სანაყი
| ხაზი 2: | ხაზი 2: | ||
'''სანაყი''' - ''[[როდინი]] ([[ქართლი]], იმერ., [[სამცხე]]-ჯავახ.), ფილი (კახ.), [[ქვიჯა]], ქვეჯა, ჩუგა (გურ.სამეგრ.), სანივრია, ყუნჭი (ხევს.)'' - როგორც მეტალის, ასევე ხისა. | '''სანაყი''' - ''[[როდინი]] ([[ქართლი]], იმერ., [[სამცხე]]-ჯავახ.), ფილი (კახ.), [[ქვიჯა]], ქვეჯა, ჩუგა (გურ.სამეგრ.), სანივრია, ყუნჭი (ხევს.)'' - როგორც მეტალის, ასევე ხისა. | ||
| − | [[საქართველო|საქართველოს]] სოფლებში ძირითადად ხის სანაყები იყო გავრცელებული. სანაყები მასში ჩასანაყი პროდუქტის შესაბამისად იყო სხვადასხვა მოყვანილობის. ჩვეულებრივი ზომის სანაყი-[[როდინი|როდინები]] ფართოდაა გამოყენებული სამზარეულო საქმიანობაში. იგი წარმოადგენს მაგარი ხისგან გაკეთებულ წელვიწრო და ფართოპირიან ჭურჭელს, რომლის ძირი მყარია და მასიური, ხანგრძლივ ნაყვას რომ გაუძლოს. სანაყის პირში იყრება დასანაყავი პროდუქტი და ინაყება ხელში კარგად ჩასაბღუჯი ბუნებრივი მოგრძო [[რიყის ქვა|რიყის ქვით]] ან ხის | + | [[საქართველო|საქართველოს]] სოფლებში ძირითადად ხის სანაყები იყო გავრცელებული. სანაყები მასში ჩასანაყი პროდუქტის შესაბამისად იყო სხვადასხვა მოყვანილობის. ჩვეულებრივი ზომის სანაყი-[[როდინი|როდინები]] ფართოდაა გამოყენებული სამზარეულო საქმიანობაში. იგი წარმოადგენს მაგარი ხისგან გაკეთებულ წელვიწრო და ფართოპირიან ჭურჭელს, რომლის ძირი მყარია და მასიური, ხანგრძლივ ნაყვას რომ გაუძლოს. სანაყის პირში იყრება დასანაყავი პროდუქტი და ინაყება ხელში კარგად ჩასაბღუჯი ბუნებრივი მოგრძო [[რიყის ქვა|რიყის ქვით]] ან ხის კაკვით. |
სანაყი პრეისტორიული ხანიდან გამოიყენებოდა მარცვლეულის დასაქუცმაცებლად, რომელმაც შემდეგ განვითარება პოვა დიდი ზომის [[საცეხველი|საცეხველებში]]. | სანაყი პრეისტორიული ხანიდან გამოიყენებოდა მარცვლეულის დასაქუცმაცებლად, რომელმაც შემდეგ განვითარება პოვა დიდი ზომის [[საცეხველი|საცეხველებში]]. | ||
| − | |||
| + | |||
| + | == ლიტერატურა == | ||
მ. ხაზარაძე, ქართული ხალხური ხის ჭურჭელი, 1988. ე.ნ. | მ. ხაზარაძე, ქართული ხალხური ხის ჭურჭელი, 1988. ე.ნ. | ||
13:32, 29 სექტემბერი 2022-ის ვერსია
სანაყი - როდინი (ქართლი, იმერ., სამცხე-ჯავახ.), ფილი (კახ.), ქვიჯა, ქვეჯა, ჩუგა (გურ.სამეგრ.), სანივრია, ყუნჭი (ხევს.) - როგორც მეტალის, ასევე ხისა.
საქართველოს სოფლებში ძირითადად ხის სანაყები იყო გავრცელებული. სანაყები მასში ჩასანაყი პროდუქტის შესაბამისად იყო სხვადასხვა მოყვანილობის. ჩვეულებრივი ზომის სანაყი-როდინები ფართოდაა გამოყენებული სამზარეულო საქმიანობაში. იგი წარმოადგენს მაგარი ხისგან გაკეთებულ წელვიწრო და ფართოპირიან ჭურჭელს, რომლის ძირი მყარია და მასიური, ხანგრძლივ ნაყვას რომ გაუძლოს. სანაყის პირში იყრება დასანაყავი პროდუქტი და ინაყება ხელში კარგად ჩასაბღუჯი ბუნებრივი მოგრძო რიყის ქვით ან ხის კაკვით.
სანაყი პრეისტორიული ხანიდან გამოიყენებოდა მარცვლეულის დასაქუცმაცებლად, რომელმაც შემდეგ განვითარება პოვა დიდი ზომის საცეხველებში.
ლიტერატურა
მ. ხაზარაძე, ქართული ხალხური ხის ჭურჭელი, 1988. ე.ნ.
