ქართლის ბაგრატიონები

12:13, 22 მარტი 2021-ის ვერსია

ქართლის ბაგრატიონები

შაჰინშაჰთა მიერ ქართლის მმართველებად დადგენილი ბაგრატოვანნი (1569-1749 წწ.)

სეფიანთა ანუ სეფევიდთა დინასტიის მმართველობის (1501-1722 წლები) პერიოდში სპარსეთის იმპერიის სახელმწიფო და სამხედრო ასპარეზზე ბაგრატიონები წარმატებით მოღვაწეობდნენ. ისინი სისტემატურად იკავებდნენ მაღალ თანამდებობებს, რომელთა შორისაც იყო: ისპაჰანისა და სხვა ქალაქების ტარუღა (ქალაქისთავი, მოურავი), დივანბეგი/მდივანბეგი (მსაჯული), ბეგლარბეგი (პროვინციის გამგებელი), ამირსპასალარი (მთავარსარდალი), სპასალარი (სარდალი), ყულარაღასი (შაჰინშაჰის პირადი გვარდიის, ყულის, ანუ მონათა ჯარის სარდალი), თოფჩიბაში (არტილერიის სარდალი) და სხვ.

შაჰინშაჰები ნიშნავდნენ მათივე დაქვემდებარებაში მყოფ განაპირა მხარეთა მმართველებს, რომლებსაც ეწოდებოდათ „ვალი“ („დამცველი“). ვალის გააჩნდა საკუთარი ადმინისტრაციული აპარატი, მმართველობის ორგანოები, კანონმდებლობა, ბიუჯეტი, საგადასახადო სისტემა და ვასალებიც ჰყავდა.

სპარსეთის ვალიებს შორის იყო „გორჯესთანის“ ვალიც. ეს ინსტიტუტი თავისი კლასიკური სახით XVII საუკუნის 30-იან წლებში ჩამოყალიბდა. გამუსლიმებული მმართველის დასმა სპარს მოხელეობას ნიშნავდა. როგორც ზემოთ აღვნიშნეთ, ვალის ინსტიტუტის შემოღებამდე, ქართლის მმართველნი მოიხსენიებოდნენ „მოლქ-ი მოურუსებად“, რაც მათ მემკვიდრეობით მფლობელობაზე მიანიშნებდა.

ტერმინებში: „მოლქ-ი მოურუს“ და „ვალი-ე გორჯესთან“ სპარსელები მოიაზრებდნენ მემკვიდრეობით მმართველს აღმოსავლეთ საქართველოსას, კერძოდ, ქართლისას (თბილისითურთ) და კახეთისას. როდესაც ქართლ-კახეთი ერთიან სამეფოს წარმოადგენდა, მას ერთი ვალი ჰყავდა, რომელსაც „ვალი-ე გორჯესთან“ ეწოდებოდა. ამ სახელმწიფოს ორად დაშლის პერიოდში ქართლსა და კახეთს ჰყავდა დამოუკიდებელი ვალიები, რომელთაგან პირველს ერქვა „ვალი-ე გორჯესთან ქართილ“, ხოლო მეორეს „ვალი-ე გორჯესთან კახით“ ეწოდებოდა.

სეფიანთა სახელმწიფოში ვალის სამოხელეო ინსტიტუტს გამორჩეული ადგილი ეკავა, რაც მკაფიოდ არის განსაზღვრული სპარსულ იურიდიულ ადმინისტრაციულ ტრაქტატებში.

ვალი განეკუთვნებოდა დიდ ამირათა რიცხვს, ატარებდა „მაღალადგილოვანის“ წოდებას და უფლებრივად და მდგომარეობით აღემატებოდა დანარჩენ „მენაპირე ამირებს“, რომელთა შორის ცალკეულ პროვინციათა სულთნები, ხანები და ბეგლარბეგები იყვნენ.

ვალიებს შორის უპირველესი ადგილი ეკავა არაბისტანის (ხუზისტანის) ვალის, ვინაიდან მისი მმართველობის ქვეშ მოქცეული მოსახლეობის რაოდენობა დანარჩენი ვალიების ქვეშევრდომთა რიცხვს მნიშვნელოვნად აღემატებოდა. მეორე ადგილზე იდგა ლურისტანის ვალი, რომელიც ისლამური სარწმუნოების ერთგულების გამო აღემატებოდა ვალიების რიგში მის შემდეგ მყოფ გორჯესთანის ვალის (ანდა ორად გაყოფილი გორჯესთანის - ქართლისა და კახეთის ვალიებს). მათ შემდეგ ქურთისტანის ვალი მოდიოდა.

მართალია, სისტანისა და ბახთიარის ოლქების მმართველებს ვალის ტიტული არ ჰქონდათ, მაგრამ ისინი არსებითად ვალიების მოვალეობას ასრულებდნენ. ზოგჯერ ლურისტანისა და ქურთისტანის მმართველებს ვალიზე შედარებით დაბალი, ბეგლარბეგის ტიტულით იხსენიებდნენ.

მართალია, შაჰინშაჰის მიერ დადგენილ ვალიებს შორის გორჯესთანის ვალი მესამე ადგილზე იდგა, მაგრამ მისი ფაქტობრივი მდგომარეობა მენაპირე მმართველთა შორის ზოგჯერ გაცილებით მნიშვნელოვანი გახლდათ. იგი იყო ნამდვილი ვალი, ამ ინსტიტუტისათვის დამახასიათებელი ყველა ნიშან-თვისებით.

ყოველივე ეს იმან განაპირობა, რომ სეფიანმა შაჰინშაჰებმა, დიდი მცდელობის მიუხედავად, ვერ შეძლეს აღმოსავლეთ საქართველოს ინკორპორაცია, სამამულო მიწათმფლობელობის ამოძირკვა და რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, ლიკვიდაცია ადგილობრივი დინასტიისა, რომლის წარმომადგენელნიც მართვა-გამგებლობის არაერთ სფეროში დამოუკიდებლობის შენარჩუნებას ახერხებდნენ. ამას ისიც ემატებოდა, რომ სეფიანთა სახელმწიფოს საფინანსო ნუსხაში არათუ არ აღირიცხებოდა წლიური შემოსავალი გორჯესთანის ვალისა, არამედ მას სახელმწიფო ხაზინიდან ყოველწლიურ ჯამაგირსა და შიდა სპარსეთში მდებარე სოფლებსაც კი აძლევდნენ. ეს, დანარჩენი ვალიებისგან განსხვავებით, ბაგრატოვან ვალის პრივილეგიურ მდგომარეობაში აყენებდა. იგი შაჰინშაჰს ძღვნად რამდენიმე გოგო-ბიჭსა და ღვინოს უგზავნიდა (არარეგულარულად). შაჰინშაჰის კარზე მყოფ ბაგრატოვან ვალისა და მის ნათესაობას საპატიო სტუმრის სტატუსით იღებდნენ და მეჰმანდარს (მესტუმრეს) უნიშნავდნენ.

აღმოსავლეთმცოდნე კარლო კუციას მართებული დასკვნით: „გორჯესთანის ვალის რეალური სტატუსი უფრო მნიშვნელოვანი იყო, ვიდრე ამას სპარსეთის ოფიციალური თვალსაზრისი აღიარებდა. ამას კი აპირობებდა ქართველ ბაგრატიონთა პოლიტიკური როლი და გავლენა კავკასიის რეგიონსა და სეფიანთა სახელმწიფოში“.

იმ ბაგრატიონს, რომელსაც „მოლქ-ი მოურუსის“ ანდა „ვალის“ ტიტული ჰქონდა მინიჭებული, საქართველოს მოსახლეობა მეფედ აღიქვამდა. ეს ბუნებრივიც არის, ვინაიდან ამ დინასტიის წარმომადგენელთა მმართველობა ჩვენს ქვეყანაში ათას წელიწადს გრძელდებოდა.

„მოლქ-ი მოურუსის“ ანდა „ვალის“ თანამდებობაზე დამტკიცების წინაპირობად შაჰინშაჰები ბაგრატოვანთაგან მაჰმადიანურ სარწმუნოებაზე გადასვლას ითხოვდნენ. მაგალითად, ამ ტიტულთა მქონე ყველა პირი, რომლებსაც ეს თანამდებობა ქართლში 1569-1578, 1615-1630 და 1633-1743 წლებში ეკავათ, მუსლიმური აღმსარებლობის იყვნენ. ბაგრატოვან მმართველთა მუსლიმობა ხშირად ატარებდა ფორმალურ ხასიათს და ისინი შინაგანად ქრისტიანებად რჩებოდნენ.

გამაჰმადიანებულ ბაგრატიონთაგან პირველი, რომელიც შაჰინშაჰმა მოლქ-ი მოურუსის თანამდებობაზე დაადგინა, იყო დაუთ-ხანი, იგივე დავით XI (1540-1582), რომელიც ქართლს 1569-1578 წლებში განაგებდა. ამით იგი განსხვავდებოდა თავისივე უფროსი ძმის - სვიმონ I-ისგან (1537-1611), რომელიც ქართლში 1556-1569 და 1578-1600 წლებში მეფობდა და სპარსეთში ტყვედ ყოფნისას იძულებით გამუსლიმების (1678 წ.) მიუხედავად, ქრისტიანობა სამშობლოში დაბრუნებისთანავე დაიბრუნა.

ვახუშტი ბატონიშვილი გვაუწყებს: „ხოლო იხილა რა ძმამან მეფის სვიმონისამან დავით სპარსთაგან ძლევა ესე, წარვიდა სპარსეთად, რამეთუ იყო ხორცთმოყვარე, მეძავ-განმცხრომელ და იქმნა გამცემელ ქვეყნისა და მივიდა წინაშე ყაენისა. ამას პატივ-სცა შაჰ-თამაზ და ჰყო მაჰმადიანად, უწოდა დაუთ-ხან და ძედ თვისად უხმობდა, მისცა ჯილდო - 200 თუმანი, ხალათად კაბა, სარტყელი და ტყავი სამურითა, ოქროქსოვილნი, თაჯი, ხრმალი, ხანჯალი, საბუხარი, მარგალიტისა და ცხენი აღკაზმული ოქროთი, ყოველნი მოოჭვილნი თულებითა, სურა და თასი ოქროსი (რომელი შემდგომად დაიდვა და მოსცემდნენ მეფეთა ქართლისათა), წარმოავლინა მეფედ ქართლისად სპითა დიდითა, შემოვიდა ტფილისს“.

თბილისში მჯდარ ვალის უფლება ჰქონდა, თავზე გვირგვინი (თაჯი, ჯიღა) დაედგა. ვახუშტისავე განმარტებით, „თაჯი არს გვირგვინი მათი, რომელსა დაახვევენ დოლბანდსა მძიმედ ოქროქსოვილსა და ჯიღითა თორმეტითა შეამკობენ“.

1578 წელს სამშობლოში დაბრუნებულმა სვიმონ I-მა მეფობა განაგრძო. ქართლში შემოჭრილ ოსმალოებს იგი თავდადებით ებრძოდა. 1588 წელს ის იძულებული გახდა, რომ ოსმალეთის სულთნის უზენაესობა ეცნო. შემდგომში მან განაახლა ბრძოლა ოსმალებთან, რომლებმაც 1600 წელს სვიმონი ტყვედ ჩაიგდეს და გადაიყვანეს დედაქალაქში, სადაც მეფე პატიმრობაში გარდაიცვალა.

1600 წლიდან ქართლს განაგებდა სვიმონ I-ის ვაჟი, ქრისტიანი მეფე გიორგი X (1560-1606), ხოლო მისი გარდაცვალების შემდეგ, მისი ვაჟი - ლუარსაბ II (1592-1622), რომელიც 1614 წლამდე მეფობდა. ვინაიდან ამ უკანასკნელმა მაჰმადიანობის მიღებაზე მტკიცე უარი განაცხადა, შაჰ-აბას I-ის (მეფობდა 1587-1629 წლებში) ბრძანებით, იგი სიკვდილით დასაჯეს, რის შემდგომაც ქართულმა ეკლესიამ ლუარსაბი წმინდანად შერაცხა.

1615 წლიდან შაჰ-აბას I-მა ქართლის მმართველად დაადგინა ზემოხსენებული დაუთ-ხანის ვაჟი, ბაგრატ-ხანი (1569-1619), იგივე ბაგრატ VII. მისი გარდაცვალების შემდეგ, მამისეული თანამდებობა გადასცეს მის ვაჟს, სვიმონ-ხანს, იმავე სვიმონ II-ს.

ქართლში მუსლიმ ბაგრატიონთა ხანგრძლივი მმართველობა პირველად მაშინ შეწყდა, როდესაც სვიმონ II-ის მოკვლის (1630 წ.) შემდეგ, სეფი I-მა (მეფობდა 16291644 წლებში) სამეფოს მმართველად დაადგინა ქრისტიანული სარწმუნოების მტკიცედ დამცველი, კახეთის მეფე თეიმურაზ I. ამის დამადასტურებელი სიგელი თეიმურაზს 1631 წლის 14 მაისს გადასცეს. აქვე უნდა ითქვას, რომ ქართლის სამეფოს მნიშვნელოვან ნაწილს (კერძოდ, შიდა ქართლს, გარდა თბილისისა) თეიმურაზი მანამდეც აკონტროლებდა.

სეფიმ II-მ ორი წლის შემდეგ ქართლის სამეფო ჩამოართვა თეიმურაზ I-ს და 1633 წელს გადასცა გამაჰმადიანებულ ბაგრატიონ ხოსრო-მირზას (1565-1658), იმავე როსტომ I-ს, რომელიც იყო მხევლისგან დაბადებული ვაჟი ზემოხსენებული დაუთ-ხანისა. იგი გახდა ვალის ტიტულის პირველი მფლობელი ბაგრატიონ ხელმწიფეთაგან, რომლებიც როგორც უკვე აღვნიშნეთ, მანამდე „მოლქ-ი მოურუსებად“იწოდებოდნენ.

ამის შემდეგ ქართლს განაგებდნენ როგორც მაჰმადიანი ბაგრატიონები (ქართლის ან კახეთის შტოდან), ასევე შაჰინშაჰების მიერ დროებით, არამემკვიდრეობით მმართველებად დადგენილი მუსლიმი უცხოტომელი (სპარსი, ყიზილბაში და სხვ.) ხანები, ანდა ქართლის წარჩინებულ საგვარეულოთა წარმომადგენლები.

მუსლიმ ბაგრატიონთა მმართველობა ქართლში მეორედ მაშინ დაირღვა, როდესაც ვახტანგ V-ის გარდაცვალების (1675 წ.) შემდეგ, რამდენიმე თვის განმავლობაში გამგებლობდა მისი ვაჟი - გიორგი XI, რომელიც იმხანად ქრისტიანი იყო. ასევე ქრისტიანები იყვნენ გიორგი XI-ის ძმისწულები - ვახტანგ VI და სვიმონი, როდესაც ქართლში 1704-1712 და 1712-1714 წლებში გამგებლობდნენ. აქვე დავძენთ, რომ მოგვიანებით ვახტანგ VI მაინც იძულებული გახდა გამაჰმადიანებულიყო

მუსლიმთა ხანგრძლივი მმართველობა ქართლში სამუდამოდ დასრულდა 1744 წლის დასაწყისიდან, როდესაც სპარსეთის მბრძანებელმა ნადირ-შაჰ აფშარიანმა (მეფობდა 1736-1747 წლებში) ტიტული „ვალი-ე გორჯესთან ქართილ“ - ქრისტიან თეიმურაზ II-ს (1700-1762) უბოძა.

ისლამი ასევე მიღებული ჰქონდათ კახეთის მმართველის თანამდებობაზე XVII საუკუნიდან XVIII საუკუნის ორმოციან წლებამდე მყოფ ბაგრატიონებსაც (კახეთის ან ქართლის შტოდან), რომელთა შორისაც იყვნენ: კონსტანტინე I, იგივე კონსტანტინე-მირზა (მეფობდა 1605 წელს), იესე I/ისა ხანი (მეფობდა 1614-1615 წლებში), როსტომ I/როსტომ-ხანი (ქართლ-კახეთში მეფობდა 1648-1656 წლებში), არჩილი/შაჰ-ნაზარ-ხანი (მეფობდა 1664-1675 წლებში), ერეკლე I/ ნაზარ-ალი-ხანი (კახთა მეფედ ითვლებოდა 1703-1709 წლებში), დავით II/იმამ-ყული-ხანი (მეფობდა 1709-1722 წლებში), კონსტანტინე II/მაჰმად-ყული-ხანი (მეფობდა 1722-1732 წლებში) და ალექსანდრე III/ალი-მირზა, რომელიც კახეთში 1735-1737 წლებში მეფობდა.

ზემოხსენებულთა გარდა, კახეთს დროგამოშვებით (1616-1625, 1656-1664 და 1677-1703 წლებში) განაგებდნენ შაჰინშაჰთა მიერ დროებით, არამემკვიდრეობით მმართველებად დადგენილი სხვადასხვა ეროვნების (სპარსი, ყიზილბაში და სხვ.) ხანები: ფეიქარ ხან ზიად ოღლი ყაჯარი, სელიმ-ხან შამს ედდინლუ, მურთუზ-ალი-ხანი, ბეჟან-ხანი, აბას-ყული-ხანი, ქალბ-ალი-ხანი და სხვები.

კახეთის მეფეთა დაუმორჩილებლობით გაღიზიანებული შაჰინშაჰები ამ მხარეს ზოგჯერ ორ ნაწილად გაყოფდნენ და სხვადასხვა მფლობელს გადასცემდნენ.

1616 წელს კახეთში შემოჭრილმა შაჰ-აბას I-მა მდინარე ივრის დასავლეთით მდებარე ტერიტორია გადასცა ქართლის ვალის თანამდებობაზე დადგენილ მუსლიმ ბაგრატ VII-ს, ხოლო ივრის აღმოსავლეთით მდებარე ტერიტორია - განჯის ბეგლარბეგს, ზემოხსენებულ ფეიქარ ხანს. ის კახეთის ამ ნაწილს მანამდე განაგებდა, სანამ მარტყოფის ბრძოლის (1625 წ.) შემდეგ ეს მხარე არ დაიბრუნა მისმა კანონიერმა მფლობელმა თეიმურაზ I-მა.

1660 წელს მომხდარი ბახტრიონის აჯანყების შემდეგ, შაჰ-აბას II-მ კახეთი ორ ნაწილად გაყო. უმეტესი ნაწილი მან გადასცა ყარაბაღის ბეგლარბეგ მურთაზა ყული ხან ზიად ოღლი ყაჯარს, ხოლო დანარჩენი ნაწილი - ნახიჭევანის მმართველ ალი ყული ხან ქენერ ოღლუს. ვინაიდან ეს უკანასკნელი არასათანადო ყურადღებას იჩენდა კახეთში ჩასახლებული ელებისადმი, მას კახეთის ნაწილი ჩამოართვეს და მურთაზა ყული ხანს გადასცეს. აქვე უნდა ითქვას, რომ გარდა იმ ციხეებისა, სადაც ხანის მორჩილებაში მყოფი სპარსთა გარნიზონი იდგა, კახეთის დანარჩენ ნაწილს ვახტანგ V განაგებდა.

კახეთში მუსლიმ მმართველთა (ბაგრატოვანთა ან უცხოტომელთა) გამგებლობის ხანა დროებით მხოლოდ 1732 წლის მიწურულიდან დაირღვა, როდესაც ოსმალთა მიერ კონსტანტინე II-ის მოკვლის შემდეგ, ამ სამეფოს გამგებლობას ქრისტიანული სარწმუნოების მტკიცედ დამცველი თეიმურაზ II (1700-1762) შეუდგა.

აქვე უნდა ითქვას, რომ ნადირ-შაჰ აფშარმა თეიმურაზს 1736 წელს ჩამოართვა კახეთის სამეფო და გადასცა მისივე მაჰმადიან ძმისწულ ალი-მირზას, იმავე ალექსანდრეს, რომელიც 1735 წლიდან ქართლის ვალის თანამდებობაზე ჰყავდა დადგენილი. ეს უკანასკნელი გარდაცვალებამდე (1737 წ.) მეფობდა. იგი იყო ვაჟი კახეთის მეფე დავით II-ისა, რომელსაც იმამ-ყული-ხანის სახელით იხსენიებდნენ. ამის შემდეგ კახეთის სამეფო ტახტი დაიბრუნა თეიმურაზ II-მ, რომელიც 1744 წლიდან ქართლში გამეფდა. ასე რომ, მაჰმადიან ბაგრატოვანთა მმართველობა კახეთში 1737 წლიდან სამუდამოდ დასრულდა.

მიუხედავად იმისა, რომ ქართლისა და კახეთის ვალის თანამდებობები ნადირ-შაჰმა 1744 წლიდან უბოძა მამა-შვილს - თეიმურაზ II-სა და ერეკლე II-ს (1720-1798), აღმოსავლეთ საქართველოს პოლიტიკური დამოკიდებულება სპარსეთზე 1748 წლის ჩათვლით გრძელდებოდა. ამ წელს ერეკლე II-მ უკანასკნელად გაუგზავნა ხარკი შაჰინშაჰად მყოფ აფშარიანთა დინასტიის წარმომადგენელს, სოლთან იბრაჰიმს (მეფობდა 1748 წელს), რომელიც ნადირ-შაჰის ძმისწული და ადილ-შაჰის (მეფობდა 1747-1748 წლებში) ძმა გახლდათ. ხარკი შედგებოდა ასიოდე ქართველი მეომრისგან, რომელთაც ყულის ჯარში უნდა ემსახურათ და ასევე, რამდენიმე ყმაწვილი ქალისგან. ეს ხარკი ერეკლე II-მ იმიტომ გაიღო, რომ მამამისი იმხანად შაჰინშაჰის კარზე იმყოფებოდა. 1749 წელს თეიმურაზ II სამშობლოში დაბრუნდა და ქართლის მეფობა განაგრძო.

იმდროინდელ სპარსეთში დაწყებული შინააშლილობით ქართლისა და კახეთის მეფეებმა მოხერხებულად ისარგებლეს, 1749 წელს ყიზილბაშთა გარნიზონი თბილისიდან განდევნეს და რეალური დამოუკიდებლობა მოიპოვეს. ვალის ინსტიტუტიც, ფაქტობრივად, მხოლოდ ამის შემდეგ მოისპო.

ამის მიუხედავად, სპარსეთის მმართველი ელიტა ტრადიციულად ვალიებად მიიჩნევდა როგორც თეიმურაზ II-ს, ასევე ერეკლე II-საც, თუმცა ეს გამომდინარეობდა უკვე სპარსთა სურვილიდან და არა არსებული რეალობიდან

XVIII საუკუნის შუა ხანებიდან ქართველი მეფენი საკუთარ თავს თვლიდნენ დამოუკიდებელ მონარქებად, რაც მათივე მეფობისას მოჭრილ მონეტებზეც აისახა. კერძოდ, სპარსეთის შაჰინშაჰად წოდებული ბოლო მონარქი, რომლის სახელიც თბილისში 1749-1750 წლებში მოჭრილ ვერცხლის მონეტებზე აღიბეჭდა, იყო ნადირ-შაჰის შვილიშვილი შაჰ-როხი, რომელიც 17481795 წლებში რეალურად მხოლოდ ხორასანს განაგებდა.

1751 წლიდან ქართლ-კახეთის სამეფოს გაუქმებამდე, თბილისში მოჭრილ მონეტებზე სპარსეთის არც ერთი მბრძანებლის სახელი აღარ აღბეჭდილა.

ქართლის ბაგრატოვანი მეფენი და გამგებელნი (1633-1762 წწ.)

როსტომ I, იგივე როსტომ ხანი

1633 წლის დასაწყისში შაჰინშაჰმა სეფი I-მა (მეფობდა 1629-1642 წლებში) ქართლის ვალის თანამდებობაზე დაადგინა მუსლიმი ბაგრატიონი ხოსრო-მირზა (1565-1658), რომელიც იმავე წლის 18 თებერვალს თბილისში ჩამოვიდა და დაკისრებული მოვალეობის აღსრულებას შეუდგა.

გორჯესთანის ვალის ტიტულის მიღებამდე ხოსრო-მირზა შაჰინშაჰის პირადი გვარდიის ყულარაღასი (სარდალი) და ისპაჰანის ტარუღა იყო.

ბერი ეგნატაშვილი გვაუწყებს: „ხოსრო-მირზას მისცა ყაენმან ქართლი და უწოდა როსტომ-ხან“.

როსტომ I იყენებდა საბეჭდავებს მხედრული წარწერებით: 1) „როსტომ“; 2) „აენის ფეხთა მტუერი, როსტომ მეფე ვამტკიცებ“.

უშვილო როსტომმა იშვილა და სამეფო ტახტის მემკვიდრე უფლისწულად გამოაცხადა თავისივე შორეული ნათესავი პირდაპირი ხაზით, ბახუტა, იგივე ვახტანგი (1598-1675), უფროსი ვაჟი თეიმურაზ მუხრანბატონისა (1580-1629), რომელიც ქართლის მეფე კონსტანტინე II-ის შთამომავალი გახლდათ.

1658 წლის 17 ნოემბერს, 93 წლის როსტომ I თბილისში გარდაიცვალა.

ვახტანგ V, იგივე შაჰ-ნავაზ I

ვახტანგი, რომელსაც გამაჰმადიანების შემდეგ შაჰ-ნავაზი უწოდეს, ქართლში 16581675 წლებში მეფობდა. ქართულ ისტორიოგრაფიაში იგი ცნობილია როგორც ვახტანგ V, თუმცა ზოგჯერ იხსენიებენ შაჰ-ნავაზ I-ის სახელითაც, რასაც საფუძველი ვახუშტი ბატონიშვილმა ჩაუყარა

ბერი ეგნატაშვილის ცნობით, ვახტანგი იყო „საქმის ხელ-გამომავალი, მხნე და ახოვანი და გამარჯუებული“.

ვახტანგს ჰყავდა ექვსი ვაჟი: არჩილი (1647-1713), გიორგი (1651-1709), ლევანი (1652/56-1709), ალექსანდრე, ლუარსაბი და სოლომონი.

ვახტანგ V საკმაოდ დამოუკიდებელ საშინაო პოლიტიკას წარმართავდა და საქართველოს გაერთიანებას ცდილობდა. მან მოაკვლევინა კახეთის ფაქტობრივი გამგებელი ზაალ არაგვის ერისთავი და ეს სამეფო თავისი გავლენის ქვეშ მოაქცია.

საქართველოს სამომავლო გაერთიანებისთვის საფუძვლის ჩასაყრელად, ვახტანგმა თავისი უფროსი ვაჟი არჩილი 1661 წელს იმერეთში გაამეფა.