ჟ

ჟარგონი

ფრანგ.

ქურდების ფარული ენის აღმნიშვნელი, ადამიანთა განსაზღვრული ჯგუფის „ენა”, რომელსაც აქვს სპეციფიკურ სიტყვათა მარაგი და თავისებური გამოთქმებისა და ფრაზების ერთგვარი რაოდენობა, მაგრამ არა აქვს თავისი გრამატიკული წყობა და ძირითადი ლექსიკური ფონდი.

გრამატიკულ წყობასა და ლექსიკურ ფონდს ჟარგონი ეროვნული ენისაგან იღებს. ჟარგონები ანაგვიანებენ ენას, მათ ხმარების ვიწრო სფერო აქვთ და ამიტომ ხალხის ფართო მასებისათვის გაუგებარი არიან. ზემოაღნიშნულის გამო ჟარგონის გამოყენება ხალხთა ურთიერთობის საშუალებად შეუძლებელია.

ჟარგონის ნიმუშებია:

„ბაზარი, (ლაპარაკი), „თოხლი” (საჭმელი), „საკაიფოა”, „ასწორებს” (კარგია, სასიამოვნოა) , „ტეხავს”(ცუდია, უსიამოვნოა), „დაბოლება” (მოტყუება) და ა.შ.

სინონიმი: სოციალური დიალექტი

წყარო: გაჩეჩილაძე, სიმონ. სიტყვიერებისა და ლიტერატურის თეორია : IX-X კლ. სახელმძღვ.. - მე-2 გადამუშ. და შევს. გამოც.. - თბ. : განათლება, 1977