– რამ გადმოგხვეწა
ამ მწველ ალმურში,
რამ აგიყარა მესხეთს კარავი?!
                                         მტრობამ?
                                         მტრად ვინმე გყავდა მამულში?
რუსთაველის ხმა:
                                        – არა არავინ.
– მაშ, იქნებ შურმა,
                                             შენგვარ მოყმეთა
შურს არ ძალუძდა შუქი შეეცნო;
                                    შურს, შურს შეეძლო შენი მოკვეთა...
რუსთაველის ხმა:
– შურს არ შეეძლო.
– იქნებ ღალტმა
                                   მოულოდნელმა
ღალტმა, შავმა და მუხანათმა
გდევნა, გაწამა, შორს გადმოგდევნა...
რუსთაველის ხმა:
                                  – არა ღალატმა.
– მაშ, ცბიერებამ?
ჭირმა, რომელსაც
ქვეყნად ყოველი ძაგს ძლიერება,
რაც ძლევს თვით გმირის გულს და
                              ღონესაც.

რუსთაველის ხმა:
                            – არც ცბიერებამ.

– მაშ, სიძულვილმა?
უსინანულო
მოთხრის, მოსპობის, აღგვის წყურვილმა?
მაშ სიძულვილმა?
ვაი, მამულო!..
                            რუსთაველის ხმა:
                             – არც სიძულვილმა.

– მაშ, რამ?
                            შენს ფრენას ფრთა რამ მოკვეცა,
რა წვამ აშკარამ,
                            რა წვამ ფარულმა?
რამ დაგამარცხა, რამ გადმოგხვეწა?!
რუსთაველის ხმა:
– რამ?
სიყვარულმა.