მიყვარს ნაკადული, პატარა, ანკარა, ღუღუნ-ჩუხჩუხით, ტკბილად მომავალი თავის ვიწრრო, ათასფერად აყვავებულ საწოლში.
მიყვარს იმისი კიდეები, დაბალ და მსუქან ბალახით შებურვილი, და ამ ბალახში მარგალიტივით გაბნეული თეთრი გვირილები.
მიყვარს ნაკადული დილით, როდესაც მის პატარა ტალღებში ამომავალი მზე ალმაცერად აციმციმებს და პირს ჰბანს თავის ბრწყინვალე სხივებს.
მიყვარს ნაკადული მთვარიან ღამეში, როდესაც იმისი ტკბილი ღუღუნი ღამის მყუდროებაში ერთი-ათასად უფრო ტკბილდება, მთვარის მკრთალი ნათელით ოქრო-ვერცხლდება და დაღონებულ ადამიანის გულს და თვალს სიმშვიდითა და სიმშვენიერით ელამება.*
მიყვარს ნაკადული მაშინაც-კი, როდესაც ავდარს შემდეგ შუბლს შეიკრავს, ფერს გამოიცვლის და ხმა-მაღლა რიხიან ბაასს დაიწყებს.
მაგრამ ყველაზე მეტად ნაკადული მე იმისთვის მიყვარს, რომ ის არის სიცოცხლის მომასწავებელი, ის არის გამაცოცხლებელი, სულის ჩამდგმელი, ედემად მქცევი გამხმარ, შავ დედა-მიწის გულისა, დედამიწის ძალ-ღონისა და შიგ დამარხულ სიმდიდრის ძარღვის გამხსნელი; მიყვარს იმიტომ, რომ ნაკადულს, ტკბილს მოღუღუნეს, ვერცხლები ბრჭყვინვალეს და დედოფლურად, ტურფად მოკაზმულს, ძალუძს ააყვავილოს მიდამო და ბუნებას მკვდარს და უფერულს სული ჩაუდგას და ადამიანის საზრდოდ გადააქციოს.