ბადრიძე ილიკო
(→ავტობიოგრაფია) |
|||
| (2 მომხმარებლების 16 შუალედური ვერსიები არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | '''ილიკო | + | [[ფაილი:Badridze ilia.jpg|thumb|'''ილიკო ბადრიძე''']] |
| + | '''ბადრიძე ილია ნესტორის ძე''' (მეტსახელი: ილიკო) ''(დ. - 1978, ქ. თელავი - გ. - 19.VII.1937)'' - სოციალ-დემოკრატი, არალეგალური სტამბების შექმნის მონაწილე. | ||
| − | + | 1902 აირჩიეს რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის [[თბილისი]]ს კომიტეტის წევრად. 1905 მონაწილეობას იღებდა ავჭალაში [[ბომბი|ბომბების]] დამამზადებელი სახელოსნოს მოწყობაში. რის გამოც ის არალეგალური საბუთებითა და შეცვლილი სახელით ცხოვრობდა ბაქოში. 1911 ბაქოში დააპატიმრეს და იძულებული გახდა, გაემხილა თავისი ნამდვილი სახელი. ამის შემდეგ იჯდა მეტეხის ციხეში, მოგვიანებით კი ციმბირში სამუდამო გადასახლება მიესაჯა. | |
| − | + | 1917 წელს დაბრუნდა [[საქართველო|საქართველოში]] და დასახელებულ იქნა [[საქართველოს ეროვნული საბჭო]]ს (შემდგომში პარლამენტი) წევრად. ილია ბადრიძე ასევე იყო საგანგებო სასამართლოს წევრი. მონაწილეობა მიიღო [[საქართველოს დამფუძნებელი კრების არჩევნები|საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების არჩევნებში.]] 1919 წლის თებერვალში არჩეულ იქნა კრების წევრად სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის სიით. | |
| − | + | ||
| − | + | საბჭოთა [[ოკუპაცია|ოკუპაციის]] შემდეგ ილია ბადრიძე ემიგრაციაში არ წასულა. საბჭოთა ჩეკამ მასზე ძებნა გამოაცხადა, როგორც მენშევიკების ერთ-ერთ ლიდერზე, და ამ ბრალდებით მიმდინარეობდა მისი დაკითხვა. ბადრიძე პატიმრობაში მძიმედ ავადმყოფობდა. მისი გათავისუფლება მხოლოდ ერთი წლის შემდეგ მოხერხდა. მეორე პატიმრობა მას [[1924 წლის აგვისტოს აჯანყება|1924 წლის აჯანყების]] შემდეგ მოუწია. პატიმრობიდან გათავისუფლების შემდეგ ცხოვრობდა თბილისში, სადაც მუშაობდა მელნის საამქროში. 1937 წელს ილია ბადრიძეც სხვა ბევრის მსგავსად, საბჭოთა რეპრესიების მსხვერპლი გახდა და ის ბრალდების გამოტანის დღესვე დახვრიტეს. | |
| − | + | :::::::::::::::::::::::::::::'''''მანუჩარ გუნცაძე''''' | |
| − | + | ==ლიტერატურა== | |
| + | *ი. ხვადაგიანი, საქართველოს დამფუძნებელი კრება, 1919, თბ., 2016; | ||
| + | *ვ. გურული, ნოე ჟორდანია, პოლიტიკური პორტრეტი, 1869-1953, თბ., 1999. | ||
| − | : | + | ==იხილე აგრეთვე== |
| + | [http://www.nplg.gov.ge/bios/ka/00011535/ ბიოგრაფიული ლექსიკონი] | ||
==წყარო== | ==წყარო== | ||
| − | [[საქართველოს | + | [[საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა (1918-1921) ენციკლოპედია-ლექსიკონი]] |
[[კატეგორია:საქართველოს ეროვნული საბჭოს წევრები]] | [[კატეგორია:საქართველოს ეროვნული საბჭოს წევრები]] | ||
[[კატეგორია:სოციალ-დემოკრატიული პარტიის წევრები]] | [[კატეგორია:სოციალ-დემოკრატიული პარტიის წევრები]] | ||
| + | [[კატეგორია:საბჭოთა რეპრესიების მსხვერპლნი საქართველოში]] | ||
| + | [[კატეგორია:1924 წლის აგვისტოს აჯანყების მონაწილეები]] | ||
| + | [[კატეგორია:1919-1921 წლების საქართველოს დამფუძნებელი კრების წევრები]] | ||
| + | [[კატეგორია:საქართველოს დამფუძნებელი კრების წევრები]] | ||
| + | [[კატეგორია:ბადრიძეები]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 02:46, 8 სექტემბერი 2020 მდგომარეობით
ბადრიძე ილია ნესტორის ძე (მეტსახელი: ილიკო) (დ. - 1978, ქ. თელავი - გ. - 19.VII.1937) - სოციალ-დემოკრატი, არალეგალური სტამბების შექმნის მონაწილე.
1902 აირჩიეს რუსეთის სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის თბილისის კომიტეტის წევრად. 1905 მონაწილეობას იღებდა ავჭალაში ბომბების დამამზადებელი სახელოსნოს მოწყობაში. რის გამოც ის არალეგალური საბუთებითა და შეცვლილი სახელით ცხოვრობდა ბაქოში. 1911 ბაქოში დააპატიმრეს და იძულებული გახდა, გაემხილა თავისი ნამდვილი სახელი. ამის შემდეგ იჯდა მეტეხის ციხეში, მოგვიანებით კი ციმბირში სამუდამო გადასახლება მიესაჯა.
1917 წელს დაბრუნდა საქართველოში და დასახელებულ იქნა საქართველოს ეროვნული საბჭოს (შემდგომში პარლამენტი) წევრად. ილია ბადრიძე ასევე იყო საგანგებო სასამართლოს წევრი. მონაწილეობა მიიღო საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების არჩევნებში. 1919 წლის თებერვალში არჩეულ იქნა კრების წევრად სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტიის სიით.
საბჭოთა ოკუპაციის შემდეგ ილია ბადრიძე ემიგრაციაში არ წასულა. საბჭოთა ჩეკამ მასზე ძებნა გამოაცხადა, როგორც მენშევიკების ერთ-ერთ ლიდერზე, და ამ ბრალდებით მიმდინარეობდა მისი დაკითხვა. ბადრიძე პატიმრობაში მძიმედ ავადმყოფობდა. მისი გათავისუფლება მხოლოდ ერთი წლის შემდეგ მოხერხდა. მეორე პატიმრობა მას 1924 წლის აჯანყების შემდეგ მოუწია. პატიმრობიდან გათავისუფლების შემდეგ ცხოვრობდა თბილისში, სადაც მუშაობდა მელნის საამქროში. 1937 წელს ილია ბადრიძეც სხვა ბევრის მსგავსად, საბჭოთა რეპრესიების მსხვერპლი გახდა და ის ბრალდების გამოტანის დღესვე დახვრიტეს.
- მანუჩარ გუნცაძე
[რედაქტირება] ლიტერატურა
- ი. ხვადაგიანი, საქართველოს დამფუძნებელი კრება, 1919, თბ., 2016;
- ვ. გურული, ნოე ჟორდანია, პოლიტიკური პორტრეტი, 1869-1953, თბ., 1999.
[რედაქტირება] იხილე აგრეთვე
[რედაქტირება] წყარო
საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა (1918-1921) ენციკლოპედია-ლექსიკონი
