ყაენის მოციქულებს მინდობილი ჰქონდათ თეიმურაზთან მოელაპარაკნათ, რომ რუსეთზე ხელი აეღო და როსტომ მეფის წინაამდეგ მოქმედებისთვის თავი დაენებებინა. თეიმურაზმა ყაენის მოციქულს მისცა აღთქმა, რომ შეასრულებდა ყაენის სურვილს და როსტომს არ გაუწევდა წინაამდეგობას.. მაგრამ ეს დაპირება ტყუილი იყო თეიმურაზის მხრით, რადგან როსტომის მტრობისთვის იმას არ დაუნებებია თავი. პირიქით ქართლის თავადებმა ზაალ არაგვის ერისთავმა, ელიზბარ ქსნის ერისთავმა და იოთამ ამილახვარმა თეიმურაზ მეფესთან ერთად გადაწყვიტეს ამავე წელს როსტომის წინაამდეგ აჯანყება.

ამავე წელს ზაალ არაგვის ერისთავი წავიდა სპარსეთს ყაენთან. ის რომ წასვლას აპირობდა, იოთამ ამილახვარმა მიუგზანა მეფეს კაცი და სთხოვა, რომ ისიც გაეშვა ყაენთან ერისთავთან ერთად. როსტომმა სიამოვნებით მიიღო მის სათხოვარი და ორსავე თავადებს წაუმძღვარა სუფრაჯი ჰამზაბეგი. დიდის ამბით იმგზავრეს ამ თავადებმა. გზაში ყველგან სამასპინძლოს მზად ახვედრებდენ. საცა გზის პირას ხანი და სულთანი იყო, წინ უხვდებოდენ მათ, თავიანთა იპატიჟებდენ და დიდის ამბით უმასპინძლდებოდენ. ქალაქებში შესვლის დროს, წინ ეგებებოდენ ქალაქის თავი კაცები ისპაანს რომ მიახლოვდენ, წინ გამოეგებენ ისპაანის ვეზირი, ქალანთარი, მოურავის მოადგილე ქალაქის უფროსის კაცებით და ადამ ენდრონიკაშვილი ყულების ჯარით ქალაქის ალაყაფის კარს აკოცნინეს და ჯულფის უბანში ხოჯა საფარის სახლში ჩამოახტუნეს. რვა დღის განმავლობაში ერისთავს და ამილახვარს სადილ-ვახშამი ყაენის სახლითგან მოსდიოდათ. მერმე შვიდშვიდი თუმანი და სამოც სამოცი ლიტრ ღვინო გაუჩინეს დღეში თითოს. ყაენმა ინახულა ისინი, გაამაჰმადიანა და მეჯლიში გაუმართა. ამ მეჯლიშზე ორთავე ქართული ჩოგანი ათამაშა და ოქროთი შეკაზმული ბედაური ცხენები აჩუქა. ამნაირს პატივში იყვენ ზაალ ერისთავი და იოთამ ამილახვარი, როცა როსტომის კაცი მივიდა ყაენთან, რომელსაც მეფე სწერდა არზით, რომ ისინი გაეშვა ქართლს ყაენმა გაისტუმრა ისინი დიდის საჩუქრებით. ერისთავს უბოძა ხუთასის თუმნის თეთრი, ხალათი, ოქროთი შეკაზმული ცხენი და თხუთმეტი სოფელი ყაზმინის სიახლოვეს. ამილახვარსაც აგრეთვე უბოძა ფულები, სალათი და ოქროთი შეკაზმული ცხენი; ამას გარდა დაუნიშნა წლიური ჯამაგირი ორმოც-და-ათი თუმანი. იმათთანავე გამოუშვა საქართველოში ყველა ქართველი ტყვეები, ვინც კი ისპაანში იყვენ: ქართლელები, კახელები თუ იმერლები, ყველანი დასაჩუქრებულები ხალათებით და საგზაო ფულებით. ერისთავს და ამილახვარს კიდევ მით გამოუცხადა თავის წყალობა, რომ აჩვენა ჰარამი, გამოსტუმრებისას ასე უთხრა მათ: „რასაც როსტომ მეფეს აამებთ და ერთგულათ ემსახურებით, ჩვენ გვიამების და იმის მოწერილობით ჩვენგან წყალობა დაგემართებისთ, იმისავე მოწერილობით ჩვენგან რისხვასაც ელოდეთო“. ყაენმა იმათ ხელით როსტომ მეფესაც გაუგზანა სალათი და ოქროთი შეკაზმული ცხენი. მეჰმადარი წამოუძღვა და წამოვიდენ ქართლისაკენ როსტომ მეფემ რომ შეიტყო ტფილისს მოახლოვება ერისთავისა და ამილახვრისა, მრავალი ხალხით გამოვიდა ქალაქს გარეთ წინ მისაგებებლა, იმათ რომ დაინახეს როსტომ მეფე ცხენით მომავალი, დაიქვეითეს, ფეხდა-ფეხ მიუახლოვდენ მეფეს და მის ცხენის ავჟანდაზედ აკოცეს. როსტომი ცხენითგან ჩამოხტა და ყაენის გამოგზანილი ხალათი ჩაიცვა. დიდის ამბით შემოვიდენ ქალაქში. მეფემ მოსული თავადები ათს-თორმეტს დღეს ალხინა და შეასვენა, მერმე უბრძანა „გზისაგან გარჯილნი ხართ და შინაც გელიანო, წადით ამ ზამთარს თქვენსას  შეექეცითო“

ზაალ ერისთავი რომ როსტომ მეფეს დამორჩილდა და ყაენთან წავიდა, თეიმურაზ მეფეს ეწყინა. თავისგან მიცემული თიანეთისა და სხვა კახეთის მამულები წაართვა ერისთავს. ამის გამო გაჩნდა მიხტომ-მოხტომა ერისთავსა და თეიმურაზ მეფეს შორის. ზაალ ერისთავი ცოლშვილით ტფილისს ჩავიდა და როსტომთან იჩივლა თეიმურაზისაგან კახეთის მამულების წართმევაზე. მშვიდობის მოყვარე როსტომმა ერისთავს ასე უპასუხა: „მე მაგაზე ბატონს თეიმურაზს ვერას შევუვალ, რომ თავის სამკვიდრო მამული არ მოგცესო, მაგიერი მე  მომიცემიაო

1646 წელს იმისგან გაგზანილი მოციქული იმერეთის მეფე ალექსანდრესთან მიმავალი რევაზ ბარათაშვილი დაიჭირეს და როსტომ მეფეს მიჰგვარეს. ბარათაშვილს ამოაჩნდა „საჩხუბარი წერილები“. როსტომ მეფემ ბარათაშვილს თვალები დაათხრევინა და თეიმურაზს მოციქული გაუგზანა; „რისთვის არ დაწყნარებით და ჩვენც არ დაგვაწყნარებთ? ჩვენსა და თქვენ შუა მრავალი საქმენი ძენან. ამას წინად კახეთში სამი სოფელი დაგვიდევით გაბრჭობამდისინ, ახლა ორნივე უსაქმო ვართ და სანამდისინ თქვენსა და ჩვენს შუა საქმენი გარდუწყვეტი არის, ქართლი და კახეთი არ მოისვენებს. დრო ამის უკეთესი არ იქნების. ორიოდე მცოდინარი ბერი და ერი შენს სიძეს მეფეს ალექსანდრეს ვთხოვოთ, ასრევე ლევან დადიანს, გურიელს და ახალციხის ფაშასაც ვთხოვოთ, გავიბრჭნეთ და შევრიგდეთ. ჩვენც მოვისვენოთ და ჩვენი ქვეყანანიც მოვასვენოთ“. ეს წინადადება მეფე თიმურაზმა უარჰყო და ის სოფლები, რომლებიც გაბრჭობამდის როსტომს მისცა წინდად, ისევ წაართვა და მოხელეები გამოუყარა. პასუხათ როსტომს მისწერა: „შენის ძმისწულის მეფის სვიმონის მკვლელი ზურაბ ერისთავი მე მოვკალ და თქვენ კიდეც უნდა მიმადლიდეთო, თუ არა და ჩემთან საბჭო რა გაქვთო. თქვენი მესისხლე ეგ არის, რომელიც ყაენთან გაგიგზანია და მორჭმული და გამდიდრებული მოგიყვანია. თუ სისხლს კითხულობ, მოსისხლის ძმებსა და სახლის კაცებს მოჰკითხეთო“. მოციქულობამ როსტომ მეფესა და თეიმურაზ მეფეს შორის გასტანა. 1647 წლამდე

საქმე იქნამდის მივიდა რომ როსტომმა და თეიმურაზმა ჯარები შეკრიბეს და გაემართენ ერთმანერთის წინაამდეგ (1648 წ.). თეიმურაზი თავის ჯარით დადგა თიანეთში. როსტომი თითონ ქართლის ჯარით მის წინაამდეგ წავიდა თიანეთისკენ, ხოლო ქიზიყისკენ გაგზანა სპარსელების ჯარი ჯემალხანის წინამძღოლობით. როსტომმა გაიარა მცხეთაზე, სადაც სვეტიცხოველში ილოცა და იქითგან მივიდა თეანეთში. მეფემ თავის ჯარს უთავა ვახტანგ მუხრან-ბატონი და ზაალ ერისთავი. თეიმურაზის ჯარს სარდლობდა სალთხუცესი რევაზ ჩოლაყაშვილი. როცა მზად იყვენ ორივე მოწინაამდეგე მხარენი ერთმანერთს შეხვდომოდენ, თეიმურაზის მხარეს განხეთქილება ჩამოვარდა: სუფრაჯი ბიძინა ჩოლაყაშვილი, რომელიც გადამტერებული იყო რევაზ ჩოლაყაშვილზე, ჩააცივდა თეიმურაზს, რომ ერთის რაზმით გაეგზანა ის ერწოს გასამაგრებლად. ამ ახირების მიზეზი ის იყო, რომ მას არ უნდოდა რევაზ ჩოლაყაშვილის სარდლობის ქვეშ ეომნა. თეიმურაზს ემძიმებოდა ჯარის გაყოფა, მაგრამ უარესის შფოთის ასაცილებლად დართო ნება, რომ ბიძინა ჩოლაყაშვილი ჯარით ერწოს წასულიყო. ამნაირად მისი ჯარი განახევრდა. ამის შემდეგ უღლისში გაიმართა ომი თეიმურაზისა და როსტომის ჯარებს შორის. თეიმურაზის მხრით მოკლული იქნა ტყვიით სარდალი რევაზ ჩოლაყაშვილი, რის შემდეგ შეშინებულმა ჯარმა უკან დაიხია. დამარცხებულმა თეიმურაზმა შიგნით კახეთისკენ გასწია. როსტომი ჯარით უკან გამოედევნა და მიჰყვა გრემამდის, სადაც ის გაჩერდა.

რა დღესაც უღლისში გაიმარჯვა როსტომმა, იმავე დღეს მაღაროში გაიმარჯვეს სპარსელებმა კახელებზე და მოკლეს დავით ბატონიშვილიც. როსტომმა გაიგო ეს ამბავი მეექვსე დღეს გრემთან. გაიგეს აგრეთვე თეიმურაზმა და კახელებმა, რომლებიც გრემში იყვენ. თეიმურაზი გაჭირებულს მდგომარეობაში ჩავარდა. მტრებს შუა მომწყვდეული რამდენიმე კახელი მივიდა როსტომთან და წინადადება მისცა, რომ თეიმურაზს დაიჭერდენ. როსტომმა არ მიიღო ასეთი წინადადება და მადლობის მაგიერ შერისხა ამისთანა მოღალატურის განზრახვისთვის. თეიმურაზს მეტი ღონე არ ჰქონდა, უნდა როსტომისთვის ეთხოვნა თავისუფლად გაშვება იმერეთს. მან ამნაირის სათხოვრით მიგზანა როსტომთან ხორეშან დედოფალი. როდესაც ხორეშანი მივიდა როსტომის ბანაკში, წინ მიეგებენ მას კათოლიკოზი, ლუარსაბ ბატონიშვილი და ეპისკოპოზები. როსტომმა უბრძანა ყველას, რომ არ გაეგებინებინათ დათუნა ბატონიშვილის სიკვდილი ხორეშანისთვის, რომელსაც ის მარტო დატყვევებული ეგონა. როდესაც მეფის კარავს მიუახლოვდა ხორეშან დედოფალი, ცხენითგან ჩამოხტა, და მარჯვნივ კათოლიკოზით, მარცხნივ ლუარსაბ ბატონიშვილი, მივიდა კარავთან. როსტომ მეფე მიეგება კარვის წინ და დედოფალი მას ფეხთ მოეხვია. „გაფიცებ, – უთხრა დედოფალმა როსტომ მეფეს, – თუ პატივს სცემ ოდნავად შენს სისხლს, ნება მიეც შენს ნათესავს წასვლისა“. როსტომმა წამოაყენა ხორეშანი და მათ გადაჰკოცნეს ერთმანერთი ტირილით. ამას შემდეგ დედოფალი შეიყვანეს ცალკე კარავში მოსასვენებლად. როსტომ მეფემ დაუძახა ისე ლორის ხანს და ჰკითხა, რა პასუხი მიეცა დედოფლისთვის. იმან ურჩია, რომ რაკი თეიმურაზს ქართლზე ხელი აუღია და დამორჩილებას აპირებს, ყარაია იმას დაუტოვე და დანარჩენი მისი სამეფო შენ დაინარჩუნეო. ეს აზრი მოეწონა როსტომს და ისეც უნდოდა მოქცეულიყო, მაგრამ სხვებმა სულ წინაამდეგი რჩევა მისცეს. თეიმურაზის სიტყვა დასაჯერებელი არ არის და შესაძლებელია, შემდეგშიაც ისე არ მოგასვენოს, როგორც აქამდისაო. როსტომმა ხორეშან დედოფალს წინადადება მისცა, რომ თუ თეიმურაზი სპარსეთს წავიდოდა ყაენთან, ის შუამდგომლობას გაუწევდა შესანდობლად. ხორეშანმა უარი უთხრა სპარსეთს წასვლაზე და სთხოვა იმერეთს გაშვება. მაშინ როსტომ მეფემ დედოფალს აჩუქა 500 თუმანი, მისცა 500 ცხენი და ჯორი ბარგის საზიდლად და კათოლიკოზის წინამძღოლობით გაუშვა იმერეთს თეიმურაზი სახლობით, მხლებლებით და იმ კახელებით, ვინც მასთან ყოფნა მოინდომა

ამნაირად როსტომ მეფემ დაიჭირა მთელი კახეთი დათუნა ბატონიშვილის და სხვა დახოცილის თავად-აზნაურების თავები და თეიმურაზის დროშა ყაენს გაუგზანა ბოქოულთხუცესის ელიზბარ დავითაშვილის ხელით. მასთან გაგზანა აგრეთვე ბიძინა ჩოლაყაშვილი. ყაენმა, რომელიც მაშინ ყანდაარში იყო წასული სალაშქროდ, კახეთი როსტომს მისცა და გამოუგზანა თაჯი, თომარი, მურასა ხმალი, ფუნში (ყელსახვევი), სალათი და ოქროს იარაღით შეკაზმული ბედაური ცხენი. ამას გარდა სხვა და სხვა ქართველის თავად-აზნაურებისთვის დასარიგებლად გამოატანა დავითიშვილს 500 ხალათი, თვით იმას კი საჩუქრად მისცა სამი სოფელი ყარაბაღში (განჯაში). როსტომ მეფემ ერწო-თიანეთი და სერგი ზაალ ერისთავს მისცა.

მღვთის მეცა ყური მათხოვეთ, გრემის სასახლის ქებაო,
ვისაც გენახოს ეს ადრე, რად გული დაგედებაო;
ესე სოფელი ცუდია, არ ვის არ გათავდებაო,
ამის ამდენი რომ მოკვდეს, თქვენ ცეცხლი მოგედებაო.

ქართლისა და კახეთის მშვიდობიანობა შეარყიეს ქართლელმა თავადიშვილებმა 1653 წ. ლუარსაბ ბატონიშვილის მოკვლით. იმათ არ ეპიტნავებოდათ ლუარსაბის მემკვიდრედ დანიშვნა. ჩვენაო, ამბობდენ ისინი, ყველას მაგისი პაპის ვახტანგის მამული გვიჭირავს და, როცა გაბატონდება, ყველას წაგვართმევს და თავის შვილს საუფლისწულოდ მისცემსო. ამიტომ მათ გადაწყვიტეს მისი მოკვლა, და თავიანთ განძრახვის ასასრულებლად შემთხვევაც იპოვეს. 1653 წ. მეფე თავის სახლობით და მრავალი თავად-აზნაურობით წავიდა დებედაზე აშენებულის ხიდის, ქარავან-სარაიის და სოფლის სანახავად. აქ როსტომი აპირებდა რამდენისამე დღით დარჩენას. თავადიშვილებმა ლუარსაბ ბატონიშვილს მოახსენეს, რომ გაჰყლოდა მათ გაღმა ყარაიის ჭალაში სანადიროდ. მეფემაც დასტური დასცა. ნადირობის დროს კინღამაც ტყვია ლუარსაბს მოახვედრა. შეიტყო თუ არა ეს ამბავი როსტომმა, გაგზანა ჯარა ექიმი და თითონაც გაეშურა. ჯერ კიდევ ცოცხალს მიასწრო და დაუწყო გამოკითხვა: თოფი საითკენ გეცა, ან იქით ვინა და ვინ იდგენ, ან გაიგე ვისი თოფი გეცაო? ლუარსაბმა უპასუსა: „თუ მოვრჩი, ჩემს მკვლელს მე გიპოვნი და თუ მოვკვდი, თქვენ კარგად იყავით, როგორც გიჯობდეთ, ისე ჰქენითო“. ბატონიშვილი მიიცვალა მეორე დღეს. მკვლელის ძებნის დროს სიაოშ ბარათაშვილმა დასწამა ბაინდურ თუმანიშვილს, ვითომ იმას მოეხვედრებინოს თოფი. როსტომ მეფემ სიმართლის ამოსაჩენად ისინი ხმალში აჩხუბა. ხმალში ორნივე დაიჭრენ და თუმანიშვილი გამართლებული იქნა. ლუარსაბის სიკვდილის შემდეგ როსტომმა მოინდომა მოეყვანა მემკვიდრედ მის ძმა ვახტანგი, რომელიც ყაზმინს იყო მოურავად. მეფემ გაგზანა ყაენთან თურმან თურმანიძე არზით ბატონიშვილის ვახტანგის შვილად სათხოვნელად. ვახტანგის დედას არ იამა როსტომის თხოვნა და მის მოციქულს პირდაპირ გამოუცხადა ეჭვი, რომ ლუარსაბი მეფისგან არის მოკლული და მეფე ახლა მეორე შვილსაც მთხოვს, რომ ისიც მოკლასო. ყაენს სთხოვა, რომ მის შვილი არ გაეგზანა როსტომთან, ხოლო ქართლი ან ახლავე მიეცა, ან როსტომის სიკვდილის შემდეგ. თურმანიძემაც როსტომ მეფეს შეატყობინა, რომ ლუარსაბის სიკვდილს შენ გაბრალებენო. როსტომმა ამის გაგონებაზე თქვა: „შვილად მინდოდა, თუ ღმერთს ჩემთვის შვილი სდომებოდაო, მომცემდაო, ახლა სანამდისინ ცოცხალი ვარ, თვითონ ვიბატონებო, ჩემს უკან ვისაც უნდა მისცესო.

1654 წ. სპარსეთში მოკვდა ხალიფა-სულთან ეტიმადოვლე და ყაენმა მის მაგიერ დააყენა მაჰმად-ბეგი. როსტომ მეფემ ახალის ეტიმადოვლის მისალოცავად გაგზანა ყაზმინს ფარსადან გიორგიჯანიძე ფეშქაშით. ყაენმა რომ შეიტყო გიორგიჯანიძის მისვლა, გამოაკითხვინა ლუარსაბ ბატონიშვილის მოკვლის ამბავი. ამან დაარწმუნა რომ ის როსტომის მოკლული არ იყო. ეს რომ ვახტანგ ბატონიშვილმა გაიგო, გიორგიჯანიძის ხელით გაუგზანა როსტომს არზა და დააბარა სასმელი და თავდაბალი სიტყვები. გიორგიჯანიძე იმ ზამთარს ლაჰიჯანში დარჩა მეფის ფულების ასაღებად, ხოლო ვახტანგის არზა და მისი დაბარებული სიტყვები მეფეს შეატყობინა წერილით. ვახტანგის არზის და გიორგიჯანიძის წერილის წაკითხვის შემდეგ, როსტომმა გიორგიჯანიძესთან გაგზანა ჩაფარი და წერილი მისწერა, რომ ყაენთან მისულიყო და მიერთმია არზა ვახტანგის თხოვნის შესახებ და ბატონიშვილი წამოეყვანა ქართლს. გიორგიჯანიძესთან ჩაფარის გაგზავნის შემდეგ როსტომმა გადაწყვიტა ბატონიშვილის ვახტანგის მოსაყვანად ვახტანგ მუხრანბატონი გაგზავნა სპარსეთს და ამიტომ ყაენთან გაგზანა ჩაფარი თხოვნით, რომ თუ ბატონიშვილი არ გამოგისტუმრებიათ, მოითმინეთ ვახტანგ მუხრან ბატონის მოსვლამდე და იმას  გამოატანეთო.

ვახტანგ მუხრან-ბატონიც მალე მოვიდა ისპაანს (1655 წ)  მაგრამ მის მოსვლისას ვახტანგ ბატონიშვილი მიიცვალა. ეს ამბავი მუხრან-ბატონმა მეფეს შეატყობინა. როსტომმა მაშინ ყაენთან ჩაფრად გაგზანა ხოსია ბარათაშვილი და ვახტანგ მუხრან ბატონი ჯანიშინად სთხოვა. ყაენმა შეიწყნარა როსტომის თხოვნა, ვახტანგი გაამაჰმადიანა, ჯანიშინად დანიშნა. და დასაჩუქრებული გაისტუმრა ქართლს.

როსტომი კიდევ უკანასკნელს დღეებში იყო და დღე დღეზე ელოდენ მის სიკვდილს. ვახტანგ მუხრან ბატონმა აცნობა ყაენს როსტომის სიკვდილის მოახლოვება. ყაენმა გამოგზანა თავის კაცი, მაგრამ მან ვერ მოასწრო მეფეს ცოცხალს. ყაენის რწმუნებულმა როსტომის გვამი გაგზანა სპარსეთს, მარიამ დედოფალი ციხეში შეიყვანა და მეფის საგანძურს ყარაულები დააყენა. ვახტანგ მუხრან-ბატონმა თავის მხრით შეატყობინა ყაენს როსტომის სიკვდილი და სთხოვა მეფობის რაყამი. ყაენმა ვახტანგს მისცა ქართლის მეფობა, სახელად დაარქვა შაჰ-ნავაზ, დაუმკვიდრა როსტომის საგანძური და მოსწერა, რომ მარიამ დედოფალი ცოლად შეირთო. ზაალ ერისთავი რომ შეიტყო, ყაენის განკარგულება, აიყარა ავლაბრითგან და წავიდა დუშეთს (1658 წ.).