მუხა

მუხავ, მიყვარხარ, ტიალო,

გამარტოვებით მდგომარე,

ერთი შენ გპოვე გულისა,

ქვეყანა შემოვიარე.

დაღონებული, მტირალი

მიწყივ შენკე ვარ მოარე,

მე მიყვარს შენი სიბერე,

მუდმივი დაღრეჯილობა,

დახავსებული ტოტები,

სიმტკიცე, ფოთოლთ შლილობა.

შენ არ გაშინებს, ვაჟკაცო,

ბუნების ფერის ცვლილობა.

რაც უნდა ქარი შხუოდეს

და ელვა იკლაკნებოდეს;

მთა-ბარი ირეგვნებოდეს,

ხილხული იხოშებოდეს;

ლერწამი მიწას ეკვროდეს,

მშველი ტყეს ინაბებოდეს;

ზარდაცემული ბწკალზედა

ვეფხვი კლდის ეხში ჰღმუოდეს, -

ამაყად ელი ავდარსა,

ქარს არ უყადრებ თავსაო,

ელვა და ჭექა-ქუხილი

ვერ შეგიხრიან წარბსაო.

არ ივლებ ბაიბუადა

ხალხის უღმერთოდ ჭრასაო,

საფლავიმც აუყვავდება,

ვინაც გვაუწყა მცნებაო:

“კაცი იშობვის ერთს დღესა

და ისევ ერთს დღეს კვდებაო”,

კარგი ჭაბუკი სიკვდილსა

არროს არ შეუდრკებაო.

1884 წ.