ლეონიძე გოგლა
მ (მომხმარებელმა Tkenchoshvili გვერდი „ლეონიძე გიორგი“ გადაიტანა გვერდზე „ლეონიძე გოგლა“ გადამისამა...) |
(→ბიოგრაფია) |
||
| (2 მომხმარებლების 8 შუალედური ვერსიები არ არის ნაჩვენები.) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | '''ლეონიძე გიორგი (გოგლა) ნიკოლოზის ძე''' - (27.XII.1899, სოფ. პატარძეული, - 9.VIII.1966, [[თბილისი]]) - [[ქართველები|ქართველი]] მწერალი, პოეტი, საზოგადო მოღვაწე. | + | [[ფაილი:LeoniZe giorgi.jpg|thumb|'''გოგლა ლეონიძე''']] |
| + | '''ლეონიძე გიორგი (გოგლა) ნიკოლოზის ძე''' - (დ. - 27.XII.1899, სოფ. პატარძეული, - გ. - 9.VIII.1966, [[თბილისი]]) - [[ქართველები|ქართველი]] მწერალი, პოეტი, საზოგადო მოღვაწე. [[საქართველო]]ს სახალხო პოეტი (1959), საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსი. | ||
====ბიოგრაფია==== | ====ბიოგრაფია==== | ||
| − | განათლება მიიღო თბილისის სასულიერო სასწავლებელსა და სემინარიაში. 1911 ჟურნალ-გაზეთებში გამოჩნდა მისი პირველი პუბლიკაციები. რედაქტორობდა ხელნაწერ ჟურნალებს „გვირგვინი“ და „ფანდური“, რომლებიც სემინარიაში გამოდიოდა. 1911 გაზ. „სინათლეში“ გამოაქვეყნა პირველი ლექსი „მცხეთა“. 1912 მისი ლექსები სისტემატურად იბეჭდებოდა ჟურნალ-გაზეთებში. 1916 მისი რედაქტორობით გამოვიდა ლიტერატურული ალმანახი „საფირონი“. | + | განათლება მიიღო თბილისის სასულიერო სასწავლებელსა და სემინარიაში. 1911 ჟურნალ-გაზეთებში გამოჩნდა მისი პირველი პუბლიკაციები. რედაქტორობდა ხელნაწერ ჟურნალებს „გვირგვინი“ და „ფანდური“, რომლებიც სემინარიაში გამოდიოდა. 1911 გაზ. „სინათლეში“ გამოაქვეყნა პირველი ლექსი „მცხეთა“. 1912 წელს მისი ლექსები სისტემატურად იბეჭდებოდა ჟურნალ-გაზეთებში. 1916 მისი რედაქტორობით გამოვიდა ლიტერატურული ალმანახი „საფირონი“. |
| − | საქართველოს დამოუკიდებლობის წლებში ეწეოდა აქტიურ შემოქმედებით და საზოგადოებრივ მოღვაწეობას. 1918 დაუახლოვდა სიმბოლისტთა ჯგუფს – „ცისფერყანწელებს“, იყო ორდენის აქტიური წევრი. ამ პერიოდში დაიწერა მისი მოდერნისტული ლექსები. 21 წლის ასაკში გამოაქვეყნა პირველი წერილი გაზეთ | + | საქართველოს დამოუკიდებლობის წლებში ეწეოდა აქტიურ შემოქმედებით და საზოგადოებრივ მოღვაწეობას. 1918 წელს დაუახლოვდა სიმბოლისტთა ჯგუფს – „ცისფერყანწელებს“, იყო ორდენის აქტიური წევრი. ამ პერიოდში დაიწერა მისი მოდერნისტული ლექსები. 21 წლის ასაკში გამოაქვეყნა პირველი წერილი გაზეთ „ნაციონალისტში“ - „ძველ პოეზიაზე“. ამავე წელს დაიწერა მისი საქართველოს დამოუკიდებლობისადმი მიძღვნილი ლექსი „26 მაისი“. 1919 წელს სწავლა განაგრძო [[თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი|თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში]]. 1920 წელს კომენტარებითა და გამოკვლევებით გამოსცა [[მამუკა ბარათაშვილი]]ს „ჭაშნილი“. ამავე წელს მისი ესეი „მცხეთა“ გამოქვეყნდა გაზეთ „[[ნაციონალისტი (გაზეთი)|ნაციონალისტში]]“. 1920 გაზ. „[[ბარრიკადი (გაზეთი)|ბარრიკადში]]“ გამოაქვეყნა სტატია „პარნასი და სინაი“. 1921 წლის 22 იანვარს გაზეთ „ბარრიკადში“ დაიბეჭდა ცნობა, რომ უკვე იყიდებოდა [[ტიციან ტაბიძე|ტიციან ტაბიძისა]] და გიორგი ლეონიძის რედაქტორობით გამოცემული წიგნი „რევოლუციის პოეტები“. |
| − | „ნაციონალისტში“ - „ძველ პოეზიაზე“. ამავე წელს დაიწერა მისი საქართველოს დამოუკიდებლობისადმი მიძღვნილი ლექსი „26 მაისი“. 1919 სწავლა განაგრძო [[თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი|თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში]]. 1920 კომენტარებითა და გამოკვლევებით გამოსცა მამუკა | + | |
| − | 1922-1923 წლებში რედაქტორობდა „ცისფერყანწელთა“ ყოველკვირეულ სალიტერატურო გაზეთს „ბახტრიონი“. 30-იან წლებში მისი ინიციატივით დაარსდა მთაწმინდის მწერალთა მუზეუმი, რომელიც მოგვიანებით საქართველოს სახელმწიფო ლიტერატურულ მუზეუმად გადაკეთდა. წლების მანძილზე მუშაობდა ამ | + | 1922-1923 წლებში რედაქტორობდა „ცისფერყანწელთა“ ყოველკვირეულ სალიტერატურო გაზეთს „ბახტრიონი“. 30-იან წლებში მისი ინიციატივით დაარსდა მთაწმინდის მწერალთა მუზეუმი, რომელიც მოგვიანებით საქართველოს სახელმწიფო ლიტერატურულ მუზეუმად გადაკეთდა. წლების მანძილზე მუშაობდა ამ მუზეუმის დირექტორად. დააარსა ი. ჭავჭავაძის სახლ-მუზეუმი საგურამოში, ალმანახი „ლიტერატურული მემკვიდრეობა“. 1944 წელს აირჩიეს საქართველოს სსრ მეცნიერებეთა აკადემიის ნამდვილ წევრად, 1940-1948 წლებში იყო „ლიტერატურული მატიანის“ რედაქტორი, 1951-1953 წლებში ხელმძღვანელობდა საქართველოს მწერალთა კავშირს, 1957-1966 წლებში შოთა რუსთაველის სახელობის ქართული ლიტერატურის ისტორიის ინსტიტუტს. იყო მშვიდობის დაცვის საბჭოთა კომიტეტის წევრი. კომიტეტის სახელით 1958 ბუქარესტში გააკეთა მოხსენება ქართულ-რუმინულ კულტურათა ურთიერთობაზე. 1959 წელს ქართული პოეზიის განვითარებაში შეტანილი წვლილისათვის, დაბადების 60 წლისთავთან დაკავშირებით, მიენიჭა რესპუბლიკის სახალხო პოეტის საპატიო წოდება. |
| − | მუზეუმის დირექტორად. დააარსა ი. ჭავჭავაძის სახლ-მუზეუმი საგურამოში, ალმანახი „ლიტერატურული მემკვიდრეობა“. 1944 აირჩიეს საქართველოს სსრ მეცნიერებეთა აკადემიის ნამდვილ წევრად, 1940-1948 წლებში იყო „ლიტერატურული მატიანის“ რედაქტორი, 1951-1953 წლებში ხელმძღვანელობდა საქართველოს მწერალთა კავშირს, 1957-1966 წლებში შოთა რუსთაველის სახელობის ქართული ლიტერატურის ისტორიის ინსტიტუტს. იყო მშვიდობის | + | ლექსებისა და პოემების გარდა, მას ეკუთვნის კვლევები [[სულხან-საბა ორბელიანი]]ს „სიბრძნე-სიცრუისას“, იოსებ თბილელის „დიდმოურავიანის“, ვეფხისტყაოსნის, [[ვახტანგ VI]]-ის, [[დავით გურამიშვილი]]ს, [[ბესიკი|ბესიკის]], საიათნოვას, [[ანთიმოზ ივერიელი]]ს, [[გურიელი მამია|მ. გურიელი]]ს, ა. ყაზბეგის, ი. ჭავჭავაძის, ა. წერეთლის, [[ვაჟა-ფშაველა|ვაჟა-ფშაველ]]ას, [[ბარნოვი ვასილ|ვ. ბარნოვის]] და სხვათა შესახებ. დაკრძალულია მთაწმინდის მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა პანთეონში. |
| − | + | ||
| − | ლექსებისა და პოემების გარდა, მას ეკუთვნის კვლევები სულხან-საბა | + | |
| − | + | ||
| + | '''''ეკა ჯავახიშვილი''''' | ||
==ლიტერატურა== | ==ლიტერატურა== | ||
| ხაზი 20: | ხაზი 18: | ||
* გაზ. „ერთობა“, 5 სექტემბერი, 1920; | * გაზ. „ერთობა“, 5 სექტემბერი, 1920; | ||
* გაზ. „ნაციონალისტი“, 1920, № 4. | * გაზ. „ნაციონალისტი“, 1920, № 4. | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==იხილე აგრეთვე== | ==იხილე აგრეთვე== | ||
[http://www.nplg.gov.ge/bios/ka/829/ გოგლა ლეონიძე] | [http://www.nplg.gov.ge/bios/ka/829/ გოგლა ლეონიძე] | ||
| + | |||
| + | ==წყარო== | ||
| + | [[საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა (1918-1921) ენციკლოპედია-ლექსიკონი]] | ||
[[კატეგორია:ქართველი მწერლები]] | [[კატეგორია:ქართველი მწერლები]] | ||
[[კატეგორია:ქართველი პოეტები]] | [[კატეგორია:ქართველი პოეტები]] | ||
| − | [[კატეგორია: | + | [[კატეგორია:საქართველოს საზოგადო მოღვაწეები]] |
[[კატეგორია:საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსები]] | [[კატეგორია:საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსები]] | ||
[[კატეგორია:ცისფერყანწელები]] | [[კატეგორია:ცისფერყანწელები]] | ||
| + | [[კატეგორია:ლეონიძეები]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 11:45, 23 მარტი 2022 მდგომარეობით
ლეონიძე გიორგი (გოგლა) ნიკოლოზის ძე - (დ. - 27.XII.1899, სოფ. პატარძეული, - გ. - 9.VIII.1966, თბილისი) - ქართველი მწერალი, პოეტი, საზოგადო მოღვაწე. საქართველოს სახალხო პოეტი (1959), საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსი.
სარჩევი |
[რედაქტირება] ბიოგრაფია
განათლება მიიღო თბილისის სასულიერო სასწავლებელსა და სემინარიაში. 1911 ჟურნალ-გაზეთებში გამოჩნდა მისი პირველი პუბლიკაციები. რედაქტორობდა ხელნაწერ ჟურნალებს „გვირგვინი“ და „ფანდური“, რომლებიც სემინარიაში გამოდიოდა. 1911 გაზ. „სინათლეში“ გამოაქვეყნა პირველი ლექსი „მცხეთა“. 1912 წელს მისი ლექსები სისტემატურად იბეჭდებოდა ჟურნალ-გაზეთებში. 1916 მისი რედაქტორობით გამოვიდა ლიტერატურული ალმანახი „საფირონი“.
საქართველოს დამოუკიდებლობის წლებში ეწეოდა აქტიურ შემოქმედებით და საზოგადოებრივ მოღვაწეობას. 1918 წელს დაუახლოვდა სიმბოლისტთა ჯგუფს – „ცისფერყანწელებს“, იყო ორდენის აქტიური წევრი. ამ პერიოდში დაიწერა მისი მოდერნისტული ლექსები. 21 წლის ასაკში გამოაქვეყნა პირველი წერილი გაზეთ „ნაციონალისტში“ - „ძველ პოეზიაზე“. ამავე წელს დაიწერა მისი საქართველოს დამოუკიდებლობისადმი მიძღვნილი ლექსი „26 მაისი“. 1919 წელს სწავლა განაგრძო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში. 1920 წელს კომენტარებითა და გამოკვლევებით გამოსცა მამუკა ბარათაშვილის „ჭაშნილი“. ამავე წელს მისი ესეი „მცხეთა“ გამოქვეყნდა გაზეთ „ნაციონალისტში“. 1920 გაზ. „ბარრიკადში“ გამოაქვეყნა სტატია „პარნასი და სინაი“. 1921 წლის 22 იანვარს გაზეთ „ბარრიკადში“ დაიბეჭდა ცნობა, რომ უკვე იყიდებოდა ტიციან ტაბიძისა და გიორგი ლეონიძის რედაქტორობით გამოცემული წიგნი „რევოლუციის პოეტები“.
1922-1923 წლებში რედაქტორობდა „ცისფერყანწელთა“ ყოველკვირეულ სალიტერატურო გაზეთს „ბახტრიონი“. 30-იან წლებში მისი ინიციატივით დაარსდა მთაწმინდის მწერალთა მუზეუმი, რომელიც მოგვიანებით საქართველოს სახელმწიფო ლიტერატურულ მუზეუმად გადაკეთდა. წლების მანძილზე მუშაობდა ამ მუზეუმის დირექტორად. დააარსა ი. ჭავჭავაძის სახლ-მუზეუმი საგურამოში, ალმანახი „ლიტერატურული მემკვიდრეობა“. 1944 წელს აირჩიეს საქართველოს სსრ მეცნიერებეთა აკადემიის ნამდვილ წევრად, 1940-1948 წლებში იყო „ლიტერატურული მატიანის“ რედაქტორი, 1951-1953 წლებში ხელმძღვანელობდა საქართველოს მწერალთა კავშირს, 1957-1966 წლებში შოთა რუსთაველის სახელობის ქართული ლიტერატურის ისტორიის ინსტიტუტს. იყო მშვიდობის დაცვის საბჭოთა კომიტეტის წევრი. კომიტეტის სახელით 1958 ბუქარესტში გააკეთა მოხსენება ქართულ-რუმინულ კულტურათა ურთიერთობაზე. 1959 წელს ქართული პოეზიის განვითარებაში შეტანილი წვლილისათვის, დაბადების 60 წლისთავთან დაკავშირებით, მიენიჭა რესპუბლიკის სახალხო პოეტის საპატიო წოდება. ლექსებისა და პოემების გარდა, მას ეკუთვნის კვლევები სულხან-საბა ორბელიანის „სიბრძნე-სიცრუისას“, იოსებ თბილელის „დიდმოურავიანის“, ვეფხისტყაოსნის, ვახტანგ VI-ის, დავით გურამიშვილის, ბესიკის, საიათნოვას, ანთიმოზ ივერიელის, მ. გურიელის, ა. ყაზბეგის, ი. ჭავჭავაძის, ა. წერეთლის, ვაჟა-ფშაველას, ვ. ბარნოვის და სხვათა შესახებ. დაკრძალულია მთაწმინდის მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა პანთეონში.
ეკა ჯავახიშვილი
[რედაქტირება] ლიტერატურა
- გ. კალანდაძე, „გიორგი ლეონიძის შემოქმედება“ (თბ., 1967);
- გ. მარგველაშვილი, „ლიტერატურული წერილები“, თბ., 1972;
- გ. ხერხეულიძე, „გიორგი ლეონიძის პოეზია“, თბ., 1959;
- გაზ. „ერთობა“, 5 სექტემბერი, 1920;
- გაზ. „ნაციონალისტი“, 1920, № 4.
[რედაქტირება] იხილე აგრეთვე
[რედაქტირება] წყარო
საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა (1918-1921) ენციკლოპედია-ლექსიკონი
