ებანოიძე ზაალ

ზაალ ებანოიძე

ებანოიძე ზაალ – (1939), პოეტი. დაიბადა სოფელ დიმში (ბაღდათი). 1971 წელს დაამთავრა საქართველოს სასოფლო-სამეურნეო ინსტიტუტი. 1957 წელს პირველი ლექსები გამოაქვეყნა; 1973 წელს გამოიცა მისი პირველი კრებული – „ლექსები”; ავტორია პოეტური კრებულებისა: „მთვარის კელაპტარი“ (1977), „წვიმის შვილი“ (1979), „იწყება აღმართი” (1981), „ხატი მამული” (1985), „ციდან დასარეკი ზარები” (1986), „მარადიული რთველი” (1989), პოემები (1990), რჩეული (2008), „70 ლექსი” (2009); ავტორია, აგრეთვე, საბავშვო ლექსებისა; მისი პოეზია გამოირჩევა ვერსიფიკაციული თავისთავადობით და მრავალფეროვნებით.

აღარ ისმის „რაშო-რერა”...

აღარ ისმის „რაშო-რერა”,

– სანატრელი ხმები

და გსურს საფრთხის აშორება

მეტაფორულ თქმებით.

ჩაძირული ცხადი ძილში

მიზეზია სიზმრის

არც რო – სიურეალიზმი,

არც რო – ფუტურიზმი.

იწყებ: „თუმცა” ანდა „თურმე”

სიტყვას სმენით ირჩევ;

აფსუს, რა დროს აფათურებს

ხელებს სულში ნიცშე.

სევდა უფრო გემატება

და მძიმდება თვალი,

იწვის ცაში კელაპტრებად

ჩინარები ჭალის.

ზოგჯერ – მესენაკე ბერი,

ზოგჯერ – სისხლის მონა,

შენსას ჭრი და შენსას მღერი,

შენი ადლით ზომავ.

მაგრამ, მაინც დუმხარ, სადაც

დევს სასაზღვრო ზოლი

და გზა გადის უფალსა და

ზარატუსტრას შორის.

წყარო

ქართველი პოეტები (ენციკლოპედია)