რინგოლდი ფეის
ფეის რინგოლდი– რინგოლდი (1930) აფრო-ამერიკული ქუილთის ტრადიციას ეფუძნება (ნაჭრებისგან შეკერილი საბანი) და თავის ნამუშევრებში აერთიანებს აფრიკული ტექსტილის მემკვიდრეობასა და ამერიკაში გავრცელებულ, რასობრივ საკითხებთან დაკავშირებულ მნიშვნელოვან დებულებებს. 1970-იანი წლების დასაწყისში, რინგოლდის შემოქმედებაში ჩნდება ქალის ტრადიციული ხელსაქმის ელემენტები. ნამუშევრები იხატება რბილ ქსოვილებზე და არა გადაჭიმულ, დაგრუნტულ ტილოებზე და ჩარჩოვდება დეკორატიული ქუილთით. რინგოლდის დედა, უილი ფოუსი, მოდის დიზაინერი და მკერავი იყო და ქუილთის ჩარჩოებსაც აკეთებდა. 1981 წელს, მისი გარდაცვალების შემდეგ, რინგოლდი თავად შეუდგა მსგავსი ნამუშევრების შექმნას. 1977 წელს, მან ავტობიოგრაფიაზე დაიწყო მუშაობა (ჩვენ გადავუფრინეთ ხიდს: ფეის რინგოლდის მოგონებები, 1995), მაგრამ გამომცემელი ვერ იპოვა და გადაწყვიტა საბნების ნაცვლად, თავისი ისტორიები შეეკერა. ამ ნამუშევრებს არტისმა შეკერილი ამბები (story quilting) უწოდა. ფემინისტური მგრძნობელობით გამოცოცხლებული, რინგოლდის შეკერილი ამბები ქალებზე მოგვითხრობს და როგორც წესი, ქალთა პრობლემებისკენაა მიმართული. ნამუშევარში ქალაქის სახურავი, რვა წლის ქესი ლუიზ ლაითფუთია მთხრობელი, თუმცა სინამდვილეში, ისტორია მთლიანად რინგოლდის ჰარლემური ბავშვობის მოგონებებს ეფუძნება. ქალაქის სახურავი აღწერს იმ მრავალბინიანი სახლის სახურავს, რომელშიც რინგოლდის ოჯახი ცხოვრობდა. ცხელი ზაფხულის საღამოებს ისინი სახურავზე ატარებდნენ და ღამითაც იქვე ეძინათ. ეს სახურავი რინგოლდისთვის, სამუდამოდ დარჩა ჯადოსნურ ადგილად. ქესი და მისი ძმა ზეწარზე წვანან, მათი მშობლები და მეზობლები კი ბანქოს თამაშობენ. ქესი ფრენაზე და ყოველივე იმის ფლობაზე ოცნებობს, რასაც კი გადაუფრენს. იქვე გამოსახულია ქესი, რომელიც ჯორჯ ვაშინგტონის ხიდის თავზე მიფრინავს და მისი დასაკუთრება უნდა, ის გადაუფრენს გაერთიანების (Union) ახლადაგებულ შენობას, რომელიც მამისთვის აქვს შეგულებული, მშენებელი მუშისთვის, რომელსაც, აფრო-ამერიკული წარმომავლობის გამო, ამ გაერთიანებაში გაწევრიანების უფლება არ მისცეს, გადაუფრენს ნაყინის ქარხანას, რადგან "ნაყინი ყოველ საღამოს დესერტად" გოგონას დედისთვის უნდა. ქესის წარმოსახვა მომხიბლავია, მაგრამ მაყურებელს ის იმ რეალურ სოციალურ და ეკონომიკურ შეზღუდვებს ახსენებს, რომლებსაც აფრო-ამერიკელები აწყდებოდნენ ამერიკაში წარსულში და აწყდებიან დღესაც.
