იხილეთ წყარო გვერდისთვის ლაფონი რენე

'''რენე ლაფონი'''  – (დ. 4 აგვისტო, 1899, მერინაკი, ბორდოს ახლოს, – გ. 4 იანვარი 1974, არკაშონი, იქვე), ფრანგი ენათმეცნიერი, ბასკოლოგი, კავკასიოლოგი, ქართველოლოგი. ბორდოს უნივერსიტეტის პროფესორი (1948), [[საფრანგეთი]]ს მხატვრული ლიტერატურის აკადემიის წევრ-კორესპონდენტი (1952), ბილბაოს აკადემიის წევრი (1955). 

1937-იდან იკვლევდა [[კავკასიური ენები|კავკასიურ ენებთან]] [[ბასკური ენა|ბასკური ენის]] ნათესაობის საკითხს. 1944 დაიცვა დისერტაცია თემაზე „ბასკური ზმნის სისტემა მეთექვსმეტე საუკუნეში“ (ტ. 1–2). ლაფონს 100-ზე მეტი ნაშრომი ეკუთვნის. მან ფრანგულ ენაზე თარგმნა [[შანიძე აკაკი|ა. შანიძის]] „გრამატიკული სუბიექტი ზოგიერთ გარდაუვალ ზმნასთან ქართულში“, „ვეფხისტყაოსნის“ ცალკეული თავები, [[ვაჟა-ფშაველა]]ს „მთის წყარო“, [[წერეთელი აკაკი|ა. წერეთლის]] „სულიკო“, ე.
წერეთელთან ერთად [[აბაშიძე ირაკლი|ი. აბაშიძის]] „ხმა გოლგოთასთან“ და სხვ. სხვადასხვა დროს გამოქვეყნებული აქვს რეცენზიები და სტატიები [[ქართველები|ქართველ]] მეცნიერთა (ა. შანიძე, არნ. ჩიქობავა, ქ. ლომთათიძე, ი. ცერცვაძე, ბ. ფოჩხუა და სხვ.) ნაშრომებზე. 1969 [[თსუ]] სამეცნიერო საბჭომ [[ქართული ენა|ქართული ენის]] შესწავლისა და მისი პოპულარიზაციის საქმეში დიდი დამსახურებისათვის ლაფონს თსუ საპატიო დოქტორის წოდება მიანიჭა.

''ს. თურნავა''



== თხზულებები ==
* ბასკური ენა.– წგ: ბასკური ენა და ბასკურ-კავკასიური ჰიპოთეზა, თბ., 1976.

==ლიტერატურა==
* თურნავა ს. რენე ლაფონი და საქართველო, თბ. 1969;
* მისივე, XX საუკუნის საზღვარგარეთული ქართველოლოგია, თბ. 1999.

==წყარო==
[[ქართული ენა: ენციკლოპედია]]
[[კატეგორია:ფრანგი ენათმეცნიერები]]
[[კატეგორია:ბასკოლოგები]]
[[კატეგორია:კავკასიოლოგები]]
[[კატეგორია:ფრანგი კავკასიოლოგები]]
[[კატეგორია:ქართველოლოგები]]