მალერი გუსტავ
მ (მომხმარებელმა Tkenchoshvili გვერდი „გუსტავ მალერი“ გადაიტანა გვერდზე „მალერი გუსტავ“ გადამისამარ...) |
|||
| ხაზი 2: | ხაზი 2: | ||
1875-78 სწავლობდა ვენის კონსერვატორიაში. 1880-იდან დირიჟორობდა ავსტრია-უნგრეთის თეატრებში, 1885-86 პრაღის გერმანულ თეატრში. 1886-88 ლაიფციგში, 1888-91 ბუდაპეშტის სამეფო ოპერის დირექტორი და დირიჟორი იყო. მალერი 1891-97 ჰამბურგის ოპერის პირველი დირიჟორი, 1897-1907 ვენის სამეფო კარის ოპერის დირექტორი, დირიჟორი და რეჟისორია. მალერის სადირიჟორო მოღვაწეობამ მთელი ეპოქა შექმნა მუსიკალური თეატრის ისტორიაში. იგი [[ვაგნერი რიხარდ|რ. ვაგნერი]]ს[[ბეთჰოვენი ლუდვიგ ვან|, ლ. ბეთჰოვენის]] და ვ.მოცარტის ოპერების გამოჩენილი ინტერპრეტატორი იყო. პირველად დადგა ვენაში პ. ჩაიკოვსკისა და ბ. სმეტანას ოპერები. 1908-09 ნიუ-იორკის „მეტროპოლიტენ ოპერის“ დირიჟორად მუშაობდა, 1909-11 ხელმძღვანელობდა ნიუ-იორკის ფილარმონიის ორკესტრს. მალერი გამოჩენილი სიმფონისტია. ავტორია 9 მონუმენტური სიმფონიისა (მე-10 დაუმთავრებელი). მალერი სიმფონიებში ფართოდ იყენებდა ვოკალს (სოლისტებისა და გუნდის სახით). სხვა ნაწარმოებებიდან აღსანიშნავია ვოკალური ციკლები: „მოხეტიალე შეგირდის სიმღერები“, „სიმღერები გარდაცვლილ ბავშვებზე“ და სხვ. | 1875-78 სწავლობდა ვენის კონსერვატორიაში. 1880-იდან დირიჟორობდა ავსტრია-უნგრეთის თეატრებში, 1885-86 პრაღის გერმანულ თეატრში. 1886-88 ლაიფციგში, 1888-91 ბუდაპეშტის სამეფო ოპერის დირექტორი და დირიჟორი იყო. მალერი 1891-97 ჰამბურგის ოპერის პირველი დირიჟორი, 1897-1907 ვენის სამეფო კარის ოპერის დირექტორი, დირიჟორი და რეჟისორია. მალერის სადირიჟორო მოღვაწეობამ მთელი ეპოქა შექმნა მუსიკალური თეატრის ისტორიაში. იგი [[ვაგნერი რიხარდ|რ. ვაგნერი]]ს[[ბეთჰოვენი ლუდვიგ ვან|, ლ. ბეთჰოვენის]] და ვ.მოცარტის ოპერების გამოჩენილი ინტერპრეტატორი იყო. პირველად დადგა ვენაში პ. ჩაიკოვსკისა და ბ. სმეტანას ოპერები. 1908-09 ნიუ-იორკის „მეტროპოლიტენ ოპერის“ დირიჟორად მუშაობდა, 1909-11 ხელმძღვანელობდა ნიუ-იორკის ფილარმონიის ორკესტრს. მალერი გამოჩენილი სიმფონისტია. ავტორია 9 მონუმენტური სიმფონიისა (მე-10 დაუმთავრებელი). მალერი სიმფონიებში ფართოდ იყენებდა ვოკალს (სოლისტებისა და გუნდის სახით). სხვა ნაწარმოებებიდან აღსანიშნავია ვოკალური ციკლები: „მოხეტიალე შეგირდის სიმღერები“, „სიმღერები გარდაცვლილ ბავშვებზე“ და სხვ. | ||
| + | |||
| + | მალერი XIX ს. დასასრულისა და XX ს-ის დასაწყისის ევროპული მუსიკალური ხელოვნების უდიდესი წარმომადგენელია, რომელიც ეყრდნობა ბეთჰოვენის, შუბერტის, ვაგნერის, გვიანდელი რომანტიზმის ტრადიციებს. მალერის მუსიკა ღრმა ჰუმანისტური სულით არის გამსჭვალული, აღბეჭდილია ტრაგიზმის მწველი გრძნობით. ზოგადსაკაცობრიო კოლიზიები გადაწყვეტილია პიროვნულისა და ბედისწერის თემის პრიზმაში. მალერის გვიანდელ შემოქმედებაში გამოიკვეთა მუსიკალური ენის თავისებურებანი, რომლებიც შემდეგ მრავალმა კომპოზიტორმა გაიზიარა (ლინეარული პოლიფონია, ტონალობის საზღვრების გაფართოება და სხვ.). მაკერმა გავლენა მოახდინა ევროპული სიმფონიზმის შემდგომ განვითარებაზე, ხოლო მისი მუსიკალურრი ენის ზოგიერთმა მხარემ მოამზადა ის სტილისტური გარდატეხა, რომელიც განახორციელეს ექსპრესიონისტული სკოლის კომპოზიტორებმა ([[შონბერგი არნოლდ|ა. შონბერგი,]] [[ბერგი ალბან|ა. ბერგი]], [[ვებერნი ანტონ|ა. ვებერნი]]). | ||
00:17, 30 აპრილი 2025-ის ვერსია
გუსტავ მალერი – (7 ივლისი 1860, კალიშტი, ჩეხეთი _ 18. მაისი 1911, ვენა), ავსტრიელი კომპოზიტორი და დირიჟორი.
1875-78 სწავლობდა ვენის კონსერვატორიაში. 1880-იდან დირიჟორობდა ავსტრია-უნგრეთის თეატრებში, 1885-86 პრაღის გერმანულ თეატრში. 1886-88 ლაიფციგში, 1888-91 ბუდაპეშტის სამეფო ოპერის დირექტორი და დირიჟორი იყო. მალერი 1891-97 ჰამბურგის ოპერის პირველი დირიჟორი, 1897-1907 ვენის სამეფო კარის ოპერის დირექტორი, დირიჟორი და რეჟისორია. მალერის სადირიჟორო მოღვაწეობამ მთელი ეპოქა შექმნა მუსიკალური თეატრის ისტორიაში. იგი და ვ.მოცარტის ოპერების გამოჩენილი ინტერპრეტატორი იყო. პირველად დადგა ვენაში პ. ჩაიკოვსკისა და ბ. სმეტანას ოპერები. 1908-09 ნიუ-იორკის „მეტროპოლიტენ ოპერის“ დირიჟორად მუშაობდა, 1909-11 ხელმძღვანელობდა ნიუ-იორკის ფილარმონიის ორკესტრს. მალერი გამოჩენილი სიმფონისტია. ავტორია 9 მონუმენტური სიმფონიისა (მე-10 დაუმთავრებელი). მალერი სიმფონიებში ფართოდ იყენებდა ვოკალს (სოლისტებისა და გუნდის სახით). სხვა ნაწარმოებებიდან აღსანიშნავია ვოკალური ციკლები: „მოხეტიალე შეგირდის სიმღერები“, „სიმღერები გარდაცვლილ ბავშვებზე“ და სხვ.
მალერი XIX ს. დასასრულისა და XX ს-ის დასაწყისის ევროპული მუსიკალური ხელოვნების უდიდესი წარმომადგენელია, რომელიც ეყრდნობა ბეთჰოვენის, შუბერტის, ვაგნერის, გვიანდელი რომანტიზმის ტრადიციებს. მალერის მუსიკა ღრმა ჰუმანისტური სულით არის გამსჭვალული, აღბეჭდილია ტრაგიზმის მწველი გრძნობით. ზოგადსაკაცობრიო კოლიზიები გადაწყვეტილია პიროვნულისა და ბედისწერის თემის პრიზმაში. მალერის გვიანდელ შემოქმედებაში გამოიკვეთა მუსიკალური ენის თავისებურებანი, რომლებიც შემდეგ მრავალმა კომპოზიტორმა გაიზიარა (ლინეარული პოლიფონია, ტონალობის საზღვრების გაფართოება და სხვ.). მაკერმა გავლენა მოახდინა ევროპული სიმფონიზმის შემდგომ განვითარებაზე, ხოლო მისი მუსიკალურრი ენის ზოგიერთმა მხარემ მოამზადა ის სტილისტური გარდატეხა, რომელიც განახორციელეს ექსპრესიონისტული სკოლის კომპოზიტორებმა (ა. შონბერგი, ა. ბერგი, ა. ვებერნი).
