რამიშვილი ისიდორე
ისიდორე ივანეს ძე რამიშვილი – (დ. 7 ივნისსი, 1859, სურები). ქართველი. პედაგოგი, პოლიტიკოსი.
პარტიული რწმენა
სოციალ-დემოკრატი
ბიოგრაფია
დაიბადა სურებში გლეხკაცის ოჯახში. ათ წლამდის ოჯახში ეწეოდა გლეხურ მუშაობას. მაშინ კი დაებადა სურვილი სწავლისა. მარა სოფლის სკოლები მაშინ არ იყო. იყო მთელს გურიაში მარტო ქ. ოზურგეთში ორი სასწავლებელი – სამოქალაქო და სასულიერო ორ კლასიანი. ნათესავმა მღვდელმა კეკელიძემ თავის შვილად მიაბარა ყმაწვილი ისიდორე იმ სასწავლებელში. ორ წელიწადს სხვის გვარზე სწავლობდა. ბოლოს საიდუმლო გამჟღავნდა და ისიდორე სასწავლებლიდან გამოაგდეს. განვლო ხანმა, ბავშვს ისევ მოენატრა სწავლა და სასწავლებელი. ჩუმად მიდის თავის სოფლიდან ოზურგეთში, უვარდება ფეხქვეშ მაშინდელ სკოლის ზედამხედველს დეკ. ქიქოძეს და სთხოვს ისევ სკოლაში მიღებას. ყმაწვილს წადილი უსრულდება და ისევ შედის სამ დღეში სკოლაში. ახლა კი ის თავის ნამდვილი გვარით არის და უფრო გაბედულად ზის, აღარ ეშინიან დაბეზღების. ორკლასიანი სასწავლებელი მალე ოთხკლასად გადაკეთდა და ისიდორემ ის პირველ შეგირდათ დაასრულა. შევიდა სასულიერო სემინარიაში 1878 წელს და გაათავა 1885 წ. მისი რწმენა პოლიტიკური მაშინ ნაროდნიკული იყო და განიზრახა თავი შეეწირა გლეხთა განათლების საქმეს. ის მიდის სოფლის მასწავლებლად სადაც დარჩა მთელი 20 წელიწადი. ძალიან ცდილობდენ მისი სკოლის ამხანაგები მარქსისტები, მარა დიდხანს მას ნაროდნიკობაზე ხელი ვერ ააღებინეს. სკოლები, ბიბლიოთეკები, სადამრიგებლო კლასები დიდებთან, კლასები გზები და სხ. სახალხო საქმეებთან ერთან აკმაყოფილებდნენ მას და კურსის შეცვლას არ აძალებდენ, მარა ხანგრძლივმა მუშაობამ ამ სარბიელზე იგი დაარწმუნა, რომ ისტორიის ღერძი სხვაგან ძევს და არა აქ სოფლად. ქალაქებისკენ დაიწყო ცქერა. ამას ხელი შეუწყო წერა-კითხვის განკარგულებამ, რომლითაც ის სოფლიდან გადაყვანილ იქმნა ქ. ბათუმის ქართული სკოლის მომვლელად. ჩაიძირა მუშების სიყვარულში და იქიდან ის მერე აღარ ამოსულა, თუმცა გლეხების სიყვარული მისი გულიდან აქამდისაც არ ამოსულა და ახლაც სიხარულით მიეშურება გლეხებთან, მაგრამ არა ძველი პროგრამით, არამედ ახალი ს. დემოკრატიულით. მას დევნიდა ძველი რეჟიმი და ბევრჯერ ციხეში მჯდარა და ყოფილა გადასახლებულიც რამდენიმეჯერ. მისი დევნა-გადასახლება გახშირდა მისი პირველი დუმის დეპუტატობის შემდეგ, რადგან მისი გამოსვლები დუმის კათედრიდან არ მოსწონდა ძველ ბატონებს. რევოლუციამ უსწრო მას ქ. სამარაში და იქვე იწყო ფართო რევოლუციონური მუშაობა. იქნა გაწვეული პეტროგრადში და იქ შეუდგა მუშაობას. მალე გარემოებამ მოითხოვა მისი კავკაზში ჩასვლა და მას მერე აქ იღვწის. ათი თვე დაჰყო ბაქოში შრომას კამისარის თანამდებობაში, იყო წევრი ამიერ კავკაზის სეიმისა და არის წევრი საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ს. დემოკრატიულ ფრაქციაში.
