შამქორის ზავი 1401
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
'''შამქორის ზავი 1401''' – დაიდო 1401 წლის სექტემბერს, [[საქართველო]]ს მეფე [[გიორგი VII]] და [[თემურლენგი|თემურლენგს]] შორის. | '''შამქორის ზავი 1401''' – დაიდო 1401 წლის სექტემბერს, [[საქართველო]]ს მეფე [[გიორგი VII]] და [[თემურლენგი|თემურლენგს]] შორის. | ||
| − | ქ. ბაღდადის აღების (1400 შემდეგ, შამქორში დაბანაკებულმა თემურ-ლენგმა საქართეელოს მეფე გიორგი VII-ს მოციქული | + | ქ. ბაღდადის აღების (1400 შემდეგ, შამქორში დაბანაკებულმა თემურ-ლენგმა საქართეელოს მეფე გიორგი VII-ს მოციქული გამოუგზავნა და საეერის, ხარაჯას, ჯიზიასა და ბაჟის გადახდა მოსთხოვა. გიორგი VII-მ თუმურლენგის მოციქულს თან თავისი დესპანები გააყოლა. ქართულ ელჩობას სათავეში მეფის ძმა კონსტანტინე ბატონიშვილი (შემდგომში საქართველოს მეფე [[კონსტანტინე I (საქართველოს მეფე)|კონსტანტინე I]] (1407-12) ედგა. მან მდიდრულ საჩუქრებთან ერთად თემურ-ლენგს გიორგი VII-ის [[სიგელი (საბუთი)|სიგელი]] გადასცა. მოლაპარაკების შემდეგ, 1401 წლის სექტემბერში მხარეები ზავის შემდეგ პირობებზე შეთანხმდნენ: |
| − | 1) საქართველო ყოველწლიურად | + | 1) საქართველო ყოველწლიურად გადაუხდიდა ხარკს თემურლენგს;<br /> |
2) საქართველო პირველი მოთხოვნისთანავე დადგენილი რაოდენობის ჯარს გამოიყვანდა; <br /> | 2) საქართველო პირველი მოთხოვნისთანავე დადგენილი რაოდენობის ჯარს გამოიყვანდა; <br /> | ||
| − | 3) | + | 3) საქართველო არ ჩაკეტავდა სამიმოსვლო გზებს; <br /> |
| − | 4) [[ქართველები]] თავიანთ | + | 4) [[ქართველები]] თავიანთ ქვეყანაში მუსლიმებს არ შეავიწროებდნენ;<br /> |
| − | 5) | + | 5) ქართველები [[ქრისტიანობა|ქრისტიანული]] [[რელიგია|რელიგიის]] ადა-წესებს მუსლიმურ ქვეყნებში აშკარად არ შეასრულებდნენ;<br /> |
| − | 6) | + | 6) სანაცვლოდ, თემურ-ლენგმა საქართველოს ხელშეუხებლობა და უსაფრთხოება აღუთქვა. |
შამქორის ზავი 1402 თვითონ თემურ-ლენგმა დაარღვია. | შამქორის ზავი 1402 თვითონ თემურ-ლენგმა დაარღვია. | ||
18:28, 11 სექტემბერი 2024-ის ვერსია
შამქორის ზავი 1401 – დაიდო 1401 წლის სექტემბერს, საქართველოს მეფე გიორგი VII და თემურლენგს შორის.
ქ. ბაღდადის აღების (1400 შემდეგ, შამქორში დაბანაკებულმა თემურ-ლენგმა საქართეელოს მეფე გიორგი VII-ს მოციქული გამოუგზავნა და საეერის, ხარაჯას, ჯიზიასა და ბაჟის გადახდა მოსთხოვა. გიორგი VII-მ თუმურლენგის მოციქულს თან თავისი დესპანები გააყოლა. ქართულ ელჩობას სათავეში მეფის ძმა კონსტანტინე ბატონიშვილი (შემდგომში საქართველოს მეფე კონსტანტინე I (1407-12) ედგა. მან მდიდრულ საჩუქრებთან ერთად თემურ-ლენგს გიორგი VII-ის სიგელი გადასცა. მოლაპარაკების შემდეგ, 1401 წლის სექტემბერში მხარეები ზავის შემდეგ პირობებზე შეთანხმდნენ:
1) საქართველო ყოველწლიურად გადაუხდიდა ხარკს თემურლენგს;
2) საქართველო პირველი მოთხოვნისთანავე დადგენილი რაოდენობის ჯარს გამოიყვანდა;
3) საქართველო არ ჩაკეტავდა სამიმოსვლო გზებს;
4) ქართველები თავიანთ ქვეყანაში მუსლიმებს არ შეავიწროებდნენ;
5) ქართველები ქრისტიანული რელიგიის ადა-წესებს მუსლიმურ ქვეყნებში აშკარად არ შეასრულებდნენ;
6) სანაცვლოდ, თემურ-ლენგმა საქართველოს ხელშეუხებლობა და უსაფრთხოება აღუთქვა.
შამქორის ზავი 1402 თვითონ თემურ-ლენგმა დაარღვია.
