22 იანვრის საკვირაო ქადაგებაში კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II ისევ იმეორებს მის მიერ არაერთხელ გამოთქმულ აზრს ქართველთა რჩეულობის შესახებ: „ბევრჯერ მითქვამს, რომ ქართველი ადამიანი ღვთისაგან მადლმოსილია, ღვთისაგან დაჯილდოვებულია, მაგრამ ამავე დროს, მას ბევრი მოეთხოვება. შეიძლება სხვა ერის წარმომადგენელს იმდენი არ მოეკითხოს, რამდენიც ქართველ კაცს, რადგან ვისაც უფალი ბევრს აძლევს, მას ბევრსაც მოჰკითხავს“ („საპატრიარქოს უწყებანი“ №4, გვ.5. 26.01.06).

„უძველესი დროიდანვე ჩვენში ქრისტიანობა, მართლმადიდებლობა და ქართველობა ერთმანეთის სისნონიმები იყო“, - ამბობს თავის ინტერვიუში მიტროპოლიტი ანანია (ჯაფარიძე) და ამ პოსტულატის დასამტკიცებლად ვრცელ ისტორიულ ექსკურსს მიმართავს, რათა ხაზი გაუსვას მართლმადიდებელი ეკლესიის წვლილს ერის გადარჩენასა და გაერთიანებაში: „ქართველებისაგან ვინც მიიღო უცხო სარწმუნოება, ისინი ეთნიკურად შემდგომში გადაგვარდნენ, ხოლო ვინც დაიცვა მართლმადიდებლობა და იყო წმინდა ეკლესიის წევრი, მან შეინარჩუნა ქართველობაც.“

მეუფე ანანია თვლის, რომ დღეს ქართველთა ეროვნულ მეობასა და სარწმუნოებას საფრთხე ემუქრება და „მათი წაშლის პროცესი ფარულად მიმდინარეობს“, ისტორიის მთავარ დანიშნულებად კი „აწყმოს გაგებას და მერმისის გამოკვლევას სიბნელისაგან“ მიიჩნევს („ქვაკუთხედი“ №2, გვ. 6-8.).

„საპატრიარქოს უწყებანის“ ქრონიკაში განთავსებულ განცხადებაში საპატრიარქო გამოთქვამს მტკიცე პროტესტს ინტერნეტით გავრცელებული „პროვოკაციული დეზინფორმაციის“ გამო, რომელიც აშუქებდა 29 დეკემბერს საპატრრიარქოში შემდგარ კათოლიკოს-პატრიარქისა და რაბინ აბრაამ მიხელიშვილის შეხვედრას და რომელშიც ნათქვამი იყო, რომ „ამ შეხვედრაზე ფსალმუნთა გალობით შესრულდა ერთობლივი ლოცვა და დაინთო ხანუქის სანთელი.“

საპატრიარქო აცხადებს, რომ „საქართველოს ეკლესია, სჯულის კანონის შესაბამისად, მიუღებლად მიიჩნევს ერთობლივ ლოცვას არა თუ სხვა რელიგიის წარმომადგენლებთან, არამედ სხვა არამართლმადიდებელ ქრიასტიანებთანაც კი, რაც აისახა 1998 წლის ოქტომბრის წმინდა სინოიდს დადგენილებაში“ („საპატრიარქოს უწყებანი“ №3, გვ.5. 19-25.01.06).

22 იანვრის საკვირაო ქადაგებაში (ტექსტი „საპარტირქოს უწყებანშია“ დაბეჭდილი) კათოლიკოს-პატრიარქმა მართლმადიდებელ მრევლს რელიგიური ტოლერანტობისაკენ მოუწოდა: „ბედნიერი ვართ იმით, რომ ვდგავართ ჭეშმარიტ სარწმუნოებაზე და ვიცავთ მას. მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ჩვენ უნდა გამოვეყოთ მთელ მსოფლიოს. ჩვენ უნდა ვიქადაგოთ, ჩვენ უნდა ვესაუბროთ ნებისმიერი სარწმუნოების მქონე ადამიანს. და დავანახოთ ჩვენი რწმენა, ჩვენი სიყვარული, თავმდაბლობა. ამასთან, არ უნდა ველოდოთ, როდის მოვა ჩვენთან გზააცდენილი, - თავად უნდა მივიდეთ მასთან და დავეხმაროთ“ („საპატრიარქოს უწყებანი“, №4, გვ. 5-7. 26.01.06).

იმავე ქადაგებაში, რომლის ტექსტსაც აქვეყნებს „საპატრიარქოს უწყებანი“, კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II ადამინის უფლებების დაცვის თემასაც ეხება: „თანამედროვე საზოგადოებაში ძალან ბევრი ლაპრაკია ადამინის უფლებებზე. წარმოიშვა მთელი რიგი ორგანიზაციებისა: ბავშვების უფლებების დაცვის კომიტეტი, ადამინთა უფლებების დაცვის კომიტეტი და სხვა მრავალი. მაგრამ, სამწუხაროდ, ხშირად ჩვენ ვიწონებთ და ვიცავთ იმას, რაც ვნებს ადამიანს. ასეთი თავისუფლება, ჩვენი არასწორი მიდგომით, მე ვიტყოდი ჩვენი თავხედობით, აღვირახსნილობამდე მიგვიყვანს! მივდივართ იქამდე, რომ ცოდვა ცოდვად აღარ მიგვაჩნია... ზოგიერთი ადამიანი იმას ქადაგებს, რომ ადამიანმა უნდა აკეთოს ყველაფერი, რასაც მოისურვებს“ („საპატრიარქოს უწყებანი“ №4, 26.01.06. გვ.5-7).

სათაურით: „როგორ იჭრებიან უცხო ძალები ადამიანის სხეულში?“ - საპატრიარქოს ოფიციალური ორგანო, გაზეთი „კანდელი“, ბეჭდავს ინტერვიუს ნარიყალას წმინდა ნიკოლოზის სახელობის ეკლესიის წინამძღვართან, დეკანოზ გიორგისთან (თევდორაშვილი), სადაც ადამიანის სულიერი დაცემის სხვა მიზეზთა შორის ლიბერალური ღირებულებების გაზიარებაცაა დასახელებული: „ეშმაკეულთა განსაკუთრებულ სახეს მიეკუთვნებიან ეგრეთ წოდებული ლიბერლობის მოყვარულნი, ანუ ქრისტიანული და ყოველგვარი ჯანმრთელი აზროვნების გარეშე ესოდენ თავისუფალი მოაზროვნე-ნიჰილისტები...“ („კანდელი“, №46, გვ. 2-3).

ამავე რესპონდენტის ინტერვიუ სახელწოდებით: „აქვს თუ არა ქრისტიანს სხვა აღმსარებლობის ადამიანის განკითხვის უფლება“ - დაბეჭდიდლია „კანდელში“. მამა გიორგი ამ ინტერვიუშიც ეხება ლიბერალურ ფასეულობებს, კერძოდ, რელიგურ ტოლერანტობას, რომელსაც „ჭეშმარიტებათა პლურალიზმის“ პროპაგანდად აღიქვამს. „...ყველა წმინდა მამა, ყველა მსოფლიო თუ ადგილობრივი საეკლესიო კრება, ყოველთვის მტკიცედ და შეუცვლელად ასწავლიდა, რომ ჭეშმარიტება ერთია. ჭეშმარიტებათა პლურალიზმი (მრავლობითობა) ან რელატივიზმი (შედარებითობა) ზნეობის სფეროში არ არსებობს... არასდროს თქმულა, რომ არსებობს რამოდენიმე ჭეშმარიტება... თუკი რომელიმე „მოაზროვნე“ ფანატიზმად მიიჩნევს მართლმადიდებლობის მხარეზე დგომას და იმის შეურყეველ აღიარებას, რომ ცხონებას მხოლოდ მართლმადიდებლობა გვანიჭებს, მაშინ გამოდის, რომ მსოფლიო და ადგილობრივი კრებებიც ფანატიზმად უნდა გამოვაცხადოთ... ეკლესია არ იცნობს არავითარ „ლიბერალურ“ მართლმადიდებლობას... რელიგიური თანასწორობის მეთოდი, რომლის ცრუ სწავლების თანახმადაც, ყველა ადამიანი ცხონდება - სულერთია რას იწამებს, ოღონდ იწამოს, ცრუ და მიუღებელია“.

იმავ დროს, სხვა რელიგიებთან და კონფესიებთან მიმართებაში მამა გიორგის წმინდა მოციქული პავლეს სიტყვებიც მოჰყავს: „ჩვენ სხვებს არ განვიკითხავთ“ („კანდელი“, №1, გვ. 7-8).

ამ თემას ძირითადად ახალი ჟურნალი „ქვაკუთხედი“ ამუშავებს. ჟურნალის ქრონიკაში განთავსებულია ინფორმაცია, რომ თავდაცვის მინისტრს, ირაკლი ოქრუაშვილს გიორგობის დღეს ყველა „ქართველ სამხედრო მხედართმთავრისთვის „მალბოროს“ მარკის სიგარეტი და ასანთი ჩამოურიგებია საჩუქრად“. სასაჩუქროდ შერჩეულმა სიგარეტის მარკამ კიდევ ერთხელ დაუდასტურა „ქვაკუთხედს“, რომ საქართველოს ხელისუფლება „არჩეული პროამერიკული კურსის ერთგული რჩება... როგორც ჩანს, აქაც სოროსის დახმარების ხელი ურევია“ („ქვაკუთხედი“, №2, გვ. 8).

იმის შესახებ, თუ რომელ ქვეყანაში იყო წარმოებული მინისტრის მიერ „მხედართმთავრებისთვის“ ნაჩუქარი ასანთი, ქრონიკა დუმს.

„ქვაკუთხედშივე“ განთავსებულია პროფესორ იაკობ ახუაშვილის წერილი სახელწოდებით: „ხალხი ბრბოა, ბრბო ბრმა ძალაა“. სტატიის თემა იუდევურ-მასონური მსოფლიო შეთქმულებაა, რომლის საილუსტრაციოდ ავტორი „სიონის ბრძენთა ოქმების“ ციტირებას მიმართავს.

„ვარდების რევოლუციის“ ტალღაზე მოსულ მმართველ პოლიტიკურ ძალას ავტორი ამ შეთქმულების ნაწილად მოიაზრებს: „ხელმძღვანელი „მმართველი“ ძალის მიერ ბრბოდან ამოყვანილი სალახანა, თაღლითი, ხშირად ფსიქიურად გაუწონასწორებელი პირია. გარეშე მტერი და ბრბოს სამართავად შერჩეული ცბიერი და პირმოთნე პირველი პირი მუშაობს არსებული სახელმწიფოს დაღუპვაზე და მსოფლიოს შეთქმულთა პროგრამის ხორცშესხმაზე... ვგონებ უკვე გვაქვს პასუხი იმაზე, თუ რატომ იცვალა სახე და რატომ დაივიწყა ჩვენმა პრეზიდენტმა ის დაპირებები, რომლებიც უხვად ჩამოურიგა ხალხს“ („ქვაკუთხედი“, №2, გვ. 17-18).

იმავე ჟურნალის ფურცლებზე სახელწოდებით: „ეროვნული მწერლობის როლი ახალგაზრდების პატრიოტებად ფორმირების საქმეში“ - გამოქვეყნებულია ინტერვიუ მწერალთა კავშირის თავმჯდომარის მოადგილესთან, პოეტ ვაჟა ოთარაშვილთან, რომელიც ქვეყანაში მიმდინარე რეფორმების და პრივატიზაციის პროცესის ინიციაციისათვის ხელისუფლებას ასე ახასიათებს: „...ეს გაგრძელებაა იმ სატანური ტენდენციებისა, რომელიც ბობოქრობს მსოფლიოში და აქაური ჩინოვნიკებიც მათ დაკვეთას ასრულებენ, რომელზეცდაც მოვიდნენ... ჩინგიზ-ხანის, თემურლენგის და პირსისხლიანი ბოლშევიკების დროსაც კი არ ჰყოლია ჩვენს ქვეყანას მსგავსი ანტიეროვნული მთავრობა... წვეთი არაა მათში ქართული. ჩვენ ოდითგანვე მართლმადიდებლური იდეოლოგიის მრწამსის მქონე ქვეყანა ვიყავით. სწორედ ამის ამოძირკვა დაუსახავთ მიზნად მავანთ, რის გამოც ებრძვიან, როგორც ქართულ მწერლობას, ასევე მეცნიერებათა აკადემიასა და განათლების სისტემას... ღრმავდება ტენდენცია ყოველივე ეროვნულის გაქრობისა“ („ქვაკუთხედი“, №2, გვ.12).

მსოფლიო შეთქმულების თემას ამავე გამოცემის ფურცლებზე უკვე ნაცნობი ავტორი, პროფესორი იაკობ ახუაშვილი განავრცობს სტატიში - „ვინ არის ჯორჯ სოსროსი/ჯერი ქართველებზეც მიდგა...“ (სტატია გადმობეჭდილია გაზეთ „აცხოვნე სული შენი“-დან, რომელიც დღეს აღარ გამოდის). ავტორის მიხედვით, სოროსი - „მსოფლიო თაღლითი, მასონი და ისრაელის სპეციალური სამსახურის - „მოსადის“ აგენტი“ - მსოფლიოს მრავალ ქვეყანაში მოქმედი მის მიერ დაარსებული საქველმოქმედო ფონდების, სხვადასხვა მსოფლიო ინსტიტუტების (მაგალითად, „ამერიკის მსოფლიო ინსტიტუტი,“ აშშ-ში მოქმედი „დემოკრატიის ნაციონალური ფონდი“), სხვადსხვა ქვეყნის მედია-საშუალებების, „მისი ბიჭების“ (რომელთა შორის ავტორი ისეთ ცნობილ „მასონებს“ მოიხსენიებს, როგორც ზბიგნევ ბრჟეზინსკი, მადლენ ოლბრაიტი, ტადეუშ მაზოვეცკი, ეგორ გაიდარი, სერგეი კირიენკო, ბორის ნემცოვი, რიჩარდ მაილზი და ა.შ.), ანუ „იუდევურ-მასონური“ ლობის მეშვეობით და ამერიკის ცენტრალური სადაზვერვო სამსახურის მხარდაჭერით მსოფლიო ბატონობისაკენ მიისწრაფის „აშშ-ს ჰეგემონიის ქვეშ“.

საქართველოში, სტატიის მიხედვით, „იუდევურ-მასონური“ ლობი ძირითადად „ფონდით ღია საზოგადოება - საქართველოთი“, თავისუფლების ინსტიტუტით, „კმარათი“ და ტელეკომპანია „რუსთავი 2“-ით არის წარმოდგენილი. ამ გზაზე, ავტორის აზრით, შეთქმულთა ერთერთი მიზანია გაანადგურონ და „დასაჯონ“ მართლმადიდებლობა. მმართველი პოლიტიკური ძალა და ქვეყნის პრეზიდენტი შეთქმულთა დავალებით მოქმედებენ („ქვაკუთხედი“ №2, გვ. 13-15).

ამავე გამოცემის ფურცლებზე ნომრიდან ნომერში ცალკე ქვეყნდება „ცნობილ ქართველ მასონთა სია“, რომელშიც სხვებთან ერთად ედუარდ შევარდნაძე („მასონური კლუბის „მაგისტერიუმის“ თავმჯდომარე“), კახა ბენდუქიძე („ბიოპროცესის დირექტორთა საბჭოს თავმჯდომარე“), განსვენებული პოეტი ბულატ ოკუჯავა („რუსული პენიცენტრის (sic!) წევრი“), მსახიობი ოლეგ ბასილაშვილი („ინსტიტუტ „ღია საზოგადოების“ სამეთვალყურეო საბჭოს წევრი“), ჟურნალისტი ნიკოლოზ სვანიძეც („სრულიად რუსეთის ტელერადიოკომპანიის თავმჯდომარე“) მოიხსენიება. საგულისხმოა, რომ სიაში საქართველოს მენშევიკური მთავრობის მრავალი წევრის სახელია შეტანილია („ქვაკუთხედი“ №2, გვ. 19).

ჟურნალ „დედაეკლესიაში“ გამოქვეყნებული ღირსი ლავრენტი ჩერნიგოველის წერილის - „ანტიქრისტე“-ს მთავარი მესიჯი ასეთია: ანტიქრისტეს (ვისი დედაც „მრუში იქნება ებრაელთა ტომიდან“) კარს მომდგარ გამეფების პარალელურად რუსეთში სულიერი აფეთქება მოხდება: „რუსეთი ყველა სლავ ხალხებთან ერთად შექმნის ძლიერ სამეფოს, რომელსაც სათავეში ეყოლება მართლმადიდებელი ღვთისცხებული მეფე. მისი დამსახურებით რუსეთში ყველა სექტა და სქიზმა გაქრება... მაცხოვარი შეიწყალებს რუსეთს, რამეთუ მასში ანტიქრისტეს საშინელი წინა პერიოდი უკვე იყო. ყველა სხვა ქვეყანა კი, გარდა რუსეთისა და სლავური მიწებისა, ანტიქრისტეს ძალაუფლების ქვეშ მოექცევა...“ მართალია, ღირსი ლავრენტი ჩერნიგოველი საქართველოსაც აძლევს მცირე იმედს: „ღმრთისმშობლის წილხვედრ ივერიაშიც იქნება დევნა, მაგრამ მცირე ხნით, როგორც ასეთი ანტიქრისტე იქ ვერ გამეფდება, საყდარს ვერ განიმტკიცებს“ („დედაეკლესია“, №23, გვ.30-31).

აზრი როკ-მუსიკის სატანური ბუნების თაობაზე, რომელიც ხშირად გვხვდება მართლმადიდებლურ გამოცემებში, არც ამ თვეში მისცემია დავიწყებას. ჟურნალი „კრიალოსანი“ სახელწოდებით - „გალობამ საკმაოდ სწრაფად დაჯაბნა ჩემი „მეტალისტური“ გატაცება“, აქვეყნებს ინტერვიუს ე.წ. მძიმე როკის ყოფილ შემსრულებლებთან: გიორგი ცაგარელთან და ავთანდილ ხარაბაძესთან. რესპონდნტები ერთხმად გვარწმუნებენ, რომ მძიმე როკის ყველა სახეობა ძირითადად ტექსტზეა აგებული: „თუ ტექსტი არ არის ანტიეკლესიური, ის მუსიკა „ბლექი“ აღარ არის.“ ექს-მუსიკოსები ყვებიან, რომ „მეტალმა“ გამოიწვია მათი ცხოვრების გაუკუღმართება, შეაზიზღა ყველაფერი ქართული - მუსიკა, კინო: „საგალობლების შესახებ არც კი გვსმენია... „მეტალისტების“ პატრიოტიზმი კი მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარი ამპარტავნების პიკს წარმოადგენს“. რესპონდენტები ამბობენ, რომ ყოველივე ეს მხოლოდ მაშინ გააცნობიერეს, როდესაც ეკლესიაში სიარული დაიწყეს („კრიალოსანი“ №1, გვ. 44).

ტელევიზიის თემას შეეხო თავის საშობაო ეპისტოლეში კათოლიკოს-პატრიარქი ილია მეორე: „მისი საშუალებით ბოლო დროს სულ უფრო ხშირად აქვს ადგილი იდეოლოგიური დატვირთვის მქონე გადაცემებით არატრადიციული ცხოვრების წესის დამკვიდრების მცდელობას...“, ამას „ხელს უწყობენ გარკვეული ძალებიც და ამას თავისუფლებას და დემოკრატიას უწოდებენ და განვითარების პროცესად წარმოგვიდგენენ, რითაც დარტყმას, უპირველეს ყოვლისა, ქართულ სახელმწიფოს და ხელისუფლებას აყენებენ.“

წერილში „ანტიქრისტე“, რომელიც მოახლოვებული უკანასკნელი ჟამის აღწერას წარმოადენს, ღირსი ლავრენტი ჩერნიგოველი წინასწარმეტყველებს, რომ ამ მოვლენაში ტელევიზია ჭეშმარიტად ავბედით როლს შესრულებს: „უწინ კუთხეში მაგიდა იდგა წმინდა ხატებით, შემდეგ კი მაცდურ ყუთს დადგამენ ადამიანების მოსახიბლად. მრავალი ჭეშმარიტების გზისგან შეცდომილი იტყვის: ჩვენ გვსურს მოვუსმინეთ ახალ ამბებს. აი სწორედ ახალ ამბებში წამოსდგება ანტიქრისტე და ისინიც გაჰყვებიან მას... მთელი ქვეყანა ერთდროულად იხილავს მას... ვინც მას უყურებს და მოუსმენს მის ღვისმგობ ლაპარაკს, ყველა მიწიერი სიკეთის აღთქმით (დაპირებით) მოიხიბლება და თაყვანს სცემს მას, რის გამოც მასთან ერთად წავა საუკუნო ცეცხლში“ („დედაეკლესია“, №23, გვ. 30-31).

უავტორო სტატიაში - „ნევროზი სულიერი დაავადება, დაუთმეთ და ყველაფერი გაივლის“, რომელსაც აქვეყნებს ჟურნალი „კრიალოსანი“, ნევროზი ადამიანთა ცოდვების გამო მოვლენილ სასჯელადაა შერაცხული და მისგან განკურნებას მორჩილებით და ლოცვით გვირჩევენ“ (კრიალოსანი №1, გვ 44-45).