სასულიერო განათლება საქართველოს დემოკრატიულ რესპუბლიკაში
სასულიერო განათლება საქართველოს დემოკრატიულ რესპუბლიკაში - 1917-ის 12/25 მარტს საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის ავტოკეფალიის და 1918 წლის 26 მაისის საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენის შემდეგ ქართველ სასულიერო კრებულს და მორწმუნე საზოგადოებას იმედი მიეცა, რომ საქართველოს ეკლესია, რომელიც საუკუნეების განმავლობაში სახელმწიფოს ძლიერების ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ფაქტორი იყო, მოახერხებდა თავისი კუთვნილი ადგილის დაკავებას. ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი პრობლემა, რომლის წინაშეც საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია აღმოჩნდა, იყო განათლების საკითხი, რასაც თანმიმდევრულად და მიზანმიმართულად ებრძოდა მეფის რუსეთი. საქართველოში უნდა მომხდარიყო რუსული ეკლესიის მიერ დამკვიდრებული სასულიერო-საგანმანათლებლო სისტემის ქართულით შეცვლა, ამ მიზნით ქართველ სასულიერო პირებს შორის ფართო მუშაობა გაიაშალა. მათ შეკრებებზე აქტიური მსჯელობის საგნად სწორედ ეს საკითხი იქცა. თუმცა ხელისუფლების მხრიდან აღნიშნულს მხოლოდ ის რეაგირება მოჰყვა, რომ 1918 წ-ის 22 დეკემბერს პარლამენტმა მიიღო კანონი „საღვთო სჯულის სწავლების გაუქმების“ შესახებ ყველა ტიპისა და საფეხურის სახაზინო და კერძო უფლებიან სკოლებში. ამ დადგენილებიდან ერთი თვის თავზე თბილისის სასულიერო სემინარია გადაკეთდა „ტფილისის ვაჟთა მე-8 გიმნაზიად“. ცენტრალური ხელისუფლების აღნიშნულ ნაბიჯს სასულიერო კრებულისა და მრევლის დიდი უკმაყოფილება მოჰყვა, თუმცა მთავრობა გადაწყვეტილების შეცვლას არ აპირებდა და აღნიშნულიც მისი იდეოლოგიურ-რელიგიური პოლიტიკის ერთ-ერთ შემადგენელ ნაწილს წარმოადგენდა.
- მიხეილ ქართველიშვილი
ლიტერატურა
- საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის სამართლებრივი აქტების კრებული 1918-1921, თბ., 1990;
- ქ. პავლიაშვილი, საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია 1918-1921 წ. წ., თბ., 2000;
- ქ. პავლიაშვილი, საქართველოს სამოციქულო მართლმადიდებელური ეკლესიის ისტორია (1800-1945), ნაწ. პირველი, თბ., 2008.
წყარო
საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა (1918-1921) ენციკლოპედია-ლექსიკონი
