აბრამი
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
[[ფაილი:Abramis msxverplshewirva.jpg|thumb|250px|'''აბრამის მსხვერპლშეწირვა.''' <br />მინიატურა IX ს.]] | [[ფაილი:Abramis msxverplshewirva.jpg|thumb|250px|'''აბრამის მსხვერპლშეწირვა.''' <br />მინიატურა IX ს.]] | ||
| − | '''აბრამი''' - აბრამი (ბიბლიური [[აბრაამი]]) იყო ძალზე მდიდარი კაცი, უამრავი ცხვარი და ძროხა დაუდიოდა საბალახოებზე. არაფერი აკლდა ამ ქვეყანაზე, მხოლოდ ერთი გულისტკივილი ჰქონდა: სარას, მის ცოლს, შვილი არ უჩნდებოდა, თავადაც მოხუცებული იყო. | + | '''აბრამი''' - აბრამი ([[ბიბლია|ბიბლიური]] [[აბრაამი]]) იყო ძალზე მდიდარი კაცი, უამრავი ცხვარი და ძროხა დაუდიოდა საბალახოებზე. არაფერი აკლდა ამ ქვეყანაზე, მხოლოდ ერთი გულისტკივილი ჰქონდა: სარას, მის ცოლს, შვილი არ უჩნდებოდა, თავადაც მოხუცებული იყო. |
| − | ერთ დღეს ეკლესიიდან დაბრუნებულს იესო ქრისტე შეხვდა და სთხოვა: აბრამ, წირვის მადლიმც შეგეწევა, ერთი სადილი მაჭამეო. აბრამმა ვერ იცნო ქრისტე-ღმერთი, ერთი უბრალო მგზავრი ეგონა და ასე მიუგო: შენ რომ სადილი გაჭამო, რა მადლი მექნებაო. და დასწყევლა მაცხოვარმა აბრამი, ორმოცი დღე სტუმარი არ გეღირსოსო და გაბრუნდა. ახლა აბრამის მეცხვარეს მიადგა, რომელსაც აბრამისგან ოცი ათასი სული ცხვარი ჰყავდა ჩაბარებული. ერთი [[პური]] მაჭამე, შიმშილით სული | + | ერთ დღეს [[ეკლესია|ეკლესიიდან]] დაბრუნებულს იესო ქრისტე შეხვდა და სთხოვა: აბრამ, წირვის მადლიმც შეგეწევა, ერთი სადილი მაჭამეო. აბრამმა ვერ იცნო ქრისტე-ღმერთი, ერთი უბრალო მგზავრი ეგონა და ასე მიუგო: შენ რომ სადილი გაჭამო, რა მადლი მექნებაო. და დასწყევლა მაცხოვარმა აბრამი, ორმოცი დღე სტუმარი არ გეღირსოსო და გაბრუნდა. ახლა აბრამის მეცხვარეს მიადგა, რომელსაც აბრამისგან ოცი ათასი სული ცხვარი ჰყავდა ჩაბარებული. ერთი [[პური]] მაჭამე, შიმშილით სული |
მხდებაო. შეწუხდა მეცხვარე, მობარებულ ცხვარს ერთი ბატკანიც რომ მოვაკლო, ხომ სული წამიწყდებაო. როგორო, ეუბნება ქრისტე, ერთი ბატკანიც არ გეკუთვნის ამოდენა ფარაშიო? ერთი ბერწი ცხვარი მეკუთვნისო. აბა, დამიკალი ეგ ბერწი ცხვარი და გადედდებაო, ღვთის ბრძანებით კრავები ეყოლება, ოთხ ქვაბ რძეს მოიწველისო. | მხდებაო. შეწუხდა მეცხვარე, მობარებულ ცხვარს ერთი ბატკანიც რომ მოვაკლო, ხომ სული წამიწყდებაო. როგორო, ეუბნება ქრისტე, ერთი ბატკანიც არ გეკუთვნის ამოდენა ფარაშიო? ერთი ბერწი ცხვარი მეკუთვნისო. აბა, დამიკალი ეგ ბერწი ცხვარი და გადედდებაო, ღვთის ბრძანებით კრავები ეყოლება, ოთხ ქვაბ რძეს მოიწველისო. | ||
დაუკლა მეცხვარემ ქრისტეს კოჭლი ცხვარი, დასხდნენ და შეექცნენ ტკბილად. პურობა რომ მოათავეს, ქრისტემ წასვლისას დალოცა მეცხვარე და კომბალი გაუნედლა, [[ალვის ხე]]დ გადაუქცია; ის ერთი კოჭლი ცხვარიც გაუცოცხლა და ათას სულად გაუხადა. | დაუკლა მეცხვარემ ქრისტეს კოჭლი ცხვარი, დასხდნენ და შეექცნენ ტკბილად. პურობა რომ მოათავეს, ქრისტემ წასვლისას დალოცა მეცხვარე და კომბალი გაუნედლა, [[ალვის ხე]]დ გადაუქცია; ის ერთი კოჭლი ცხვარიც გაუცოცხლა და ათას სულად გაუხადა. | ||
| ხაზი 8: | ხაზი 8: | ||
აბრამი კი ზის სახლში დაღონებული, სტუმრის მოლოდინში, მაგრამ არა და არ მოდის სტუმარი. ასე უსტუმროდ გაატარა ორმოცი დღე და ორმოცი ღამე. ევედრება ღმერთს, საღვთო შესაწირავს აღუთქვამს, ოღონდ სტუმარი აღირსოს. ორმოცი დღე რომ გავიდა, შორს შარაზე ჩიტისოდენა რაღაც შეამჩნია და დაუძახა სარას: გადი, გაიხედე, სტუმარი ხომ არ მოდისო. მართლაც, ქრისტე-ღმერთს გადაუწყვეტია კვლავ სტუმრებოდა აბრამს, კვლავ გამოეცადა იგი, აბა, ახლა როგორ მიიღებდა სტუმარს. მოადგა მგზავრი მის კარს და უძახის: აბრამ აბრამ, გარეთ ვამოდი, კარს ღვთის სტუმარი მოგადგაო! გაიგო აბრამმა და მადლიერებით მიწას დაესკვნა. შეიწვია სტუმარი და, როგორც ეკადრებოდა ღვთის სტუმარს, კარგად ნასუქალი ხბო დაუკლა და სარასაც საუკეთესო პური ვამოაცხობინა. და გაუშალა საკადრისი სუფრა. | აბრამი კი ზის სახლში დაღონებული, სტუმრის მოლოდინში, მაგრამ არა და არ მოდის სტუმარი. ასე უსტუმროდ გაატარა ორმოცი დღე და ორმოცი ღამე. ევედრება ღმერთს, საღვთო შესაწირავს აღუთქვამს, ოღონდ სტუმარი აღირსოს. ორმოცი დღე რომ გავიდა, შორს შარაზე ჩიტისოდენა რაღაც შეამჩნია და დაუძახა სარას: გადი, გაიხედე, სტუმარი ხომ არ მოდისო. მართლაც, ქრისტე-ღმერთს გადაუწყვეტია კვლავ სტუმრებოდა აბრამს, კვლავ გამოეცადა იგი, აბა, ახლა როგორ მიიღებდა სტუმარს. მოადგა მგზავრი მის კარს და უძახის: აბრამ აბრამ, გარეთ ვამოდი, კარს ღვთის სტუმარი მოგადგაო! გაიგო აბრამმა და მადლიერებით მიწას დაესკვნა. შეიწვია სტუმარი და, როგორც ეკადრებოდა ღვთის სტუმარს, კარგად ნასუქალი ხბო დაუკლა და სარასაც საუკეთესო პური ვამოაცხობინა. და გაუშალა საკადრისი სუფრა. | ||
| − | აბრამმა შესჩივლა ქრისტე-ღმერთს უშვილობა, ამდენი ქონება მაქვს და არ ვიცი, ვის დავუტოვოო. ერთი შვილი გამიჩნდებოდეს და შვიდ წელიწადს ჩემთვის გავზრდი, მერე კი საღვთოდ მევწირავო. დალოცა ქრისტემ და სარას გაეხსნა საშო და შვილი შეეძინა. შვიდი წლის რომ შესრულდა, აბრამი გამოუტყდა სარას, რომ პირობისამებრ საღვთოდ ამზადებდა შვილს. შვიდი წელი ჩვენთვის იზრდებოდა, ახლა კი ღმერთს, რომელმაც შეგვძინა, უნდა დავუკლათო. ელდა ეცა სარას, პირს იკაწრავს, დღედაღამ ტირის და მოთქვამს: ეგ რომ საღვთოდ დავკლათ, ჩვენ რა დაგვრჩებაო. მაგრამ აბრამმა არ გატეხა უფლისთვის მიცემული აღთქმა და წაიყვანა თავისი შვილი, ისაკი, შესაწირავად. მივიდნენ ერთ მთაზე, სადაც უნდა დაეკლა თავისი პირმშო. ცეცხლზე ქვაბი შემოდგა და [[დანა]]ს ლესავს. ისაკი ხვდება, რომ მამა მის დასაკლავად ლესავს დანას; ისიც იცის, რომ მამას ასეთი აღთქმა აქვს დადებული, და ამხნევებს მას, რომ ნუ გადავა აღთქმას და უფალს ნუ აწყენინებს. ურჩევს, ისე შემკარი, რომ საძრაობა არ მქონდეს და დაკვლის დროს სისხლი შენ კალთას არ ესხუროს და საღვთო არ წაგიხდესო. აბრამი ქოჩორში მოკიდებს ხელს ისაკს, ყელს გადაუწევს და დანას გამოუსვამს, მაგრამ ვერ გაჭრის დანა. ამ დროს შვიდჯერ იჭექებს ცა, გადმოიხედავს ქრისტე-ღმერთი და ერთ ცხვარს გადმოკიდებს, და გადმოსძახებს: ეს დაკალი, აბრამ, შვილი კი ახსენი, ფეხზე დადგეს. დავინახე, როგორი ერთგული ყოფილხარ. და აბრამმა დაუკლა ცხვარი უფალს. ამის შემდეგ დაწესდა საღვთო. | + | აბრამმა შესჩივლა ქრისტე-ღმერთს უშვილობა, ამდენი ქონება მაქვს და არ ვიცი, ვის დავუტოვოო. ერთი შვილი გამიჩნდებოდეს და შვიდ წელიწადს ჩემთვის გავზრდი, მერე კი საღვთოდ მევწირავო. დალოცა ქრისტემ და სარას გაეხსნა საშო და შვილი შეეძინა. შვიდი წლის რომ შესრულდა, აბრამი გამოუტყდა სარას, რომ პირობისამებრ საღვთოდ ამზადებდა შვილს. შვიდი წელი ჩვენთვის იზრდებოდა, ახლა კი ღმერთს, რომელმაც შეგვძინა, უნდა დავუკლათო. ელდა ეცა სარას, პირს იკაწრავს, დღედაღამ ტირის და მოთქვამს: ეგ რომ საღვთოდ დავკლათ, ჩვენ რა დაგვრჩებაო. მაგრამ აბრამმა არ გატეხა უფლისთვის მიცემული აღთქმა და წაიყვანა თავისი შვილი, ისაკი, შესაწირავად. მივიდნენ ერთ მთაზე, სადაც უნდა დაეკლა თავისი პირმშო. ცეცხლზე ქვაბი შემოდგა და [[დანა]]ს ლესავს. ისაკი ხვდება, რომ მამა მის დასაკლავად ლესავს [[დანა|დანას]]; ისიც იცის, რომ მამას ასეთი აღთქმა აქვს დადებული, და ამხნევებს მას, რომ ნუ გადავა აღთქმას და უფალს ნუ აწყენინებს. ურჩევს, ისე შემკარი, რომ საძრაობა არ მქონდეს და დაკვლის დროს სისხლი შენ კალთას არ ესხუროს და საღვთო არ წაგიხდესო. აბრამი ქოჩორში მოკიდებს ხელს ისაკს, ყელს გადაუწევს და დანას გამოუსვამს, მაგრამ ვერ გაჭრის დანა. ამ დროს შვიდჯერ იჭექებს ცა, გადმოიხედავს ქრისტე-ღმერთი და ერთ ცხვარს გადმოკიდებს, და გადმოსძახებს: ეს დაკალი, აბრამ, შვილი კი ახსენი, ფეხზე დადგეს. დავინახე, როგორი ერთგული ყოფილხარ. და აბრამმა დაუკლა ცხვარი უფალს. ამის შემდეგ დაწესდა საღვთო. |
14:03, 27 მარტი 2017-ის ვერსია
მინიატურა IX ს.
აბრამი - აბრამი (ბიბლიური აბრაამი) იყო ძალზე მდიდარი კაცი, უამრავი ცხვარი და ძროხა დაუდიოდა საბალახოებზე. არაფერი აკლდა ამ ქვეყანაზე, მხოლოდ ერთი გულისტკივილი ჰქონდა: სარას, მის ცოლს, შვილი არ უჩნდებოდა, თავადაც მოხუცებული იყო.
ერთ დღეს ეკლესიიდან დაბრუნებულს იესო ქრისტე შეხვდა და სთხოვა: აბრამ, წირვის მადლიმც შეგეწევა, ერთი სადილი მაჭამეო. აბრამმა ვერ იცნო ქრისტე-ღმერთი, ერთი უბრალო მგზავრი ეგონა და ასე მიუგო: შენ რომ სადილი გაჭამო, რა მადლი მექნებაო. და დასწყევლა მაცხოვარმა აბრამი, ორმოცი დღე სტუმარი არ გეღირსოსო და გაბრუნდა. ახლა აბრამის მეცხვარეს მიადგა, რომელსაც აბრამისგან ოცი ათასი სული ცხვარი ჰყავდა ჩაბარებული. ერთი პური მაჭამე, შიმშილით სული მხდებაო. შეწუხდა მეცხვარე, მობარებულ ცხვარს ერთი ბატკანიც რომ მოვაკლო, ხომ სული წამიწყდებაო. როგორო, ეუბნება ქრისტე, ერთი ბატკანიც არ გეკუთვნის ამოდენა ფარაშიო? ერთი ბერწი ცხვარი მეკუთვნისო. აბა, დამიკალი ეგ ბერწი ცხვარი და გადედდებაო, ღვთის ბრძანებით კრავები ეყოლება, ოთხ ქვაბ რძეს მოიწველისო. დაუკლა მეცხვარემ ქრისტეს კოჭლი ცხვარი, დასხდნენ და შეექცნენ ტკბილად. პურობა რომ მოათავეს, ქრისტემ წასვლისას დალოცა მეცხვარე და კომბალი გაუნედლა, ალვის ხედ გადაუქცია; ის ერთი კოჭლი ცხვარიც გაუცოცხლა და ათას სულად გაუხადა.
აბრამი კი ზის სახლში დაღონებული, სტუმრის მოლოდინში, მაგრამ არა და არ მოდის სტუმარი. ასე უსტუმროდ გაატარა ორმოცი დღე და ორმოცი ღამე. ევედრება ღმერთს, საღვთო შესაწირავს აღუთქვამს, ოღონდ სტუმარი აღირსოს. ორმოცი დღე რომ გავიდა, შორს შარაზე ჩიტისოდენა რაღაც შეამჩნია და დაუძახა სარას: გადი, გაიხედე, სტუმარი ხომ არ მოდისო. მართლაც, ქრისტე-ღმერთს გადაუწყვეტია კვლავ სტუმრებოდა აბრამს, კვლავ გამოეცადა იგი, აბა, ახლა როგორ მიიღებდა სტუმარს. მოადგა მგზავრი მის კარს და უძახის: აბრამ აბრამ, გარეთ ვამოდი, კარს ღვთის სტუმარი მოგადგაო! გაიგო აბრამმა და მადლიერებით მიწას დაესკვნა. შეიწვია სტუმარი და, როგორც ეკადრებოდა ღვთის სტუმარს, კარგად ნასუქალი ხბო დაუკლა და სარასაც საუკეთესო პური ვამოაცხობინა. და გაუშალა საკადრისი სუფრა.
აბრამმა შესჩივლა ქრისტე-ღმერთს უშვილობა, ამდენი ქონება მაქვს და არ ვიცი, ვის დავუტოვოო. ერთი შვილი გამიჩნდებოდეს და შვიდ წელიწადს ჩემთვის გავზრდი, მერე კი საღვთოდ მევწირავო. დალოცა ქრისტემ და სარას გაეხსნა საშო და შვილი შეეძინა. შვიდი წლის რომ შესრულდა, აბრამი გამოუტყდა სარას, რომ პირობისამებრ საღვთოდ ამზადებდა შვილს. შვიდი წელი ჩვენთვის იზრდებოდა, ახლა კი ღმერთს, რომელმაც შეგვძინა, უნდა დავუკლათო. ელდა ეცა სარას, პირს იკაწრავს, დღედაღამ ტირის და მოთქვამს: ეგ რომ საღვთოდ დავკლათ, ჩვენ რა დაგვრჩებაო. მაგრამ აბრამმა არ გატეხა უფლისთვის მიცემული აღთქმა და წაიყვანა თავისი შვილი, ისაკი, შესაწირავად. მივიდნენ ერთ მთაზე, სადაც უნდა დაეკლა თავისი პირმშო. ცეცხლზე ქვაბი შემოდგა და დანას ლესავს. ისაკი ხვდება, რომ მამა მის დასაკლავად ლესავს დანას; ისიც იცის, რომ მამას ასეთი აღთქმა აქვს დადებული, და ამხნევებს მას, რომ ნუ გადავა აღთქმას და უფალს ნუ აწყენინებს. ურჩევს, ისე შემკარი, რომ საძრაობა არ მქონდეს და დაკვლის დროს სისხლი შენ კალთას არ ესხუროს და საღვთო არ წაგიხდესო. აბრამი ქოჩორში მოკიდებს ხელს ისაკს, ყელს გადაუწევს და დანას გამოუსვამს, მაგრამ ვერ გაჭრის დანა. ამ დროს შვიდჯერ იჭექებს ცა, გადმოიხედავს ქრისტე-ღმერთი და ერთ ცხვარს გადმოკიდებს, და გადმოსძახებს: ეს დაკალი, აბრამ, შვილი კი ახსენი, ფეხზე დადგეს. დავინახე, როგორი ერთგული ყოფილხარ. და აბრამმა დაუკლა ცხვარი უფალს. ამის შემდეგ დაწესდა საღვთო.
წყარო
მითოლოგიური ენციკლოპედია ყმაწვილთათვის
