ალექსანდრე ჭავჭავაძე

Его стихов пленительная сладостъ

Пройдет веков завистливую далъ.

პუშკინი.

მისი ლექსი შვებით, ლხენით

ხან მეჯლისში მოჰფრინდება,

გულს ჩაგეკვრის, ჰლაღობს, ჰხარობს,

გამღერებს და ამღერდება;

ხან ღონდება ნაზ ქალსავით

უიმედო სიყვარულით,

ხან იფეთქებს ჭაბუკსავით

და განდევნის სევდას გულით;

ხან ბუჩქებში მიმალული

ჰზის მარტო, ვით იადონი,

შეჰყეფს სატრფოს გულსაკვდავად,

ტრფობის ისრით განაწონი;

ხან ჰრბის ველად, მარტო ჰგალობს

უდაბნოში, ვითა მწირი,

შეჰკვნესს შავ-ბედს ქვეყნისასა,

ქვეყნისათვის ანატირი;

ხან დაჰყურებს ნაღვლიანად,

დაფიქრებით გოგჩის ტბასა

და ემდურის მწვავის მოთქმით

დაუდგრომელ დროთ ბრუნვასა...

1860 წ.