იხილეთ წყარო გვერდისთვის შამქორის ზავი 1401

'''შამქორის ზავი 1401''' – დაიდო 1401 წლის სექტემბერს, [[საქართველო]]ს მეფე [[გიორგი VII]] და [[თემურ-ლენგი|თემურ-ლენგს]] შორის. 

ქ. ბაღდადის აღების (1400 შემდეგ, შამქორში დაბანაკებულმა თემურ-ლენგმა საქართეელოს მეფე გიორგი VII-ს მოციქული გამოუგზავნა და საეერის, ხარაჯას, ჯიზიასა და ბაჟის გადახდა მოსთხოვა. გიორგი VII-მ თუმურლენგის მოციქულს თან თავისი დესპანები გააყოლა. ქართულ ელჩობას სათავეში მეფის ძმა კონსტანტინე ბატონიშვილი (შემდგომში საქართველოს მეფე [[კონსტანტინე I (საქართველოს მეფე)|კონსტანტინე I]] (1407-12) ედგა. მან მდიდრულ საჩუქრებთან ერთად თემურ-ლენგს გიორგი VII-ის [[სიგელი (საბუთი)|სიგელი]] გადასცა. მოლაპარაკების შემდეგ, 1401 წლის სექტემბერში მხარეები ზავის შემდეგ პირობებზე შეთანხმდნენ: 

1) საქართველო ყოველწლიურად გადაუხდიდა ხარკს თემურლენგს;<br />
2) საქართველო პირველი მოთხოვნისთანავე დადგენილი რაოდენობის ჯარს გამოიყვანდა; <br />
3) საქართველო არ ჩაკეტავდა სამიმოსვლო გზებს; <br />
4) [[ქართველები]] თავიანთ ქვეყანაში მუსლიმებს არ შეავიწროებდნენ;<br />
5) ქართველები [[ქრისტიანობა|ქრისტიანული]] [[რელიგია|რელიგიის]] ადა-წესებს მუსლიმურ ქვეყნებში აშკარად არ შეასრულებდნენ;<br />
6) სანაცვლოდ, თემურ-ლენგმა საქართველოს ხელშეუხებლობა და უსაფრთხოება აღუთქვა.

შამქორის ზავი 1402 თვითონ თემურ-ლენგმა დაარღვია. 


==წყარო==
* [[ქართული დიპლომატიური ლექსიკონი]]
[[კატეგორია:საზავო ხელსშეკრულებები]]
[[კატეგორია:საქართველოს ისტორია]]