ლაშხელი-ონიანი ანა
ნუგო ეზოდან ძლივს ამოვიყვანე არ ვარ კარგი დედა მე...
ნუგო ეზოდან ძლივს ამოვიყვანე. ორი დაძახების მერე უკვე ვბრაზდები და მოვემზადე
დასატუქსად... კარებში რომ შემოვიდა, დავიწყე დედასავით...
- რას გიგავს ტანსაცმელი? როგორ ბედავ, ერთ დაძახებაზე რომ არ ამოდიხარ? მანახე
ხელები, რას გიგავს? მანახე-თქო...
ხელებს ისევ უკან მალავს...
- ბიჭო, ხელები მანახეე... - ვუმატებ ხმის ტონს.
დგას თავდახრილი.
უკანხელებდამალული.
სახეზე ეტყობა, რომ ეზოში ნაგორავებ-ნახტუნავებია და ცოტათი ვინი პუჰს გავს,
გაბუსულს...
რადგან მისით არ შლის ხელებს, შემოვუარე, ზურგს უკან დამალული ხელები ჩამოვაშვებინე
და ხელში ეს გვირილა შემრჩა...
- ფესვებიანად წამოგიღე, ქოთანში რომ გადარგო და სულ ცოცხალი იყოს, ხელებიც ამიტომ
დამესვარა...
საქვეყნოდ ვუხდი ბოდიშს და მომავალში ჯერ დასვრილი თითუკების ამბავს ვიკითხავ.
სიცოცხლეზე მეტად რომ მიყვარს, ეს იცის ისედაც
