სამხედრო დოქტრინა
Labashidze (განხილვა | წვლილი) (→წყარო) |
|||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| − | '''სამხედრო დოქტრინა''' – სახელმწიფოებში (სახელმწიფოების კოალიციაში) მოცემული დროისათვის ოფიციალური შეხედულებებით მიღებული სისტემა. ის გავლენას ახდენს პოლიტიკური მიზნით სამხედრო ძალადობის საშუალებების გამოყენებაზე, სამხედრო [[ამოცანა (სამხედრო)|ამოცანების]] ხასიათსა და გადაწყვეტის ხერხებზე, ასევე [[სამხედრო მშენებლობა|სამხედრო მშენებლობის]] ძირითად მიმართულებებზე. | + | '''სამხედრო დოქტრინა''' – [[სახელმწიფო|სახელმწიფოებში]] (სახელმწიფოების კოალიციაში) მოცემული დროისათვის ოფიციალური შეხედულებებით მიღებული სისტემა. ის გავლენას ახდენს პოლიტიკური მიზნით სამხედრო ძალადობის საშუალებების გამოყენებაზე, სამხედრო [[ამოცანა (სამხედრო)|ამოცანების]] ხასიათსა და გადაწყვეტის ხერხებზე, ასევე [[სამხედრო მშენებლობა|სამხედრო მშენებლობის]] ძირითად მიმართულებებზე. |
| − | მოცემულ ისტორიულ ეტაპზე სამხედრო დოქტრინა კონცენტრირებული სახით გამოხატავს [[ეროვნული უსაფრთხოება|ეროვნული უსაფრთხოების]] კონცეფციის შინაარსს, ახასიათებს სახელმწიფოს სამხედრო პოლიტიკის მთავარ მიმართულებებს. | + | მოცემულ ისტორიულ ეტაპზე სამხედრო დოქტრინა კონცენტრირებული სახით გამოხატავს [[ეროვნული უსაფრთხოება|ეროვნული უსაფრთხოების]] კონცეფციის შინაარსს, ახასიათებს სახელმწიფოს [[სამხედრო პოლიტიკა|სამხედრო პოლიტიკის]] მთავარ მიმართულებებს. |
სამხედრო დოქტრინის ფორმირებაზე განმსაზღვრელ გავლენას ახდენს ძალების განაწილება და თანაფარდობა სახელმწიფოთა შიგნით და გარეთ, მათი საშინაო და საგარეო პოლიტიკა, ეკონომიკური შესაძლებლობები, გეოპოლიტიკური მდებარეობის თავისებურებები, ასევე – [[იარაღი (იურიდიული)|იარაღისა]] და [[სამხედრო ტექნიკა|სამხედრო ტექნიკის]] წარმოების განვითარების დონე, [[შეიარაღებული ძალები]]ს მდგომარეობა, ხალხისა და [[არმია|არმიის]] სულიერ-ზნეობრივი ტრადიციები, მოკავშირე და მეტოქე სახელმწიფოების სამხედრო დოქტრინების მიზანმიმართულება და სხვა. | სამხედრო დოქტრინის ფორმირებაზე განმსაზღვრელ გავლენას ახდენს ძალების განაწილება და თანაფარდობა სახელმწიფოთა შიგნით და გარეთ, მათი საშინაო და საგარეო პოლიტიკა, ეკონომიკური შესაძლებლობები, გეოპოლიტიკური მდებარეობის თავისებურებები, ასევე – [[იარაღი (იურიდიული)|იარაღისა]] და [[სამხედრო ტექნიკა|სამხედრო ტექნიკის]] წარმოების განვითარების დონე, [[შეიარაღებული ძალები]]ს მდგომარეობა, ხალხისა და [[არმია|არმიის]] სულიერ-ზნეობრივი ტრადიციები, მოკავშირე და მეტოქე სახელმწიფოების სამხედრო დოქტრინების მიზანმიმართულება და სხვა. | ||
| − | სამხედრო დოქტრინის ფორმირებას ახორციელებს ქვეყნის პოლიტიკური და სამხედრო ხელმძღვანელობა. მის დებულებებს ენიჭება ნორმატიული ძალა და სავალდებულოა სახელმწიფო ორგანოებისა და სამხედრო კადრებისათვის. | + | სამხედრო დოქტრინის ფორმირებას ახორციელებს ქვეყნის პოლიტიკური და სამხედრო ხელმძღვანელობა. მის დებულებებს ენიჭება ნორმატიული ძალა და სავალდებულოა სახელმწიფო ორგანოებისა და [[სამხედრო კადრები|სამხედრო კადრებისათვის]]. |
სამხედრო დოქტრინის შინაარსი აისახება დოკუმენტებში: | სამხედრო დოქტრინის შინაარსი აისახება დოკუმენტებში: | ||
| − | *სამხედრო-პოლიტიკურ დეკლარაციებში სახელმწიფოს სამხედრო დოქტრინის მიმართულების შესახებ; | + | *სამხედრო-პოლიტიკურ [[დეკლარაცია|დეკლარაციებში]] სახელმწიფოს სამხედრო დოქტრინის მიმართულების შესახებ; |
| − | *საკანონმდებლო და სამთავრობო იურიდიულ დოკუმენტებში ეროვნული უსაფრთხოების, [[თავდაცვა (სამხედრო ტერმინი)|თავდაცვისა]] და სამხედრო მშენებლობის საკითხებზე; | + | *საკანონმდებლო და სამთავრობო იურიდიულ დოკუმენტებში [[ეროვნული უსაფრთხოება|ეროვნული უსაფრთხოების]], [[თავდაცვა (სამხედრო ტერმინი)|თავდაცვისა]] და [[სამხედრო მშენებლობა|სამხედრო მშენებლობის]] საკითხებზე; |
| − | *შეიარაღებული ძალების საბრძოლო საქმიანობის განმსაზღვრელ დოკუმენტებში; | + | *[[შეიარაღებული ძალები|შეიარაღებული ძალების]] საბრძოლო საქმიანობის განმსაზღვრელ დოკუმენტებში; |
| − | *საერთო-საჯარისო წესდებებსა და ფუძემდებლურ ბრძანებებში, დარიგებებსა და სახელმძღვანელო დოკუმენტებში, რომლებიც განსაზღვრავენ შეიარაღებული ძალების ცხოვრებასა და საქმიანობას მშვიდობიანობის დროს. | + | *საერთო-საჯარისო წესდებებსა და ფუძემდებლურ [[ბრძანება (სამხედრო)|ბრძანებებში]], [[დარიგება (დოკუმენტი)|დარიგებებსა]] და სახელმძღვანელო დოკუმენტებში, რომლებიც განსაზღვრავენ შეიარაღებული ძალების ცხოვრებასა და საქმიანობას მშვიდობიანობის დროს. |
სამხედრო დოქტრინებში განასხვავებენ ორ მჭიდროდ დაკავშირებულ და ურთიერთგანმაპირობებელ მხარეს – პოლიტიკურსა და საკუთრივ სამხედროს. პოლიტიკური მხარე მოიცავს საკითხებს, რომლებიც ეხება შეიარაღებული ძალადობის საშუალებების გამოყენებას პოლიტიკური მიზნების მისაღწევად, სახელმწიფოს დამოკიდებულებას [[ომი]]სადმი, სახელმწიფოს სამხედრო-პოლიტიკური მიზნების შინაარსს და მათი მიღწევის გზებს; შესაძლო ომისათვის მოსახლეობისა და [[არმია|არმიის]] მორალური-დეოლოგიური მომზადების ამოცანებს. | სამხედრო დოქტრინებში განასხვავებენ ორ მჭიდროდ დაკავშირებულ და ურთიერთგანმაპირობებელ მხარეს – პოლიტიკურსა და საკუთრივ სამხედროს. პოლიტიკური მხარე მოიცავს საკითხებს, რომლებიც ეხება შეიარაღებული ძალადობის საშუალებების გამოყენებას პოლიტიკური მიზნების მისაღწევად, სახელმწიფოს დამოკიდებულებას [[ომი]]სადმი, სახელმწიფოს სამხედრო-პოლიტიკური მიზნების შინაარსს და მათი მიღწევის გზებს; შესაძლო ომისათვის მოსახლეობისა და [[არმია|არმიის]] მორალური-დეოლოგიური მომზადების ამოცანებს. | ||
| ხაზი 17: | ხაზი 17: | ||
სამხედრო დოქტრინის საკუთრივ სამხედრო მხარე ეფუძნება მის პოლიტიკურ დებულებებს, აანალიზებს სახელმწიფოსათვის ომის საშიშროების დონეს, განსაზღვრავს შესაძლო ომის ხასიათს, მის ოპერატიულ-ტაქტიკურ თავისებურებებს, აწესებს შეიარაღებული ძალების მშენებლობის თვისებრივ-რაოდენობრივ პარამეტრებს, მათი დაკომპლექტების პრინციპებსა და საბრძოლო გამოყენების ხერხებს. იგი განსაზღვრავს ასევე სამხედრო-ტექნიკურ პოლიტიკას და ომისათვის ქვეყნის, მოსახლეობისა და შეიარაღებული ძალების ყოველმხრივი მომზადების ამოცანებს. | სამხედრო დოქტრინის საკუთრივ სამხედრო მხარე ეფუძნება მის პოლიტიკურ დებულებებს, აანალიზებს სახელმწიფოსათვის ომის საშიშროების დონეს, განსაზღვრავს შესაძლო ომის ხასიათს, მის ოპერატიულ-ტაქტიკურ თავისებურებებს, აწესებს შეიარაღებული ძალების მშენებლობის თვისებრივ-რაოდენობრივ პარამეტრებს, მათი დაკომპლექტების პრინციპებსა და საბრძოლო გამოყენების ხერხებს. იგი განსაზღვრავს ასევე სამხედრო-ტექნიკურ პოლიტიკას და ომისათვის ქვეყნის, მოსახლეობისა და შეიარაღებული ძალების ყოველმხრივი მომზადების ამოცანებს. | ||
| − | XXI საუკუნის დამდეგს ნატოს წევრი ქვეყნების სამხედრო დოქტრინები ვითარდება ნატოს კოალიციური სამხედრო დოქტრინის პოლიტიკური და სამხედრო დებულებების საფუძველზე. კოალიციურ სამხედრო დოქტრინაში ხაზგასმით არის აღნიშნული არსებული საშიშროებებისა და საფრთხეების მრავალმხრივი | + | XXI საუკუნის დამდეგს [[ნატო (ორგანიზაცია)|ნატოს]] წევრი ქვეყნების სამხედრო დოქტრინები ვითარდება ნატოს კოალიციური სამხედრო დოქტრინის პოლიტიკური და სამხედრო დებულებების საფუძველზე. კოალიციურ სამხედრო დოქტრინაში ხაზგასმით არის აღნიშნული არსებული საშიშროებებისა და საფრთხეების მრავალმხრივი |
ხასიათი. ნატოს ერთ-ერთ პრიორიტეტულ ფუნქციად არის აღიარებული კრიზისების კონტროლი, მონაწილეობა მშვიდობის აღდგენა-შენარჩუნების ოპერაციებში, როგორც [[გაერო]]ს ეგიდით, ისე [[ალიანსი]]ს ინიციატივით. | ხასიათი. ნატოს ერთ-ერთ პრიორიტეტულ ფუნქციად არის აღიარებული კრიზისების კონტროლი, მონაწილეობა მშვიდობის აღდგენა-შენარჩუნების ოპერაციებში, როგორც [[გაერო]]ს ეგიდით, ისე [[ალიანსი]]ს ინიციატივით. | ||
მიმდინარე ცვლილება 17:01, 18 აპრილი 2018 მდგომარეობით
სამხედრო დოქტრინა – სახელმწიფოებში (სახელმწიფოების კოალიციაში) მოცემული დროისათვის ოფიციალური შეხედულებებით მიღებული სისტემა. ის გავლენას ახდენს პოლიტიკური მიზნით სამხედრო ძალადობის საშუალებების გამოყენებაზე, სამხედრო ამოცანების ხასიათსა და გადაწყვეტის ხერხებზე, ასევე სამხედრო მშენებლობის ძირითად მიმართულებებზე.
მოცემულ ისტორიულ ეტაპზე სამხედრო დოქტრინა კონცენტრირებული სახით გამოხატავს ეროვნული უსაფრთხოების კონცეფციის შინაარსს, ახასიათებს სახელმწიფოს სამხედრო პოლიტიკის მთავარ მიმართულებებს.
სამხედრო დოქტრინის ფორმირებაზე განმსაზღვრელ გავლენას ახდენს ძალების განაწილება და თანაფარდობა სახელმწიფოთა შიგნით და გარეთ, მათი საშინაო და საგარეო პოლიტიკა, ეკონომიკური შესაძლებლობები, გეოპოლიტიკური მდებარეობის თავისებურებები, ასევე – იარაღისა და სამხედრო ტექნიკის წარმოების განვითარების დონე, შეიარაღებული ძალების მდგომარეობა, ხალხისა და არმიის სულიერ-ზნეობრივი ტრადიციები, მოკავშირე და მეტოქე სახელმწიფოების სამხედრო დოქტრინების მიზანმიმართულება და სხვა.
სამხედრო დოქტრინის ფორმირებას ახორციელებს ქვეყნის პოლიტიკური და სამხედრო ხელმძღვანელობა. მის დებულებებს ენიჭება ნორმატიული ძალა და სავალდებულოა სახელმწიფო ორგანოებისა და სამხედრო კადრებისათვის.
სამხედრო დოქტრინის შინაარსი აისახება დოკუმენტებში:
- სამხედრო-პოლიტიკურ დეკლარაციებში სახელმწიფოს სამხედრო დოქტრინის მიმართულების შესახებ;
- საკანონმდებლო და სამთავრობო იურიდიულ დოკუმენტებში ეროვნული უსაფრთხოების, თავდაცვისა და სამხედრო მშენებლობის საკითხებზე;
- შეიარაღებული ძალების საბრძოლო საქმიანობის განმსაზღვრელ დოკუმენტებში;
- საერთო-საჯარისო წესდებებსა და ფუძემდებლურ ბრძანებებში, დარიგებებსა და სახელმძღვანელო დოკუმენტებში, რომლებიც განსაზღვრავენ შეიარაღებული ძალების ცხოვრებასა და საქმიანობას მშვიდობიანობის დროს.
სამხედრო დოქტრინებში განასხვავებენ ორ მჭიდროდ დაკავშირებულ და ურთიერთგანმაპირობებელ მხარეს – პოლიტიკურსა და საკუთრივ სამხედროს. პოლიტიკური მხარე მოიცავს საკითხებს, რომლებიც ეხება შეიარაღებული ძალადობის საშუალებების გამოყენებას პოლიტიკური მიზნების მისაღწევად, სახელმწიფოს დამოკიდებულებას ომისადმი, სახელმწიფოს სამხედრო-პოლიტიკური მიზნების შინაარსს და მათი მიღწევის გზებს; შესაძლო ომისათვის მოსახლეობისა და არმიის მორალური-დეოლოგიური მომზადების ამოცანებს.
სამხედრო დოქტრინის საკუთრივ სამხედრო მხარე ეფუძნება მის პოლიტიკურ დებულებებს, აანალიზებს სახელმწიფოსათვის ომის საშიშროების დონეს, განსაზღვრავს შესაძლო ომის ხასიათს, მის ოპერატიულ-ტაქტიკურ თავისებურებებს, აწესებს შეიარაღებული ძალების მშენებლობის თვისებრივ-რაოდენობრივ პარამეტრებს, მათი დაკომპლექტების პრინციპებსა და საბრძოლო გამოყენების ხერხებს. იგი განსაზღვრავს ასევე სამხედრო-ტექნიკურ პოლიტიკას და ომისათვის ქვეყნის, მოსახლეობისა და შეიარაღებული ძალების ყოველმხრივი მომზადების ამოცანებს.
XXI საუკუნის დამდეგს ნატოს წევრი ქვეყნების სამხედრო დოქტრინები ვითარდება ნატოს კოალიციური სამხედრო დოქტრინის პოლიტიკური და სამხედრო დებულებების საფუძველზე. კოალიციურ სამხედრო დოქტრინაში ხაზგასმით არის აღნიშნული არსებული საშიშროებებისა და საფრთხეების მრავალმხრივი ხასიათი. ნატოს ერთ-ერთ პრიორიტეტულ ფუნქციად არის აღიარებული კრიზისების კონტროლი, მონაწილეობა მშვიდობის აღდგენა-შენარჩუნების ოპერაციებში, როგორც გაეროს ეგიდით, ისე ალიანსის ინიციატივით.
