შუა ყურის ანთების გართულებები
შუა ყურის ანთების გართულებები — შუა ყურის ანთებამ, შესაძლოა, გამოიწვიოს დაფის ღრუში არსებული სტრუქტურების დაზიანება. კერძოდ, სახის ნერვის პარეზი, ლაბირინთიტი ან უფრო მეტიც, მენინგიტი, ენდოკრანიალური აბსცესი, ლატერალური სინუსის ტრომბოფლებიტი.
მენინგიტის განვითარება, როგორც წესი, Haemophilus ბაქტერიების არსებობის შემთხვევაში ხდება.
სახის ნერვის პარეზი – ფაციალისი – ეს პათოლოგია შესაძლოა განვითარდეს შუა ყურის მწვავე ანთების დროს. იგი ანტიბიოტიკების და კორტიკოსტეროიდების მოქმედების შედეგად სწრაფად ქრება. თუ ასე არ მოხდა, მაშინ ეჭვი უნდა მივიტანოთ ოტიტის გართულებაზე – მასტოიდიტზე. ხშირია ტუბერკულოზური მასტოიდიტის მიზეზით ჩამოყალიბებული ფაციალისები.
ლაბირინთის ანთება – ლაბირინთიტი – არც თუ ისე იშვიათი მოვლენაა შუა ყურის ანთების დროს. მისი კლინიკური ნიშნებია: ვერტიგო და პირღებინება, ასევე, ნისტაგმი.
ანტიბიოტიკოთერაპიას აუცილებლად ემატება კორტიკოსტეროიდული (Medrol, Solu-Medrol) თერაპია და როგორც წესი, 7-10 დღემდე ვადაში, პაციენტი უკეთ გრძნობს თავს. თუმცა, აღსანიშნავია აგრესიული ფორმებიც, როდესაც ლაბირინთიტის გართულება ქრონიკული ვერტიგოთი და კოფოზითაც შეიძლება დასრულდეს.
სარჩევი |
მასტოიდიტები
მასტოიდიტის კლინიკური სურათი საკმაოდ მრავალფეროვანია და ვერ ჯდება მარტივ სქემაში. მკურნალობაში იგულისხმება ინტრავენური ანტიბიოტიკოთერაპია, რომელიც მოიცავს Staphylococcus-ის, Pneumococcus-ის და Haemophilus-ის საწინააღმდეგო ანტიბიოტიკებს. როდესაც მედიკამენტოზური მკურნალობა არ ჭრის, ნაჩვენებია ოპერაცია – ანტრომასტოიდექტომია, რომელიც გულისხმობს მასტოიდური უჯრედების და დაზიანებული ქსოვილის ბორით მოშორებას. ბორის სიჩქარე უნდა იყოს არანაკლებ 20000 ბრუნვა წთ-ში. სხვა შემთხვევაში, შეიძლება გამოვიწვიოთ სმენის დაზიანება.
მწვავე აბსცედირებული მასტოიდიტი
თუკი, ჩატარებული ანტიბიოტიკოთერაპიის მიუხედავად, რამდენიმე დღის განმავლობაში სიცხე არ იკლებს, ოტალგია იმატებს ან არ კლებულობს, პროცესის ექსტერიორიზაცია შესაძლოა მოხდეს რამდენიმე საათში.
ოტორეა შესაძლოა არც იყოს, მაგრამ რეტროაურიკულარული ნაოჭის მიდამოში ჩნდება აშკარა შესივება-გამობერილობა. შესაძლოა სხვა პერიაურიკულარული ლოკალიზაციაც. თუმცა, მასტოიდიტის ექსტერიორიზაციის ძირითადი ადგილი მაინც რეტროაურიკულარული ნაოჭია.
ნებისმიერი ლოკალიზაციის აბსცედირება ითხოვს ოპერაციულ ჩარევას – მასტოიდექტომიას.
ოპერაციის წინ უნდა დავრწმუნდეთ, რომ აბსცედირება მართლა არსებობს და ეს არ არის კანქვეშა ინფილტრაციის ეფექტი.
კლინიკის ვერიფიკაცია და ოპერაციული მკურნალობის ჩვენების დაზუსტება შესაძლოა კომპიუტერული ტომოგრაფიით. თუ CT-ზე აშკარად ჩანს მასტოიდური უჯრედების დესტრუქცია ჩირქით ან ახალი ანტიბიოტიკიც არ მოქმედებს, მაშინ ოპერაცია გამართლებულია.
მწვავე, არააბსცედირებული მასტოიდიტი
ეს მასტოიდიტი კლინიკურად ზუსტად ისევე მიმდინარეობს, როგორც აბსცედირებული მასტოიდიტი. განსხვავებულია მხოლოდ ერთი მარტივი ნიშნით – რეტროაურიკულარული ან პერიაურიკულარული აბსცესი არ ვლინდება. თუმცა, მასტოიდურ ძვალზე კომპრესია მტკივნეულია. ამ შემთხვევაში, ჩვენი აზრით, მიზანშეწონილია CT-ის გაკეთება.
ლატენტური მასტოიდიტი
ამ ტიპის მასტოიდიტზე ეჭვი უნდა გაგვიჩნდეს, როდესაც ოტიტის მრავალკვირიანი მკურნალობის (ანტიბიოტიკოთერაპია, ადენოიდექტომია) მიუხედავად, დაფის აპკი არ არის ნორმალური და ოტიტი გრძელდება. ან, როდესაც სახეზეა ქრონიკული, უმნიშვნელო ოტორეა.
იშვიათია ზოგადი მდგომარეობის დამძიმება. ამ დროს, საჭიროა ერთმანეთისგან განვასხვაოთ მასტოიდიტი და გახანგრძლივებული ოტიტი. გახანგრძლივებული ოტიტის მიზეზი შესაძლოა იყოს არაადეკვატური ანტიბიოტიკოთერაპია. ოპერაციულ ჩარევამდე, უპრიანი იქნება თუ ბაქტერიოლოგიურ კვლევას ჩავატარებთ. ამით ადეკვატურ მკურნალობას შევარჩევთ და შეიძლება ოპერაციული ჩარევა ავიცილოთ თავიდან. ოპერაცია მასტოიდექტომიას გულისხმობს.
მასტოიდიტი დიაბეტიან და ხანშიშესულ პაციენტებში
ამ პაციენტებში მასტოიდიტი ძალიან აგრესიულია და პროგნოზი ცუდიდან ძალიან ცუდზე იცვლება, გამომდინარე ინფექციის ნაირსახეობიდან.
