გვეტაძე ვასილ

ვასილ გვეტაძე

გვეტაძე ვასილ – (1920 – 2016), პოეტი და მწერალი. დაიბადა ქუთაისში. 1942 წელს დაამთავრა ქუთაისის პედაგოგიური ინსტიტუტი. მეორე მსოფლიო ომის მონაწილე; პირველი ლექსი გამოაქვეყნა 1937 წელს; პირველი წიგნი – „პირველი სიმღერა” (1956); ავტორია ლექსებისა: „განთიადის შემდეგ” (1957), „ქარავანი მიდის” (1959), „ყაყაჩოები არაგვისპირის” (1974), „სიმღერა გატეხილ ყამირზე” (1986) და სხვა. ავტორია, აგრეთვე, საბავშვო ლექსებისა, პოემებისა, მოთხრობებისა, ესეებისა. 1988 წელს გამოვიდა მისი რჩეული ლექსების კრებული: „მე ჩემს ზამთრამდე ასე მოვედი”.

ო, რა თბილია

მუხლებს ძალა და სითბო წაერთვა,

გულმა დარეკა სარეკელათი,

რომ დაინახე ძირს მოწამეთა

და წამოგადგა თავზე გელათი.

რაც თქვი და ვერ თქვი, მაინც იტყოდი,

ჯამში ჩაწურულ სიტყვას ელევი.

სული სავსეა თაფლის სიტკბოთი,

ტანში დადიან ჭიანჭველები.

წყალწითელაა ცა საცქერალად,

მისი სიწითლე ვის სჭირვებია.

დიდი ქვევრია მთა ნაქერალა,

ირგვლივ გორები ჭინჭველებია.

თუ დაწვა არი, მიდი, დაიწვი,

მთელი მიდამო (ვის ეჩოქები)

გაჟღენთილია წვიმით და ხიწვით,

აყალოიან წითელ დოქებით.

რატომ ვიყავი ასეთი ცუდი,

რატომ ვიყავი ასეთი ცუდი.

ო, რა თბილია მშობელი ბუდე,

ო, რანაირი სურნელი უდის.

წყარო

ქართველი პოეტები (ენციკლოპედია)