ასპინძის მუნიციპალიტეტი
| ხაზი 4: | ხაზი 4: | ||
1917 წლამდე შედიოდა ტფილისის გუბერნიის ახალციხის მაზრაში ტოლოშის რაიონის სახელწოდებით, 1921-30 წლებში – აღმოსავლეთ საქართველოს ახალციხის მაზრაში ისევ ტოლოშის სახელ წოდებით, 1930-33 წლებში – ახალციხის მაზრიდან ტოლოშის რაიონი ცალკე რაიონად გამოიყო, 1933 წლიდან ასპინძის რაიონის, ხოლო 2006 წლიდან ასპინძის მუნიციპალიტეტის სახელითაა ცნობილი. | 1917 წლამდე შედიოდა ტფილისის გუბერნიის ახალციხის მაზრაში ტოლოშის რაიონის სახელწოდებით, 1921-30 წლებში – აღმოსავლეთ საქართველოს ახალციხის მაზრაში ისევ ტოლოშის სახელ წოდებით, 1930-33 წლებში – ახალციხის მაზრიდან ტოლოშის რაიონი ცალკე რაიონად გამოიყო, 1933 წლიდან ასპინძის რაიონის, ხოლო 2006 წლიდან ასპინძის მუნიციპალიტეტის სახელითაა ცნობილი. | ||
| − | სამხრეთი საზღვარი ემთხვევა საქართველო-თურქეთის [[სახელმწიფო საზღვარი|სახელმწიფო საზღვარს]], დასავლეთით ესაზღვრება ახალციხის, | + | სამხრეთი საზღვარი ემთხვევა საქართველო-თურქეთის [[სახელმწიფო საზღვარი|სახელმწიფო საზღვარს]], დასავლეთით ესაზღვრება ახალციხის, ჩრდილოეთიდან – ბორჯომის, აღმოსავლეთიდან – ახალქალაქის რაიონები. ფართობია 825 კმ<sup>2</sup>, ადმინისტრაციული ცენტრი – [[ასპინძა (დაბა)|დაბა ასპინძა]]. |
| + | |||
| + | რაიონში შედის 1 დაბა (სპინძა), 11 სასოფლო საკრებულო (ასპინძის, აწყვიტის, დამალის, ვარგავის, იდუმალას, ნაქალაქევის, ოთის, ორგორის, რუსთავის, ტოლოშის, ძველის და ხიზაბავრის) და 23 სოფელი. სოფლის მოსახლეობის რიცხოვნობა – 9767. მოსახლეობის უმეტესობა [[ქართველები|ქართველია]] (78.3 %). ცხოვრობენ აგრეთვე სომხები (21.2 %), რუსები, ოსები, ბერძნები და სხვ. ქართველები ჭარბობს 21 სოფელში, სომხები 1 სოფელში (2002). ასპინძის მუნიციპალიტეტის მოსახლეობის რიცხოვნობა 13.2 ათ. კაცი; აქედან ქალაქად ცხოვრობს 3.3 ათ. კაცი, ხოლო სოფლად 9.9 ათ. კაცი (2014 წ.). | ||
| + | |||
| + | [[სოფლის მეურნეობა|სოფლის მეურნეობის]] ძირითადი დარგებია: სახორცე-სარძევე მეცხოველეობა, მეხილეობა, მიწათმოქმედება. ნათეს ფართობებზე უმთავრესად მოჰყავთ მარცვლეული, საკვები კულტურები, [[კარტოფილი]], ბოსტნეული. | ||
| + | |||
| + | გაყვანილია საავტომობილო გზები. დაბა ასპინძაში არის ბალნეოლოგიური კურორტი. | ||
| + | |||
| + | მუნიციპალიტეტის ტერიტორიაზე მდებარეობს შემდეგი კულტურულ-ისტორიული ძეგლები: ეკლესიები – ახაშნის (XI ს. ლაპიდარული წარწერებით), ხვილიშა (XI ს.); ასპინძის ციხე (განვ. შუა სს.), ყამზა – ციხე (განვ. შუა სს.) და სხვ.; კომპლექსები – ვარნეთი (ციხე – შუა სს., ეკლესია – შუა სს., მოხატული, ლაპიდარული წარწერებით); | ||
| + | |||
==წყარო== | ==წყარო== | ||
მიმდინარე ცვლილება 12:19, 24 აპრილი 2024 მდგომარეობით
ასპინძის მუნიციპალიტეტი – ადმინისტრაციულ-ტერიტორიული ერთეული სამხრეთ საქართველოში.
1917 წლამდე შედიოდა ტფილისის გუბერნიის ახალციხის მაზრაში ტოლოშის რაიონის სახელწოდებით, 1921-30 წლებში – აღმოსავლეთ საქართველოს ახალციხის მაზრაში ისევ ტოლოშის სახელ წოდებით, 1930-33 წლებში – ახალციხის მაზრიდან ტოლოშის რაიონი ცალკე რაიონად გამოიყო, 1933 წლიდან ასპინძის რაიონის, ხოლო 2006 წლიდან ასპინძის მუნიციპალიტეტის სახელითაა ცნობილი.
სამხრეთი საზღვარი ემთხვევა საქართველო-თურქეთის სახელმწიფო საზღვარს, დასავლეთით ესაზღვრება ახალციხის, ჩრდილოეთიდან – ბორჯომის, აღმოსავლეთიდან – ახალქალაქის რაიონები. ფართობია 825 კმ2, ადმინისტრაციული ცენტრი – დაბა ასპინძა.
რაიონში შედის 1 დაბა (სპინძა), 11 სასოფლო საკრებულო (ასპინძის, აწყვიტის, დამალის, ვარგავის, იდუმალას, ნაქალაქევის, ოთის, ორგორის, რუსთავის, ტოლოშის, ძველის და ხიზაბავრის) და 23 სოფელი. სოფლის მოსახლეობის რიცხოვნობა – 9767. მოსახლეობის უმეტესობა ქართველია (78.3 %). ცხოვრობენ აგრეთვე სომხები (21.2 %), რუსები, ოსები, ბერძნები და სხვ. ქართველები ჭარბობს 21 სოფელში, სომხები 1 სოფელში (2002). ასპინძის მუნიციპალიტეტის მოსახლეობის რიცხოვნობა 13.2 ათ. კაცი; აქედან ქალაქად ცხოვრობს 3.3 ათ. კაცი, ხოლო სოფლად 9.9 ათ. კაცი (2014 წ.).
სოფლის მეურნეობის ძირითადი დარგებია: სახორცე-სარძევე მეცხოველეობა, მეხილეობა, მიწათმოქმედება. ნათეს ფართობებზე უმთავრესად მოჰყავთ მარცვლეული, საკვები კულტურები, კარტოფილი, ბოსტნეული.
გაყვანილია საავტომობილო გზები. დაბა ასპინძაში არის ბალნეოლოგიური კურორტი.
მუნიციპალიტეტის ტერიტორიაზე მდებარეობს შემდეგი კულტურულ-ისტორიული ძეგლები: ეკლესიები – ახაშნის (XI ს. ლაპიდარული წარწერებით), ხვილიშა (XI ს.); ასპინძის ციხე (განვ. შუა სს.), ყამზა – ციხე (განვ. შუა სს.) და სხვ.; კომპლექსები – ვარნეთი (ციხე – შუა სს., ეკლესია – შუა სს., მოხატული, ლაპიდარული წარწერებით);
