ათრობდა ხალხთა მწუხარება

ათრობდა ხალხთა მწუხარება, სისხლის აუზი,

მისი სასახლე მონად ჰყავდა აღფრთოვანებას,

მოღალატეთა შთაგონებით სცემდა ბრძანებას

და მედიდურად ხელს აწერდა: ნიკოლოოზი.

ლაჩარი იყო, ქვეყნის ბედი, ღელვა, ქაოსი,

ფრეილინების და დედოფლის ჟინს მიანება.

ჩვენ კი სიმართლის ციხეებში დაგვიანება

გულს გვისერავდა, როგორც ზარი სასაფლაოსი.

კუბოებისთვის მეკუბოვეთ ხე აღარ ეყოთ;

ხე არ ყოფნიდა მეფეს კაცთა ჯვარზე საცმელად,

მაგრამ გამოჩნდა სიხარული კაცთ დასახსნელად...

ამხანაგებო! განახლების ზარმა დარეკა,

ტახტი დაეცა და იმედად ქაოსზე დგება:

თანასწორობა, რესპუბლიკა, თავისუფლება!1917