენით, საზოგადოებრივ პროცესებში მორწმუნეთა მონაწილეობა ათეისტებმა აღკვეთეს, როდესაც ეკლესია და სახელმწიფო გათიშეს ერთმანეთისაგან. „როდესაც საუბრობენ იმაზე, რომ ეკლესია გამოყოფილი უნდა იყოს სახელმწიფოსაგან, აქ, სამწუხაროდ, იგულისხმება, რომ ეკლესია გამოყოფილია საზოგადოებიდანაც, რითაც არ დაუტოვეს მორწმუნე ადამიანს ადგილი საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ ცხოვრებაში... სარწმუნოებრივ და საერო საქმეებს შორის მართლმადიდებლობისათვის არსებითი მიჯნა არ უნდა არსებობდეს... საზოგადოებრივ პროცესებში მორწმუნე ადამიანი კი არა, ათეისტი არ უნდა ერეოდეს, რათა თავისი მოღვაწეობით ქვეყანა კატასტროფამდე არ მიიყვანოს... თუკი ჩვენ ამ სფეროდან გავაძევებთ მართლმადიდებლებს, საზოგადოებრივი აზრი ათეისტური გახდება, რის გამოც ხელისუფლება ანგარიშვალდებული ამ აზრის წინაშე ხდება... შედეგად ვღებულობთ კიდეც ისეთ საზოგადოებას, როგორიც დღეს არის“, - წერს დეკანოზი („ქვაკუთხედი“№4, აპრილი, 2006).

წერილში „კოსმოპოლიტური იდეოლოგია“ ანონიმური ავტორი საქათველოში კოსმოპოლიტური იდეის გავრცელების ისტორიას მიმოიხილავს. თავდაპირველად კოსმოპოლიტიზმის გავრცელებას საქართველოში, მისი მოსაზრებით, რუსეთის „საიმპერატორო კარი“ ცდილობდა, რათა ამ გზით რუსეთის იმპერიაში შემავალი ერების სრული ასიმილაცია მოეხდინა. შემდგომ ეს იდეა ქართველმა სოციალ-დემოკრატებმა აიტაცეს, რომელთათვისაც „კოსმოპოლიტიზმი თვითმიზანს არ წარმოადგენდა, იგი ყოველგვარი ეროვნულის მოსასპობად იყო გამიზნული“. მაშინ, ავტორის სიტყვებით, „კოსმოპოლიტთა შავბნელ მიზნებს“ ილია ჭავჭავაძე და მისი დასი გადაეღობა, დღევანდელ საქრთველოში კი, რომელიც „უფსკრულისკენ მიექანება“, რადგან „აქტიურად არის ჩართული გლობალიზაციის პროცესში და კვლავ ქმნის ეროვნული თვითმყოფადობის შენარჩუნების პრობლემას“, ეროვნული სულის გადარჩენის გარანტი მართლმადიდებელი ეკლესიაა. „ყოველ ჩვენთაგანს მოგვიწევს არჩევანის გაკეთება. ეს არჩევანი უნდა იყოს „გონებითი“ და არა „ყოფითი, სულისათვის და არა ხორცისათვის...,“ - წერს ავტორი და დასასრულ მკითხველს ახსენებს, „რომ მოვა ცოდვათა განკითხვის ჟამი...“ („ქვაკუთხედი»№4, აპრილი, 2006).

პუბლიკაცია „სულიერი თვალსაზრისით რა დგას სალარო აპარატების, პლასტიკური ბარათებისა თუ მონაცემთა ბაზაში უპოვართა რეგისტრაციის უკან?“, რომელიც ხათუნა საგინაშვილის მიერაა მომზადებული, თანამედროვე ელექტრონული საშუალებების მეშვეობით ნებისმიერი კონტროლის დაწესებას, ბიზნესის სფეროში იქნება ეს თუ მოსახლეობის აღრიცხვის პროცესში, ანტიქრისტეს მოსვლის შეგნებულ სამზადისად აცხადებს. პუბლიკაციის მიხედვით, ბიზნესის სფეროში კონტროლი „ანტიქრისტეს სისტემის ხერხემალია“, უნაღდო ანგარიშსწორება - „ანტიქრისტეს სისტემის პირველი ეტაპია“, ელექტრონული პასპორტები „ანტიქრისტეს ბეჭდის წინასახეა“ და ა.შ.

პუბლიკაციას ახლავს მეტეხის ღვთისმშობლის შობის ტაძრის წინამძღვრის, დეკანოზ აკაკი მელიქიძის კომენტარი. „ჩვენ ვცხოვრობთ მეტად რთულ პერიოდში, როცა ჩვენს თვალწინ ხორცს ისხამს აპოკალიფსური მოვლენები... მთელი მსოფლიოს მასტაბით მიმდინარეობს პოლიციური კონტროლის სისტემის მშენებლობა, რასაც წინ უძღვის ეროვნული თვითმყოფადობის ყოველგვარი გამოვლინების შეგნებული დასუსტება („საქართველოს მოქალაქეებს პასპორტებში აღარც მამის სახელი, აღარც ეროვნება არ უწერიათ“). სწორედ ამ პროცესებში ცდილობენ მავანნი საქართველოს ჩათრევას, რასაც მექანიკურად მოჰყვება „666“ - სატანის რიცხვის შემცველი კოდებით იდენტიფიცირება“, -ამბობს მამა აკაკი და მოუწოდებს მორწმუნეებს უარი თქვან საბანკო ანგარიშსწორების პლასტიკურ ბარათებზე („ქვაკუთხედი“№4, აპრილი, 2006).

იმავე თემას ვარიაციაა ამავე ჟურნალში გამოქვეყნებული წერილი „კომპიუტერული მიკროსქემების სფეროში ინჟინერ-კონსტრუქტორის, დოქტორ კოლ სანდერსის წერილიდან“. სად და როდის გამოქვეყნდა ეს წერილი, უცნობი რჩება, მხოლოდ ქვესათაურში არის ასეთი მინაწერი: „1997 წ. ვაშინგტონის შტატი, ქალაქი სპოკანი.“ ინჟინერ-კონსტრუქტორი აუდიტორიას მსოფლიო შეთქმულების შესახებ აუწყებს. შეთქმულების ორგანიზატორი აშშ-ს ცენტრალური სადაზვერვო სამმართველოა („შემუშავებული აქვს პროგრამა „ფუნდამენტალისტი“) ხოლო მისი მიზანია „სახელი გაუტეხოს ქრისტიანობას“, „ებრაელი როტშილდმა“ მსოფლიო ბატონობისთვის „1775 წ. 12 კაცთან ერთდ შექმნა „13 საბჭო“, რომელიც მიეკუთვნება იეზუიტთა ორდენს“ და უკვე მთელ ევროპასა და ამერიკას აკონტროლებს. ამავე ინფორმაციით, კაცობრიობაზე სრული კონტროლის დასაწესებლად „მალე მთელ საერთაშორისო ქსელს მოიცავს მიკროჩიპების („თავსდება ეპიდემიოლოგიურ ნემსში“) ჩანერგვა ადამიანის კანქვეშ მისი ნების გარეშე („17 ათას ბავშვს გაუკეთეს კანქვეშა ფირფიტა სამი წლის წინ... 7 ათას ადამიანს შვეიცარიაში უკვე აქვს კანქვეშა ფირფიტა“...), მზადდება ე.წ. სმარტ-კარტები (ანუ ელექტრონული პასპორტები). ყოველივე ეს, ავტორის მტკიცებით, ანტიქრისტეს მოახლოვებული გამეფების ნიშნებია და აღწერილია წმინდა წერილში („ქვაკუთხედი“№4, აპრილი, 2006).

წერილში „აღმაშენებლის სახელმწიფო არ იყო მოწყობილი სხვა ქვეყნის მიხედვით“, რომელიც ჟურნალ „ქვაკუთხედში“ გაზეთ „ჯორჯიან თაიმსიდანაა“ გადმობეჭდილი, მოძრაობა „ქართული გზის“ თავმჯდომარე, წმ. გიორგის კარის ეკლესიის მნათე, ალექსანდრე ყიფიანი იმ განსაკუთრებულ ტრადიციულ ქართულ გზაზე საუბრობს, რომელიც ჩვენმა დიდმა წინაპრებმა - დავით აღმაშენებელმა, თამარ მეფემ, გიორგი ბრწყინვალემ - დაგვიტოვეს და რომელიც დღეს დავიწყებას მიეცა. „დღეს ქართველ კაცს აიძულებენ არ დაიცვას თავისი სახელმწიფო, მოაბეზრეს „პოლიტიკა,“ იმიტომ, რომ ყოველ ხუთ წელიწადში იცვლება სახელმწიფო გეზი, ვინაიდან ის დამოკიდებულია ერთ პიროვნებაზე, მასზე, ვინც სახელმწიფოს სათავეში დროებით მოდის...“ ყოველივე ამას ავტორი „უცხო ქვეყნების გავლენის აგენტთა მუშაობის შედეგად“ თვლის. მისი განმარტებით, მოძრაობა „ქართული გზის“ იდეალი „ქართული, მართლმადიდებლური, ეროვნული“ სახელმწიფო მოდელის აღდგენაა - „ქართული ბუნებისთვის მონარქია იდეალური წყობაა, რადგან თავად ქართული ბუნებაა განსხვავებული“ („ქვაკუთხედი“№4, აპრილი, 2006).

იმავე ჟურნალის სტუმარი, 80-90-ანი წლების ეროვნული მოძრაობის ერთ-ერთი ლიდერი მამუკა გიორგაძე, თვლის, რომ „წარმოუდგენელია ადამიანი იყოს ათეისტი, მაგრამ იმავდროულად ჭეშმარიტი პატრიოტი.“ თავის ინტერვიუში ისიც ქართულ სულზე საუბრობს, რომელიც „დღეს მხოლოდ მართლმადიდებელ ეკლესიაში ტრიალებს.“ გიორგაძის აზრით, ქართველებს არ სჭირდება ღირებულებათა იმპორტი, რადგან საქართველოს „თავისი ისტორიული ღირებულებანი, ქართული გზა გააჩნია... ჩვენი ქვეყანა კლასიკური მაგალითია მართლმადიდებლური ღირებულებების დამკვიდრებისა, რომელიც მოიცავს ზემოთხსენებულ თანამედროვე ცნებებს (საუბარი ლიბერალურ ღირებულებებზეა, რომელთაგან გიორგაძე, მხოლოდ ისეთი „საძაგლობის“ დაკანონებას ვერ ეგუება, როგორიცაა „სოდომური ცოდვა“ - რედ.)... ჩვენს გარშემო სამყაროში დიდი სულიერი კრიზისია და არავის მიბაძვა ჩვენ არ გვარგებს... ჩვენ სხვისგან არაფერი გვაქვს სასწავლი.“ 80-90-ანი წლების ეროვნული მოძრაობის კრახს გიოგაძე რწმენის ნაკლებობით ხსნის („ქვაკუთხედი“№4, აპრილი, 2006).

ართული ენის დღის აღსანიშნავად გაზეთი „კანდელი“ აქვეყნებს მე-10 საუკუნეში იოანე ზოსიმეს მიერ გადაწერილ ჰიმნს „ქებაი და დიდებაი ქათულისა ენისაი“. ცნობილი პასაჟი ამ ჰიმნიდან იმის თაობაზე, რომ მეორედ მოსვლის ჟამს კაცობიობა ქართული ენით განისჯება, თითქმის კანონიკური ტექსტის რანგშია აყვანილი და მის ციტირებას ხშირად ვაწყდებით, როგორც კათოლიკოს-პატრიარქის, ისე სხვა სასულიერო პირების ქადაგებებში და ნაწერებში: „დამარხულ არს ენაი ქართული დღემდე მეორედ მოსვლისა მისისა საწამებლად, რაითა ყოველსა ენასა ღმერთმან ამხილოს ამით ენითა“ (კანდელი“№12, 14-20 აპრილი, 2006).

მაშინ, როდესაც საეკლესიო და საერო პრესის საშულებით ზოგი სასულიერო პირი აღნიშნავს, რომ მართლმორწმუნე ქრისტიანი სრულად უნდა დაემორჩილოს თავის მოძღვარს, ურბნისისა და რუისის მღვდელმთავარ, მეუფე იობის (აქიაშვილის) განმარტებით, სულიერი მამის ასეთი განდიდება მიუღებელია. ჟურნალ „კარიბჭესთვის“ მიცემულ ინტერვიუში იგი ამბობს: „არის ხალხი, ვისაც თითქმის გაკერპებული ჰყავს სულიერი მამა. მის იქით ვერარაფერს ხედავს, თვით ღმერთსაც კი. ეს ფაქტობრივად კერპთაყვანისმცემლობაა, რაც, თავადაც ხვდებით, დამაბრკოლებელია სულისათვის... ზოგიერთი მოძღვარი სულიერ შვილს სხვასთან ზიარებას, ლოცვა-კურთხევის აღებას უკრძალავს. ეს უკვე, შეიძლება ითქვას, ეშმაკის მახეში გაბმაა, თანაც მოძღვრის მეშვეობით“ („კარიბჭე“№8, 21 აპრილი 2006).

იმავე თემას შეეხო თავის ინტერვიუში წმ. ნინოს ტაძრის წინამძღვარი, დეკანოზი რევაზ ოთარაშვილი. თავმდაბლობაზე საუბრისას ის ამბობს: „...ის კი არა და, მოძღვარმაც არ უნდა დაჩრდილოს სხვები, თავი არ გააკულტებინოს თავის მრევლს. მრევლმა უფალი უნდა დაინახოს მოძღვრის ქცევაში, მის ქადაგებაში, მის სიტყვაში და არა მისი პიროვნება განადიდოს“ („დედაეკლესია“,№7, აპრილი, 2006).