უჟმური კვირა

ექვსი წელია ვემზადები

დავწერო ლექსი: - Dimancpe,

ამას ჰქვია ლაფორგის კვირა.

ასეთი უჟმური კვირაც არ მახსოვს,

ზარები ქალაქშიაც არა რეკავენ -

ყველა ტაძარი შეიქნა ფეერიული.

ეს ლექსი კიდევ თუ დღეს არ მეთქვა,

ნაღველი გულში ჩამექცეოდა.

შემიძლია დავიჩემო, რომ სიზარმაცის

ნამდვილი ღმერთი ვარ.

და თუ ამას დაემატება,

რომ ლოთობა ჩემი სტიქიაა -

ჩემზე ეროვნული პოეტი

არ ყოფილა საქართველოში.

კოტე მარჯანიშვილი,

სანდრო ახმეტელი,

შალვა დადიანი

და უშანგი ჩხეიძე,

ზიან ტანტების ცირკში -

კულა გლდანელის იუბილეზე.

ვინ მისცათ ყარაჩოღელებს

ამდენი ტემპერამენტი?

საწყალი გლდანელი დგას

გაკოტრებულ სოვდაგარივით.

მის წინ ძველი პორტრეტია,

- რკინაჩამოსხმულ ადამიანად.

პაოლო იაშვილის მაგიერ

სიტყვას ამბობს „არბიტორი”:

„შენ დაუკა, ვანუა”.

თავისმკვლელებივით მოდიან რუსთაველზე

გაფრინდაშვილი და ნადირაძე

და შემდეგ ერთად ვიხრჩობით

„მხიარულ ქვრივზე”.

ეს ლექსი ვარიანტია

ერთ გაუქმებულ კვირის.

შემდეგ ალბათ ამისთვისაც

ვეღარ მოვიცლით -

ყველაფერი წინ მიდის,

იწყება ლექსის ელექტროფიკაცია.

ივლისი,

1923 წ.