ნოდია ვასილ
(→ბიოგრაფია) |
|||
| ხაზი 5: | ხაზი 5: | ||
დაასრულა ფოთის საქალაქო სასწავლებელი, იყო მუშა, ეწეოდა რევოლუციურ და პუბლიცისტურ საქმიანობას. დამოუკიდებლობის წლებში აქტიურად იყო ჩართული საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ პროცესებში, 1919 აირჩიეს [[საქართველოს დამფუძნებელი კრება|დამფუძნებელი კრების]] დეპუტატად. | დაასრულა ფოთის საქალაქო სასწავლებელი, იყო მუშა, ეწეოდა რევოლუციურ და პუბლიცისტურ საქმიანობას. დამოუკიდებლობის წლებში აქტიურად იყო ჩართული საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ პროცესებში, 1919 აირჩიეს [[საქართველოს დამფუძნებელი კრება|დამფუძნებელი კრების]] დეპუტატად. | ||
| − | საქართველოს გასაბჭოების შემდეგ ემიგრაციაში არ წასულა, იმთავითვე ჩაერთო ეროვნულ-განმათავისუფლებელ [[ბრძოლა|ბრძოლაში]], გახდა [[1924 წლის აგვისტოს აჯანყება|1924 აჯანყების]] მონაწილე და მისი ერთ-ერთი ორგანიზატორი. თავდაპირველად შედიოდა [[საქართველო|საქართველოს]] [[სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტია|სოციალ-დემოკრატიული პარტიის]] ცენტრალურ კომიტეტთან არსებულ სამხედრო კომისიაში. [[კახეთი|კახეთ]]-ხევსურეთის [[აჯანყება|აჯანყების]] მარცხის შემდეგ, როდესაც მიმდინარეობდა საყოველთაო აჯანყების მზადება, 1923 წლის ბოლოს, გაიგზავნა საზღვარგარეთ საერთაშორისო მდგომარეობის გამოსარკვევად და პოლიტიკური მუშაობისათვის იქიდან დამხმარე ძალების ჩამოსაყვანად. თბილისში 1924 წლის მაისში დაბრუნდა. მიუხედავად იმისა, რომ წინასწარ მისცეს გაფრთხილება, არ წამოეყვანა [[ჯუღელი ვალერიან|ვ. ჯუღელი]] და ბ. ჩხიკვშვილი, რადგან მათი პროცესში მონაწილეობა, რადიკალიზმისა და შეურიგებელი ხასიათის გამო, მდგომარეობას დაძაბავდა, მას თან ჩამოჰყვნენ როგორც ვ. ჯუღელი და ბ.ჩხიკვშვილი, ასევე, [[მგელაძე ვლასა|ვ. მგელაძე]], ვ. ცინცაბაძე და ბ. ცენტერაძე. ნოდიამ ჩამოიტანა ცნობა, რომ საერთაშორისო მდგომარეობა ხელს უწყობდა აჯანყების დაწყებას და თუ ვინიცობაა აჯანყება დამარცხდებოდა, მაშინ მოძრაობა პროვინციებში უნდა გაგრძელებულიყო, რომ ამით პარიზში მყოფ გაერთიანებულ ცენტრს შეძლებოდა მეგობრულად განწყობილ სახელმწიფოებთან დიპლომატიური წესით მოეგვარებინა საქართველოს საკითხი რუსებთან (ს. ზალდასტანიშვილი). დამკომმა მიღებული ცნობა საკმარისად მიიჩნია აჯანყების დაწყებისათვის, თუმცა მისი ზოგიერთი წევრი ჩამოტანილ ცნობას არ ენდობოდა და აჯანყების გადადებას ან ჩაშლას ითხოვდა. ვ. ნოდია 1924 წლის 25 ივლისს დააპატიმრეს აჯანყების სხვა მეთაურებთან - [[ფაღავა გიორგი|გ. ფაღავასთან]], [[ხომერიკი ნოე|ნ. ხომერიკთან]], [[ჩხიკვიშვილი ბენიამინ|ბ. ჩხიკვიშვილთან]], გ. წინამძღვრიშვილთან ერთად და დახვრიტეს რუსეთის ტერიტორიაზე. | + | საქართველოს გასაბჭოების შემდეგ ემიგრაციაში არ წასულა, იმთავითვე ჩაერთო ეროვნულ-განმათავისუფლებელ [[ბრძოლა|ბრძოლაში]], გახდა [[1924 წლის აგვისტოს აჯანყება|1924 აჯანყების]] მონაწილე და მისი ერთ-ერთი ორგანიზატორი. თავდაპირველად შედიოდა [[საქართველო|საქართველოს]] [[სოციალ-დემოკრატიული მუშათა პარტია|სოციალ-დემოკრატიული პარტიის]] ცენტრალურ კომიტეტთან არსებულ სამხედრო კომისიაში. [[კახეთი|კახეთ]]-ხევსურეთის [[აჯანყება|აჯანყების]] მარცხის შემდეგ, როდესაც მიმდინარეობდა საყოველთაო აჯანყების მზადება, 1923 წლის ბოლოს, გაიგზავნა საზღვარგარეთ საერთაშორისო მდგომარეობის გამოსარკვევად და პოლიტიკური მუშაობისათვის იქიდან დამხმარე ძალების ჩამოსაყვანად. თბილისში 1924 წლის მაისში დაბრუნდა. მიუხედავად იმისა, რომ წინასწარ მისცეს გაფრთხილება, არ წამოეყვანა [[ჯუღელი ვალერიან|ვ. ჯუღელი]] და ბ. ჩხიკვშვილი, რადგან მათი პროცესში მონაწილეობა, რადიკალიზმისა და შეურიგებელი ხასიათის გამო, მდგომარეობას დაძაბავდა, მას თან ჩამოჰყვნენ როგორც ვ. ჯუღელი და ბ.ჩხიკვშვილი, ასევე, [[მგელაძე ვლასა|ვ. მგელაძე]], ვ. ცინცაბაძე და ბ. ცენტერაძე. ნოდიამ ჩამოიტანა ცნობა, რომ საერთაშორისო მდგომარეობა ხელს უწყობდა აჯანყების დაწყებას და თუ ვინიცობაა აჯანყება დამარცხდებოდა, მაშინ მოძრაობა პროვინციებში უნდა გაგრძელებულიყო, რომ ამით პარიზში მყოფ გაერთიანებულ ცენტრს შეძლებოდა მეგობრულად განწყობილ სახელმწიფოებთან დიპლომატიური წესით მოეგვარებინა საქართველოს საკითხი რუსებთან (ს. ზალდასტანიშვილი). დამკომმა მიღებული ცნობა საკმარისად მიიჩნია აჯანყების დაწყებისათვის, თუმცა მისი ზოგიერთი წევრი ჩამოტანილ ცნობას არ ენდობოდა და აჯანყების გადადებას ან ჩაშლას ითხოვდა. ვ. ნოდია 1924 წლის 25 ივლისს დააპატიმრეს აჯანყების სხვა მეთაურებთან - [[ფაღავა გიორგი|გ. ფაღავასთან]], [[ხომერიკი ნოე|ნ. ხომერიკთან]], [[ჩხიკვიშვილი ბენიამინ|ბ. ჩხიკვიშვილთან]], გ. წინამძღვრიშვილთან ერთად და დახვრიტეს რუსეთის ტერიტორიაზე. ([[დოდო ჭუმბურიძე]]) |
| − | + | ||
| − | + | ||
==ლიტერატურა== | ==ლიტერატურა== | ||
მიმდინარე ცვლილება 20:40, 30 აპრილი 2022 მდგომარეობით
ნოდია ვასილ გიორგის ძე (1890, ფოთი - 1924) - სოციალ-დემოკრატი.
სარჩევი |
[რედაქტირება] ბიოგრაფია
დაასრულა ფოთის საქალაქო სასწავლებელი, იყო მუშა, ეწეოდა რევოლუციურ და პუბლიცისტურ საქმიანობას. დამოუკიდებლობის წლებში აქტიურად იყო ჩართული საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ პროცესებში, 1919 აირჩიეს დამფუძნებელი კრების დეპუტატად.
საქართველოს გასაბჭოების შემდეგ ემიგრაციაში არ წასულა, იმთავითვე ჩაერთო ეროვნულ-განმათავისუფლებელ ბრძოლაში, გახდა 1924 აჯანყების მონაწილე და მისი ერთ-ერთი ორგანიზატორი. თავდაპირველად შედიოდა საქართველოს სოციალ-დემოკრატიული პარტიის ცენტრალურ კომიტეტთან არსებულ სამხედრო კომისიაში. კახეთ-ხევსურეთის აჯანყების მარცხის შემდეგ, როდესაც მიმდინარეობდა საყოველთაო აჯანყების მზადება, 1923 წლის ბოლოს, გაიგზავნა საზღვარგარეთ საერთაშორისო მდგომარეობის გამოსარკვევად და პოლიტიკური მუშაობისათვის იქიდან დამხმარე ძალების ჩამოსაყვანად. თბილისში 1924 წლის მაისში დაბრუნდა. მიუხედავად იმისა, რომ წინასწარ მისცეს გაფრთხილება, არ წამოეყვანა ვ. ჯუღელი და ბ. ჩხიკვშვილი, რადგან მათი პროცესში მონაწილეობა, რადიკალიზმისა და შეურიგებელი ხასიათის გამო, მდგომარეობას დაძაბავდა, მას თან ჩამოჰყვნენ როგორც ვ. ჯუღელი და ბ.ჩხიკვშვილი, ასევე, ვ. მგელაძე, ვ. ცინცაბაძე და ბ. ცენტერაძე. ნოდიამ ჩამოიტანა ცნობა, რომ საერთაშორისო მდგომარეობა ხელს უწყობდა აჯანყების დაწყებას და თუ ვინიცობაა აჯანყება დამარცხდებოდა, მაშინ მოძრაობა პროვინციებში უნდა გაგრძელებულიყო, რომ ამით პარიზში მყოფ გაერთიანებულ ცენტრს შეძლებოდა მეგობრულად განწყობილ სახელმწიფოებთან დიპლომატიური წესით მოეგვარებინა საქართველოს საკითხი რუსებთან (ს. ზალდასტანიშვილი). დამკომმა მიღებული ცნობა საკმარისად მიიჩნია აჯანყების დაწყებისათვის, თუმცა მისი ზოგიერთი წევრი ჩამოტანილ ცნობას არ ენდობოდა და აჯანყების გადადებას ან ჩაშლას ითხოვდა. ვ. ნოდია 1924 წლის 25 ივლისს დააპატიმრეს აჯანყების სხვა მეთაურებთან - გ. ფაღავასთან, ნ. ხომერიკთან, ბ. ჩხიკვიშვილთან, გ. წინამძღვრიშვილთან ერთად და დახვრიტეს რუსეთის ტერიტორიაზე. (დოდო ჭუმბურიძე)
[რედაქტირება] ლიტერატურა
ს. ზალდასტანიშვილი, 1989.
[რედაქტირება] წყარო
საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა (1918-1921) ენციკლოპედია-ლექსიკონი
