პარეტო ვილფრედო
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | '''პარეტო ვილფრედო''' - (1848-1923) (Pareto Vilfredo) - იტალიელი ეკონომისტი და სოციოლოგი, რომელმაც ფართო განათლება მიიღო მათემატიკის სფეროში, საერთოდ, საბუნებისმეტყველო და ტექნიკურ მეცნიერებებში. 1892 წელს გახდა ლეონ | + | '''პარეტო ვილფრედო''' - (1848-1923) (Pareto Vilfredo) - იტალიელი ეკონომისტი და სოციოლოგი, რომელმაც ფართო განათლება მიიღო მათემატიკის სფეროში, საერთოდ, საბუნებისმეტყველო და ტექნიკურ მეცნიერებებში. 1892 წელს გახდა [[ლეონ ვალრასი]]ს მემკვიდრე ლოზანის უნივერსიტეტის [[ეკონომიკა|ეკონომიკის]] კათედრის ხელმძღვანელის პოსტზე. 1896-1899 წლებში კითხულობდა პოლიტიკური ეკონომიის კურსს. დიდი წვლილი მიუძღვის [[ეკონომიკური თეორია|ეკონომიკურ თეორია]]ში სტატისტიკისა და მათემატიკური მოდელების გამოყენებაში. ნაშრომში „პოლიტიკური ეკონომიის სახელმძღვანელო” (1906) პარეტო უარყოფდა კარდინალური სარგებლიანობის კონცეფციას, გაცვლის ოპტიმალური პირობების კვლევაში იყენებდა განუსაზღვრელობის მრუდებს, რომლებიც მეცნიერულ ბრუნვაში პირველად შემოიტანა ეჯუორთმა. პარეტომ შექმნა [[კეთილდღეობის ეკონომიკური თეორია|კეთილდღეობის ეკონომიკური თეორიის]] საფუძვლები, რითაც დიდი წვლილი შეიტანა ეკონომიკური მეცნიერების განვითარებაში. |
| − | უარყოფდა კარდინალური სარგებლიანობის კონცეფციას, გაცვლის ოპტიმალური პირობების კვლევაში იყენებდა განუსაზღვრელობის მრუდებს, რომლებიც მეცნიერულ ბრუნვაში პირველად შემოიტანა ეჯუორთმა. პარეტომ შექმნა კეთილდღეობის ეკონომიკური თეორიის საფუძვლები, რითაც დიდი წვლილი შეიტანა ეკონომიკური მეცნიერების განვითარებაში. | + | |
| + | |||
| ხაზი 6: | ხაზი 7: | ||
[[თანამედროვე ეკონომიკის ენციკლოპედიური ლექსიკონი]] | [[თანამედროვე ეკონომიკის ენციკლოპედიური ლექსიკონი]] | ||
[[კატეგორია:იტალიელი ეკონომისტები]] | [[კატეგორია:იტალიელი ეკონომისტები]] | ||
| + | [[კატეგორია:იტალიელი სოციოლოგები]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 16:50, 14 დეკემბერი 2022 მდგომარეობით
პარეტო ვილფრედო - (1848-1923) (Pareto Vilfredo) - იტალიელი ეკონომისტი და სოციოლოგი, რომელმაც ფართო განათლება მიიღო მათემატიკის სფეროში, საერთოდ, საბუნებისმეტყველო და ტექნიკურ მეცნიერებებში. 1892 წელს გახდა ლეონ ვალრასის მემკვიდრე ლოზანის უნივერსიტეტის ეკონომიკის კათედრის ხელმძღვანელის პოსტზე. 1896-1899 წლებში კითხულობდა პოლიტიკური ეკონომიის კურსს. დიდი წვლილი მიუძღვის ეკონომიკურ თეორიაში სტატისტიკისა და მათემატიკური მოდელების გამოყენებაში. ნაშრომში „პოლიტიკური ეკონომიის სახელმძღვანელო” (1906) პარეტო უარყოფდა კარდინალური სარგებლიანობის კონცეფციას, გაცვლის ოპტიმალური პირობების კვლევაში იყენებდა განუსაზღვრელობის მრუდებს, რომლებიც მეცნიერულ ბრუნვაში პირველად შემოიტანა ეჯუორთმა. პარეტომ შექმნა კეთილდღეობის ეკონომიკური თეორიის საფუძვლები, რითაც დიდი წვლილი შეიტანა ეკონომიკური მეცნიერების განვითარებაში.
