ზაკუა

ზაკუა,- მზაკვრობა, ვერაგობა; ლიქვნა, პირფერობა. ზაკვაა, როდესაც კაცი პირით სიყვარულს იჩემებს, გულში კი ბოროტი უდევს.

წყევითა და სიმწარითა და ზაკუვითა სავსე არს პირი მისი, ენასა მისსა ქუეშე არს შრომაჲ და სალმობაჲ; რომელმან არა ზაკუა ენითა თვისითა და არცა უყო მოყუასსა თვისსა ბოროტი და ყუედრებაჲ მახლობელთა მისთა ზედა არა მოიღო. (ფსალ. 9,27; 14,3

წყარო

იოსებ ახალშენოვი, ფსალმუნნის ძველ-ქართულ სიტყვათა, გეოგრაფიულ ადგილთა და ისტორიულ მოვლენათა განმარტებანი