1913 წლის 19 მაისს ქუთაისში გამოიცა ყოველკვირეული ალმანახის "ოქროს ვერძი" პირველი ნომერი.

რედაქტორ-გამომცემელი იყო ბესარიონ ჯაიანი, მაგრამ ავტორებს კრებდა და მათ ნაწერებს სასტამბოდ ამზადებდა პაოლო იაშვილი.

ალმანახმა მხოლოდ თვენახევარი იარსება.

გამოიცა ხუთი ნომერი და არსებობა შეწყვიტა, რადგან პაოლო იაშვილი პარიზს გაემგზავრა.

"ოქროს ვერძი," შეიძლება, ჩაითვალოს სიმბოლიზმისაკენ მიდრეკილ გამოცემად. იგი ლიტერატურულად ეკლექტური ხასიათისაა, მაგრამ მსჭვალავს ქართული სიტყვის განახლების პათოსი.

დაიბეჭდნენ--გალაკტიონ ტაბიძე, სანდრო აბაშელი, ტიციან ტაბიძე, სერგო კლდიაშვილი, ნიკო ლორთქიფანიძე, ლეო ქიაჩელი, შალვა დადიანი, სანდრო შანშიაშვილი, ჯაჯუ ჯორჯიკია, კონსტანტინე გამსახურდია (აბაშისპირელი), დია ჩიანელი (ჩხეიძე), იოსებ გრიშაშვილი, გრიგოლ რობაქიძე, ვარლამ რუხაძე, პაოლო იაშვილი.

ითარგმნა ჰაინეს, გოეთეს, ვ. დე ლილ-ადანის, ლ. ანდრეევის, ი. სევერიანინის ნაწარმოებები. ალმანახის პროზა იმპრესიონისტულია, ლირიკული მინიატურების გზას მიჰყვება, ხოლო პოეზია განიცდის იოსებ გრიშაშვილის ზეგავლენას (ს. აბაშელი, გ. ტაბიძე, პ. იაშვილი).

"ოქროს ვერძის" მეორე ნომერში გამოქვეყნდა გალაკტიონის "მე და ღამე".

სიმბოლისტურია გრიგოლ რობაქიძის "ფიორდების ასულს", ლირიკული ეტიუდია, არა მხოლოდ სპეციფიკური ლექსიკით (ლურჯი ნისლი, მთვარე, ღამე), არამედ--ვლადიმერ სოლოვიოვისებური მარადქალურის აპოლოგიით;

"მარადი ქალწულო! ასეთი გიხილე ათასი წლის წინათ; ახლაც ასეთი შემხვდი, უცნაური და ლამაზი".

იგი არახორციელი არსებაა, როგორც ალექსანდრ ბლოკის თოვლის ქალწული, შორეული, ცხელი ეგვიპტიდან შემოსული ყინულოვან პეტერბურგში, ოცნებაში ალანდული;

"შენ ყვავილი ხარ, ჩემი ლეგენდის ყვავილი",--მიმართავს ავტორი ამ რომანტიკოსთა მატილდას, ქალად ქცეულ ცისფერ, სიზმარეულ ყვავილს, მაგრამ თავად მწერალიც ასტრალურ ძალთა გამონათებაა.

"მე შორეული ვარ; არ ვიცი არც დღე და არც ღამე ჩემი მოვლენის".

გრიგოლ რობაქიძის ეტიუდში ლირიზმი სიყვარულის მისტიკითაა გადმოცემული.

ამავე ალმანახის ფურცლებზე გრიგოლ რობაქიძემ კიდევ ერთხელ განაცხადა, რომ საქართველოს რენესანსი დაიწყო.

ტიციან ტაბიძემ თავის ეტიუდებს "პოემები პროზად" უწოდა და იგი ჟანრობრივად, მართლაც, მოგვაგონებს შარლ ბოდლერის ლექსებს პროზად ანუ ლირიკულ ეტიუდებს.

თვით ალმანახის სახელწოდება "ოქროს ვერძი" რუსული "ზოლოტოე რუნო"-ა, რომელიც სიმბოლისტების ჟურნალი იყო და გამოდიოდა 1906-1909 წლებში, მოსკოვში.

ალმანახში უცხოელთაგან ყველაზე ხშირად იხსენიება რუსი სიმბოლისტი კონსტანტინ ბალმონტი, რომელიც იმჟამად დიდად პოპულარული იყო.

ვილე დე ლილ-ადანისა და იგორ სევერიანინის თარგმნაც ალმანახის სიმბოლისტურ განხრას ადასტურებს.