სხვადასხვისა დროისათვის კაცისა

ეს სოფელი, სამყო ძნელი, მჩვენებელი ჭმუნვის ალთა!

რა ვიშვებით, მყისვე ვსტირით, ვით წინად მგრძნი მომავალთა,

მოვიზრდებით წიგნის კითხვით, არ გაგვიშრობს მწვრთნელი

თვალთა,

ჟამი გვიროკს, იგი გვიძახს: შეუდექით სიბრძნის კვალთა.

რა ჰასაკსა შევალთ, ახლად ჭირი უფროს გვემრავლების!

თვალი გულს ჰსცვლის, გული გრძნობას, გრძნობა ტრფობას

ემსჭვალების;

სახე რამე საყვარელი დაგვატყვევებს თვისებრ ნების,

და გლახ შეგვიქმს პატიმარად, მკვნესარად და მთქმელად ვების.

ოდეს შევალთ ხანსა სრულსა, მაშინ კვლავცა სხვა გვაქვს წუხვა:

არა ვკმაობთ საკმაოთა, ნდომა ჩვენი უზომ, უხვა,

გვსურს დიდება, გვსურს პატივი, გვსურს სახელის განთქმა, ქუხვა;

რა ვერ ვპოვებთ საწადელსა, შეგვექმნების შურით ჭმუხვა.

ოდეს წელთა ტვირთვის ზიდვით ქედსა მშვილდებრ მოვიხრებით,

ყოველთავე მოვძაგდებით, ზნე გვეცვლების გრძნობის კლებით;

სიკვდილისა წინამძღვარად მოვლენ სენნი მახვილ ღებით,

მათგან ერთი გვცემს და გვეტყვის: “ახით ნაშვნო, მოკვდით ვებით!”