პურის ცხობა

პურის ცხობა

პურის ცხობა - ხაშიანი ცომის გაფუებას 2-3 საათი მაინც უნდა, რასაც გებულობენ ხელის დაჭერით. რაც უფრო ახალია ფქვილი, მით უფრო „მარდად ფუვდება“. საპურე ცომი ღუმელ-ფურნეში და კეცში რომ „შასხან“, ჩვილი უნდა იყოს და კარგად გაღვივებული. თონეში ჩასაკრავი კი მაგრად მოზელილი და არც ძალიან გაღვივებული. ფურნისაგან განსხვავებით, თონე „აზიზია“ და თუ რომელიმე პირობა კარგად არ არის დაცული პური ჩავარდება. ერთ საპურე ცომს „საფხეკელათი“ მოჭრიან, ვარცლში მოაგუნდავებენ კვერებად. იმის მიხედვით, თუ რომელ საცხობში აცხობენ, მისცემენ სასურველ ფორმას. თონეში პურს ხელით ჩააკრავენ, ლავაშს კი - „ლაქათით“ (ნიჩაბი). ვარცლი უსათუოდ თონის მარჯვნივ უნდა დაიდგას, რომ ცომი მარჯვენა ხელით მარჯვნივ „შემაირტყას“ თონეში. მარცხენას, თუ საჭირო იქნა, შეაშველებენ, ისე კი, კარგ მცხობელს მარცხენის მიშველიება არც სჭირდება. პურები ოთხ წრედ ჩაიკვრება (დიდ თონეში - 6 წრე), თითო წრეში ჩვეულებრივ 4-5 პურია, როცა თონე ძალიან ცხელია, „თახად“ ჩაყრა იცის. ჩავარდნილი პურის ძირს სველ ხელს გაუსვამენ და კვლავ მიაკრავენ. გამომცხვარი პურის „მოხდას“ ძირიდან იწყებენ და თანდათანობით ზევით აჰყვებიან. თონის კედლიდან პურს ასტამის ბრტყელი ბოლოთი ააცლიან, „კინჭოტს“ (ასტამის წვეტიანი ბოლო) პურის ზედა ნაწილში გაურჭობენ და ფიცარზე ერთმანეთის გვერდზე დააწყობენ.

ნ.ჯ.

წყარო

ქართული მატერიალური კულტურის ეთნოგრაფიული ლექსიკონი