უყურებდა მოხუცებული, მოტეხილი პოეტი, თითქოს მას ჩხვლეტდნენ ეკლები, თანაც ფეხებში კი არა, გულში, და გული ეკუმშებოდა, ეწურებოდა, უთავდებოდა ტკივილით.

აკაკი გაჩერდებოდა, ჯოხს ორივე ხელით დაებჯინებოდა და დაინტერესებული შეჰყურებდა კოწიას. სულ მალე ისეთი სახე უხდებოდა, აშკარა ჩანდა, ფიქრით უკვე სადღაც იყო გადასახლებული. მაშინ კოწიაც ჩუმდებოდა და ფეხაკრეფით გადიოდა გარეთ.

შეკრიბეს სოფლის თავკაცები, გაუშალეს სუფრა, დასხდნენ, ისაუბრეს - შინაურულად, ნათესავურად, მამაშვილურად. ყველა შეწუხებული იყო. უტყეოდ რაღა იქნება ჩვენი სოფელიო. პირობა დადეს, არც ერთ ჯანსაღ ხეს აღარ მოჭრიდნენ, მაგრამ სამი დღეც არ გასულა, ისევ ჩამოატარეს ბიჭებმა და ქალებმა ნედლი გუდურები.

ერთმა ქვრივმა ქალმა კინაღამ ფრჩხილებით ამოკორტნა თვალები კოწიას. შემოვიდა კოწია, გული ყელში ჰქონდა მობჯენილი.

- არაო მათრახი და, ა! შეხედეთ, ბატონო, შეხედეთ!

აკაკი გამტკნარებული იდგა. მერე თქვა: „ცხენი შემიკაზმეთ!“

შეუკაზმეს დის, ანას, წყნარი, ღონიერი ცხენი. შეჯდა, ნელა გავიდა ჭიშკარში, ნელა აუყვა მთის ფერდობს. წამოეწია კოწიაც, ხან მარჯვნიდან, ამოუდგებოდა, ხან - მარცხნიდან, ხშირად ახსენებდა მათრახს.

მიუბრუნდა აკაკი: ნუ მომდევ, მარტო მინდა ვიყოო. კოწია შეჩერდა. აკაკიმ მარტო განაგრძო გზა, მარტო გავიდა მთის იქით. ნაშუადღევს დაბრუნებული კიდევ უფრო დაბერებული და მოტეხილი ჩანდა. განაწყენებული კოწია რაღაცებს ეკითხებოდა. აკაკი არ პასუხობდა. ავიდა მაღლა, საჭმელზე უარი თქვა, დაწვა, კედლისკენ გადაბრუნდა.

მეორე დღეს კი ფანჯარა ნახევრად ამოაშენებინა გარედან. ახლა მაგიდასთან მჯდარი მოხუცი პოეტი შეულესავ კედელს, მთის თავზე გადავლებულ ჩამუქებულ მუხნარს და მოწყენილ ცასღა ხედავდა. თუ სიმშრალე იყო, ჩადიოდა ბაღში. დადიოდა ლანდივით ჩუმად. გაჩერდებოდა, იყურებოდა მაღლა, დასცქეროდა მიწას. მიწაზე ნიავი აწვალებდა უკვე გამხმარ ფოთლებს, - ცდილობდა დაეძრა, ვერ ძრავდა. პოეტი ფოთლებს ჯოხის წვერს აჰკრავდა, ნიავი გაიხარებდა, ფოთლებს რამდენიმე ნაბიჯზე წააფრიალებდა.

პოეტს დამცინავად ეღიმებოდა. მერე ისევ დაფიქრებული იდგა.

შეხედავდა ნახევრად ამოშენებულ ფანჯარას კოწია და გაუგებრობის ნიშნად გაშლიდა ხელებს.