დოჩანაშვილი გურამ ერთი რამის სიყვარული, დაფარვა რომ
სჭირდება (პროლოგის მაგიერ)
- რა სჯობია კარგ, წესიერ, ვაჟკაცურად ლამაზ, განათლებულ მამაკაცს? – იკითხა
ეკატერინე ხომასურიშვილმა, და, თავის სიმართლეში დარწმუნებულმა, საზოგადოებაში
ამაყად მიმოიხედა, – არაფერი.
- რა და კაი ქალი, – მიუგო ბარბაბა ჯაშმა, არც დაფიქრებულა.
ასეა, ვის როგორ…
1
ვაიმე, რა იყო.. რა იყო მაინც ეს – თავი სკდებოდა, გავარვარებულ-აჟრიალებული,
რკინის სალტით უმოწყალოდ შემოჯარული, განწირული თავი და ყურებიდან გამოძრომას
ლამობდა, და შიშით თვალსაც ვეღარ ვახელდი, ეგება ისევ სიზმრად დარჩეს ყველაფერი
ეს-მეთქი, განაწამებ ბინდბუნდში ვფიქრობდი და, კიდევ ის იყო ძალიან ცუდი, გულზედაც
წვეტიანიდაყვება მაჯლაჯუნა რომ მაწვა და, ვაიმე დედა, მიშველეთ, ძმებო, თავი
იბერებოდა და, ჩემდა გულის გასახეთქად, მევე ვბერავდი უნებურად, თითქოს, ვსუნთქავდი
რადგან, მე ბეჩავი, ცოცხალი ვიყავ, კიდეც ვგმინავდი და ვირწეოდი კიდევაც, ძმებო,
ჩემს თავს ეს რაა, და მკვეთრი, წყვეტილი ბიძგებით მუქარიანი ახლოვდებოდა ტანკი, და
ერთიც რომ ახტა და ისევ დამატყდა თავს მაჯლაჯუნა, შეშინებულმა მიმოვაპყარ საბრალო
მზერა – რა დავინახეე… ჯერ, რა თქმა უნდა, ვერაფერს მივხვდი, დათუთქულპირდაღებული
მივჩერებოდი მკრთალ ლურჯ ნათურას, საიდუმლოდ რომ დამშტერებოდა და იმ მუქ ლიცლიცში,
შეშფოთებულმა, წამოვიწიე და რა აღმოვაჩინე – გადასავარდნი იყო! და მერე, თითქოს
შემშვიდებული, ყველაფერს მივხვდი – მატარებელში ვიმყოფებოდი, მესამე თაროზე ვიწექ,
მძვინვარედ ცხელ მილზე მედო თავი, და რის წყვეტილბიძგება ტანკი, რა ტანკი – სადღაც
ძალუმად ხვრინავდა ვიღაც და, გულზე ძველებური, ხის ჩემოდანი მაწვა!.. მაგრამ
მთავარი საშინელება მაინც ის იყო, რომ რაღაც განუზომელ-სასტიკად, კოსმიურად
ნამთვრალევი ვიყავ, გვალვადამტყდარ მიწასავით დამსკდომია საყლაპავი და ხახა, მესამე
თაროზე ამირანივით ვიწექ, უსუსურობით მიჯაჭვული და დიდი ჩიტი გულღვიძლს კი არა,
თავს მიკორტნიდა!.. ჩემოდანი განზე გადავახოხე, ამოვისუნთქე, გაჭირვებულმა, და სულ
რაღაც წამით თითქოს ცოტათი მომეშვა, ისევ წამოვიწიე და თავშიაც მაშინვე უხილავი
ვითომ ჩაქუჩი, მაგრამ რაღაც უხილავი – ისეთი ცხადი, ჩამცხეს… და დაოსებული
შეძრწუნებით გამიელვა – აქ რა ჯანდაბა და… აქ რა მინდა მე, ძალიან რბილი,
ორადგილიანი კუპე საკუთრივ მქონდა!
აქ, ამ მესამე თაროზე, რა ძალამ ამაგდო მაინც, გაბრუებულს, დუნედ მიკვირდა და უცებ
გულმა რეჩხი მიყო – ფეხსაცმელები არ მეცვა! ვაიმე… ჯიბეზეც სწრაფად მოვისვი ხელი,
და გარედანვე შევატყვე – მედო. მომეფონა გულს, და შეგუბებული კვნესით, წვალებით
ჩავიხედე – დაბლა, იატაკზე, ჩემი ლურჯი, კრიალა ჩემოდანი წესიერად იდგა, მესიამოვნა,
კი, და იქავ ნაცნობი, მშობლიური, წყვილი ფეხსაცმელი ერთიმეორეზე კოხტად მიჯრილი
ელაგა, გამეხარდა, აჰ! – უფეხსაცმელოდ, მაინც ძნელია… ჩემს ჩამოსვლას კი ნუღარ
იკითხავთ – თავბრუდახვეული, ძლივძლივობით მივჩოჩავდი დაბლა, მეორე თაროს დავაყრდენი
აკანკალებული ხელისგული ჯერ, მერე მუხლი, მესამე თაროს დაბუჟებული ლოყით
ჩამოვეყრდენ, და თვალდახუჭული რომ დავხტი, მუცლიდან ლურსმანი ამომერჭო თავში,
გამწარებულმა კიდევ უფრო მაგრა მოვხუჭე თვალები და მაინც რომ გავახილე –
ცნობისწადილიანნი ვართ – პირველ თაროზე გაწოლილი, კედლისკენ გადაბრუნებული, ვეებად
ამობურცულთეძოიანი ქალის კოჭთით მიმჯდარი კაცი წამოდგა, გამიღიმა და ჩურჩულით
დამეკითხა:
- ჰა, როგორა ხარ… ძველო?
ვინ ოხერი და… მყისვე გავმკაცრდი:
- მე ძველი არა ვარ.
თავს ვერა ვხრიდი და, გაჭიმულმა, ტერფის ცეცებით მოვძებნე ფეხსაცმელი, მომერგო
კოხტად.
- აბა, რა გქვია?
- სიმა.
შეეჭვებულმა ამათვალიერა, და განვუმარტე:
- გერასიმე მქვია, ისე.
- ძალიან კარგი. ხომ არ გეწყინებათ, გერასიმე რომ დაგიძახოთ?
და კვლავ დამეხვა მე ბეჩავს თავბრუ, სუსტად მივუგე:
- არა, არა, რატომ…
ბედშავი ყელი ჩემი, გადამწვარი – ოჰოჰო, ჰუჰუ, ლუდი მინდოდა, და კიდევ უფრო – ნაღდი
ჰაერი, აბარბაცებულმა გადავაბიჯე ვიღაცის ჩანთას, ვიწრო გზას დავადექი, რელსების
ღრჭიალი ამომესმა და გვერდითა თაროს შევეხალე, გავსწორდი ისევ, და პატარა ხანში
ვაგონის გამოღებულ კართან ვიდექ, სახელურზე თითებჩაჭიდებული, ნიავს ვუშვერდი
წყალშესხმულ სახეს, ოდნავ შევფხიზლდი,და ადგრიალებულ შავეთს რიდით გავცქეროდი, – კი,
თენდებოდა თითქოს, კი.. ისიც მომეჩვენა, თითქოს მხარი მექცა, ასე მეგონა,
თბილისისკენ ვბრუნდები-მეთქი, ანდა – კახეთში, სულაც; ასე პირველად კი არ მომსვლია,
ბადენ-ბადენში, მოგზაურობისას, მატარებლიდან კინაღაც ჩავტხი… აქ მხარზე ფრთხილად
დამიკაკუნეს, ელდანაკრავი მოვცილდი გრიალით მიმავალი, განრისხებული მატარებლის კარს,
მივიხედე და – ისევ ის კაცი, ოღონდ ახლა – ხელრუკზაკიანი, ღიმილით მითხრა:
- აბდარაუდუ?
- რა? – დავიძახე, ბორბლების ხმაურში ძნელად ისმოდა.
ყურში ჩამყვირა:
- ლუდი ხომ არ გინდათ, გერასიმე?
როგორ მიბედავდა! და მკაცრი პასუხის მოსაფიქრებლად რომ დავძაბე აწეწილი ტვინი,
გამახსენდა რომ – ისე ძალიან მინდოდა, ააჰ… ხელი გავუშვირე და, რუკზაკი დადო,
ჩაიმუხლა და მარჯვედ გახსნა, „ჟიგულს“ თავსახური ვაგონისეულ რკინის საფერფლეზე
წააგდებინა, გამომიწოდა, და უჭიქობას რას დაგიდევდით, პირდაპირ ბოთლით მივიყუდე –
ეს მე – და მერე, შვებით რომ ამოვისუნთქე, მაშინვე ვიგრძენი, ღაწვზე რაღაც უნამუსოდ
გაკვანძული ყულფი რომ გამეშალა და ფილტვებმაც უცებ იგრძნეს ჰაერი, თავის ტკივილი
მყისვე შემეშვა, თვალებში სინათლე ჩამიდგა – კაცი ვხდებოდი…
- ერთიც რომ არ გნებავს, გერასიმე?
ეს მონაცვლეობითი „შენ-თქვენ“-ობითი მომართვა მაღიზიანებდა და, საყვედურს რადგან
ვერ ვეტყოდი (გაჭირვებისას ლუდი დამალევინა), გაკრვეული უპირატესობა მაინც მომინდა
და „სეიკოზე“ ხაზგასმულად დავიხედე – ხუთი ხდებოდა, ორი საათიღა რჩებოდა ადლერამდე,
იქ კი, აეროპორტში, კონიაკის ყუთს გამომიტანდა კაცი, ერთ ჭიქას დავლევდი მხოლოდ, და
ლიეპაში საღ-სალამათი ჩავიდოდი, ფუჰ, რამ დამათრო წუხელ ისე…
დაინტერესდა:
- მაგ საათს დაქოქვა არ უნდა, არა?
- არა!
- და… წყალგამძლეა?
- დიახ… მაშ, როგორ.
- ცეცხლგამძლეც თუა?
- არის, მე მგონი.
აქ მოიწყინა, ასე მეგონა, შეშურდა-თქო, მაგრამ სევდიანად აღნიშნა:
- გინდაც საერთოდ გაფუჭდეს, დროს ვერაფერი შეაჩერებს. ვბერდებით, ძველო…
კიღამ ვიფეთქე, და ისევ ის ერთი ბოთლი გამახსენდა… კიდევ მინდოდა, თანაც…
- კიდევ ხომ არ გსურთ? – მყისვე ამოიცნო.
- რა? – გამეხარდა და, მაინც, ვითომ ვერ მივუხვდი.
- ლუდი – რა…
- რა ვიცი… შეიძლება, შეიძლება.
- აგენაცვალე.
მივიყუდე და, ვსვამდი, აჰ, ვსვამდი, ყელი ლბებოდა, გადამწვარი, გადახრუკული, ქაფი
მალამოდ ედებოდა და, თავგადაწეულს რომ შემომესმა: „ცოტაც მოითმინე, გერასიმე, და
ჭიათურაში ღვინოსაც დავლევთ“, ჯერ არაფრად ჩავაგდე ნათქვამი, გავმხნევდი კიდეც… და
სწრაფად მოვიცილე პირიდან ბოთლი, გაკვირვებული შევაცქერდი:
- ჭიათურაში რა გვინდა… კაცი…
- აბა, მანამდე ჩავიდეთ?
- რატომ მანამდე – ადლერამდე ორი საათის გზაა…
ახლა იმას გაუკვირდა:
- ადლერში რა გვინდა…
- როგორ თუ რა მინდა… – დავიბენი, – იქიდან, ტუთი, ლიეპაში უნდა გავფრინდე.
- აა, – გაეღიმა, – აა, აღარ გახსოვს…
- რა უნდა მახსოვდეს…
- გუშინ რომ დავთქვით, წუხელ…
- რა!..
- ჭიათურაში გამომგზავრება და, როგორც ხედავ, კაცურად შევასრულეთ პირობა კიდეც…
- თქვენ… ჩვენ წუხელ, როგორ, ერთად ვსვამდით?
- როგორ არა, კი. თავისუფლად.
და, გამახსენდა: წამოდი, წამო, მეუბნებოდა, საქართველო, ჩვენი სამშობლო, ვნახოთ;
აღტაცებული ჩამჩიჩინებდა რომ, ზემო იმერეთი ყველაზე მეტად საქართველოა, რომ
საოცრადაა შეხამებული იქ დასავლეთი და აღმოსავლეთი – ჩვენი; აგერას, აო, გომის
გაგრძელებაა კორბოულ-საჩხერეო, იქაურებიც, შედარებით დინჯი მიხრა-მოხრითა და
სიტყვა-პასუხით, ქართლელებს წააგვანანო, და თანაც ნამდვილი იმერლებიც არიანო, და
მეც, სულელი, თავს ვუქნევდი, ძალიან საინტერესოა-თქო და, ბეჰ! გამახსენდა –
გადავეხვიეთ ერთმანეთს კიდეც, მანამდე კი, ძალიან მწყუროდა (რებეცმა იცის) და
მატარებლის მოლოდინში მძღოლი გავუშვი, განაპირა ჯიხურთან, ბნელში, ერთადერთი
უწყინარი კათხის გამოცლა გადავწყვიტე, იქ კი ვიღაც შემთვრალი ფილოლოგები ჯგუფად
იდგნენ და არ ვიცი, ხუმრობით იყო თუ რა, სამპირიანი ზმნის სადღეგრძელოს სვამდნენ,
ფილოლოგები ხომ უცნაური ხალხია, მათგან ერთი კი შორეული თანაკლასელი აღმოჩნდა ჩემი,
და მართლა გაგვეხარდა თითქოს ერთიმეორე, ვიწრო დახლზე კათხა მომიჩოჩეს, მოვწრუპე და
თავიდან ერთი კი გამიკვირდა – სულ სხვა, მკაცრი გემოსი ყოფილა ეს ჩვენი ლუდი,
რადგან ჩეხური, დანიური, არაბული – სხვაა… მაინც გამოვცალე და უჩვეულო აღტყინება
ვიგრძენ, ერთიც შემივსეს და ვერ მოვახერხე, დამშვიდობება, არადა, როგორია, შესმა და
დაუმშვიდობებლად გაცლა, ვერაფრით ჩავაგდე გახურებულ კამათში სიტყვა, რადგან
სამპირიანმა ზმნამ ვიღაც უპირო კაცი გაახსენათ და გაცხარებულნი ალაპარაკდნენ იმ
ვიღაცაზე, უცნაურია ჩვენი ენა, ქართული – ზოგი უპიროს რომ ეძახდა, სხვა ორპირს
ეძახდა და კიდევ სხვამ, შვიდასპირიანიაო, ოხერია, გაიძვერაა და გარეწარიო, მაგას
ეგეთი კარგი სახელი უნდა ერქვასო? – დანანებით იძახდნენ, მე კი მომწყინდა, მეორე
კათხაც გამოვცალე და საკმაოდ რომ ავმსუბუქდი, თავაზიანი გამომშვიდობება კვლავ
გადავწყვიტე, მაგრამ ბავშვობის სადღეგრძელო შემომთავაზეს, და ბავშვობა ხომ,
დამეთანხმებით, კარგია, არა? – მესამეც შევსვი, და ისევ იმ კაცს მიუბრუნდნენ,
უპიროსა თუ მრავალპირიანს, ურწმუნოაო, გაიძახოდნენ, თმას იღებავსო, ინჩიბინჩი
არაფრისა გაეგებაო, ზოგი რომ ამას ამტკიცებდა, სხვანი ამბობდნენ, რას ამბობ, კი, კი,
როგორ არა, ყველფრის აზრზეა, მაგრამ ბოროტია, ხელმოცარულიო, და ხელმოცარულს
არავითარი თანამდებობა არ უნდა მისცე, იმიტომ რომ გაბოროტებულია და სხვაც
თავისნაირი უნიჭო უნდა გვერდით, ხელმოცარულიო; მხოლოდ ერთი ფილოლოგი გამოექომაგა,
მაგრამ ძალიან უნიათოდ – რა ქნას იმანაც, საწყალმაო, მერე არ ვიცი, როგორ შესცვალეს
სალაპარაკო თემა, აქვს გურამიშვილი და ვაჟა, ლექსები წარმოსთვას, რას არ
გადასწვდნენ, შუბერტიც კი ახსენეს ორჯერ, ახლა კი ვხვდები, ურევდნენ, მოკლედ, მე კი,
შებარბაცებული, დედმამიშვილების სადღეგრძელოს ვსვამდი, და ახლა რომ ვუკვირდები,
სწორედ დედმამიშვილების სადღეგრძელომ მომიღო ბოლო, ასე მეგონა, რომ ვბარბაცებ,
მეჩვენება-მეთქი, ლუდმა რა უნდა მიყოს-მეთქი და, შესამოწმებლად, ხომ არ
დავთვერი-მეთქი, ჩემ თავს გუნებაში ვამოწმებდი, ვეკითხებოდი და პასუხსაც სწორად
ვცემდი: „აბა, მამაჩემს რა ერქვა-მეთქი?.. – ვახტანგგ-მეთქი… აბა, რომელი წელია
ახლა-მეთქი?.. ახლა ათას ცხრაას სამოცდათერთმეტი წელია-მეთქი…“ და ამ ყოფაში რომ
ვიყავი, მოულოდნელად დავინახე, რომ ლუდში არაყსაც ამატებდნენ თურმე და, მე სულელს,
ბითურს, მეამაყა კიდეც ასეთ ვაჟკაცურ ხალხში ყოფნა და რკინიგზის ბაქანზე, გზისა და
მგზავრობის სადღეგრძელო პირველმა შევსვი, და ეს ყმაწვილი, ახლა შეურყვნელი ლუდით
რომ მიმასპინძლდებოდა, არ ვიცი, თანამდებობა შეიტყო ჩემი თუ რა, ამეკიდა და
საქართველოში გასეირნება შემომთავაზა, მეც, ხბო, დიდად აღგზნებული დავთანხმდი და
ხელიხელგადახვეულები მივბარბაცებდით, ვინ ოხერია, ახლა, ვინ იცის, რაიმე
გამოსარჩენიც მომთხოვოს ეგებ კიდეც, და მართლა მითხრა:
- ერთი თხოვნა მაქვს.
- რა… – დავიძაბე.
გაეღიმა და:
- შარვლის ღილები შეიკარით, უხერხულია.
მსწრაფლ დავიხედე და ვთქვი:
- აჰ!
მერე საქმეზე გადავედი:
- ჭიათურაში ვერტმფრენები ჰყავთ?
დაინტერესებულმა ამათვალერა:
- რომელი ფერის გნებავთ…
ძლიერ გავმკაცრდი:
- ნებისმიერი!
- არ ვიცი, არა მგონია… რად გინდათ?
- ადლერში ცხრაზე უნდა ვიყო.
- ლიეპასათვის?
- დიახ. ოთხი საათი კიდევა გვაქვს.
- ჭიათურაში, – დარწმუნებით მითხრა, – როგორც ყველგან, ღამღამობით სძინავთ.
- იქნება ვინმე… მორიგე, პასუხისმგებელი…
- კი, კი, იქნება…
დალაქულ კედელს აზიზად მოვშორდი, მაგრამ შარვალზე დავიხედე და… აჰ, ჩემ მტერს,
მტრისას – ირგვლივ სულ კირით მქონდა მოთხვრილი. ავდექი და, უსუსურობისაგან, ვაგონის
კიბეზე დავჯექ.
- ყოველი შემთხვევისათვის, მაიც… – მითხრა და რუკზაკს ისევ შეუხსნა თავი, –
მორიგე-პასუხისმგებელთან რომ შეხვალთ, წვერგაუპარსაობა არ ივარგებს ნამდვილად… აჰათ,
ინებეთ, ჩამრთველი არ უნდა, თქვენი საათისა არ იყოს, თავისით მუშაობს, – და
აბზუილებული სამართებელი მომაჩეჩა.
კარგი შესახედი კი ვიქნებოდი მოადგილეებსა და თანამშრომელთათვის ახლა – ვაგონის
კიბეზე მჯდარი, ცალი ხელით გაბრუებული ვისვამდი ყელ-ღაწვზე აზუზუნებულ სამართებელს,
მეორე ხელით – ლუდის ნახევრად დაცლილი ბოთლი მეჭირა.
- რას მოგიწყენია რომ მოგიწყენია, ა, გერასიმე – გამამხნევა კაცმა, – ეგეთები ხდება?
2
ჭიათურაში, დავითარსე.
ჯერ ის იყო და, მატარებლიდან ჩამოსვლისას, ჯარიმა მლეწეს – თბილის-საჩხერეზე,
ადლერის ბილეთის ნაცვლად, ჯიბეში გინდაც დღის კინოსეანსის ძველი ბილეთი გდებია.
კიდევ კარგი რომ, არავინ დამინახა მაინც. მერე იყო და, რომ გადმოვედი, რა მომელოდაა
– იდგა, მიცდიდა… მოვიქუფრე და, რომ ვჭოჭმანობდი, დავემშვიდობო თუ უმძრახად
ჩავუარო-მეთქი, მკითხა:
- კარგი საათის რომელია, ბოდიში?
ეჭვით შევათვალიერე, მაგრამ უცოდველად შემომყურებდა, მივუგე:
- რვის ოცი წუთია. კარგად იყავით.
ყურიც არ გაუბარტყუნებია:
- თუ გინდა, ქიმწმენდაში მიგიყვან, ტკბილო.
- არა, არ მინდა. ახალს ვიყიდი…
- ათზე იღება უნივერმაღი, გერასიმე. აბა?!
ამ მოთხვრილი შარვლით, ვინ ოხერს მივდგომოდი. არადა, რა მექნა…
- ვიცი, რომ არ გინდებვარ, გერასიმე, – წამოიწყო, აქ, ჭიათურაში, უკვე იმერულად
უქცევდა, მაგრამ დამიგდე აბა ყური – მაგ პიჯაკ-შარვლით, ჩემო, თქვენი ამბავი რომ
ვიცი, შორს ვერ წახვალ შენე. აქ, უნივე…
გავღიზიანდი:
- თუ შეიძლება, ზრდილობიანად ილაპარაკეთ! მე შენე არა ვარ.
თავი იმართლა:
- მე შენე უზრდელობით არ მიხსენებია.
- აბა?
- არამედ აკლიმატიზაციისათვის, გენაცვალე.
ელაპარაკე ამას…
მერე, განაგრძო:
- აქ, უნივერმაღში, ვერც თქვენს საკადრისს იშოვნი რამეს – ხელათ გეტყობა,
მზა-ტანსაცმლისათვის დაბადებული რომ არ ხარ.
მართალს ამბობდა, ვიგინდარა – სხვადასხვა ზომის შარვალი და პიჯაკი მინდა, ამიტომ,
თბილისში, კოსტიუმებს მუდამ ატელიეში ვაკერინებ ხოლმე.
- ასე რომ, გერასიმე, – დამაჯერებლად განაგრძო, – ქიმწმენდის გარდა სხვა გზას ვერ
ვხედავ, იმის გახსნა-გაღებამდე კი ორსაათ-ნახევარია და, აგერ აქავე, ყურისძირში,
სასადილოა ადრეული ერთი და, შევიდეთ ვაჟკაცურად შიგ.
აჰ, ესღა მაკლდა, რუკზაკიანი კაცის გვერდით მევლო:
- არა, არ მინდა…
- კაი ბატონო. აბა, მაშინ ახლა შენ თქვი, რა ვქნათ და – ჩემი კისერი.
სასადილოში წავედით, ბოლოს.
3
სად უნდა ვყოფილიყავ და, სად ვეგდე ახლა: კონდიცირებულჰაერიანი, ვერცხლისფერი
ლაინერის ნაცვლად, ბინდბუნდიან, გაკვამლულ ოთახში ვაპაჭუნებდი თვალებს, სავარძელში
გადაფლვის მაგივრად, ლურსმნებამოჩრილი სკამის კიდეზე დამფრთხალი ვიჯექ,
სახელგანთქმული კონიაკი „თბილისი“ კი არა, მჟავე ღვინო მედგა წინ და მომხიბვლელ
სტიუარდესასაგან ფრიად განსხვავებული – ყელში ბანჯგვლებამოჯეჯილებული,
მძლავრღიპიანი მებუფეტე უნდილად გვემსახურებოდა – აი, რა მიყო წუხანდელმა
დედმამიშვილების სადღეგრძელომ, მყავნდნენ მაინც, თორემ კი…
სალათა მოგვიტანეს, პური, ყველი – ფიჰ… იგი მადიანად შეექცეოდა. ორიოდ ჭიქა
ყოველგვარი სადღეგრძელოს გარეშე აჟრჟოლებულმა (ძალიან მჟავე იყო) შევსვი, თავის
ტკივილმა საბოლოოდ გამიარა, გავმხნევდი და ბოთლი განზე მივდგი – გათავდა, მორჩა,
ისედაც მეყო ამდენი სმა. იმას ჭიქისთვის პირი არ დაუკარებია, მერე, ანგარიშის
მოლოდინში, ამათვალიერა და მკითხა:
თქვენ ცოლშვილიანი ხართ?
- რა თქმა უნდა, – მივუგე მე.
- ძალიან კარგია, კარგი, ბარაქალა. ისე, სხვათა შორის, დაიარება მოსაზრება, ვითომ
ბრინჯაოს ხანაში ქმარი რომ კვდებოდა, ცოლსაც მიაყოლებდნენ ზედ. არ იყო, ალბათ, ცუდი
წესი – უნდოდა – არ უნდოდა, უფრო გაგიფრთხილდებოდა ცოლი, შენ ხარ ჩემი ბატონი,
მოგივლიდა, შეგინახავდა, აბა, ახლა, ჩვენს დროში, რომ შეიკლავს ზოგ ქმარს ზოგი ცოლი,
ზოგიერთმა, პანაშვიდზე, შეიძლება ხელზედაც კი აკოცოს.
- ვინ ვის… – დავიბენი.
ამიხსნა:
- მეპანაშვიდემ – ცოლს.
და დააყოლა:
- ვხუმრობ, რა თქმა უნდა.
- რამ გაგახსენათ… – და სახე პირველად გამებადრა, – აა, თქვენ ალბათ, ძალიან
გაწამებთ ცოლი…
მაგრამ მომიგო:
- უცოლშვილო ვარ. და არც მყოლია. რა უჩვეულო ასოციაციაა, არა?
რაღაცას ურევდა… მითხრა:
- დადე ეგ შლაპა სკამზე, რომ ჩაგიბღუჯია ხელში. არსად გაგექცევა… სხვათა შორის,
გრიშაც და ვასიკოც უცოლშვილოებია.
- ვინ ოხრებია… – წავიბუტბუტე.