ალბათ დახედე –
გადათვალე ყველა უკლებლივ,
ტაბახმელასთან გაუნძრევლად იწვნენ იუნკრები.
მიძინებული, უწვერული შენი ბიჭები,
სად მიდიოდი,
მათ საფლავებს რომ აბიჯებდი?
ან რა უთხარი მათ ჩურჩულით, დაბრუნებისას:
“მაპატიეთო”, თუ მხოლოდღა – “ძილი ნებისა”…
საით წაგიყვანს ახლა მათი შუქი უქრობი,
ვის განარიდებ?
ვის ეძმობი?
ვის ემუქრები?
ვისთან იომებ?
ვის დაუთმობ?
ვის მიენდობი?
აქ შენგან პასუხს ტაბახმელის ელის ფერდობი,
სადაც ერთ მწკრივად,
როგორც წინათ,
დგანან უკლებლივ –
შენი დამცველნი,
შენი ძენი,
შენი იუნკრები