ქართლს

ქართლო, დარდების ამშლელო,

გულ-მაგარ ძეთა მხარეო!

რო გნახე, გული აძგერდა,

ფიქრი მეწვია მწარეო.

არა ვსთქვა, ისა სჯობია,

გულშივე დარჩეს ბარეო.

დავჯე, დავიწყე ტირილი,

ცხარე ცრემლები ვღვარეო.

ათას დარდებში გამხვიე,

ლამაზო არე-მარეო!..

ტირილით რაღას ვუშველი,

ფიალაც გამოვცალეო.

შენგან აღძრულსა ფიქრებსა

ვეთაყვან-ვენაცვალეო.

გაღმით რომ გორიჯვარია,

საოცნებოა რამეო.

გორის თავს გალავანია,

დიდს მთის კლდეს შევადარეო;

ბევრი უნახავს ვაება,

ცრემლი და ომი ცხარეო;

რა დამავიწყებს იმ წამსა,

როს დაჰნათოის მთვარეო!

ეამბნა ჩემთვის რაცა მკლავს,

ლიახვსაც ვემუდარეო,

მტკვართან აქვს მტკიცე კავშირი,

ურყევი, დაუმცდარეო;

მათ ზიარი აქვთ სიცოცხლე

ერთი-სხვის გასახარეო.

რა ვნახე იმათ ძმობაი,

ცრემლები გადმოვღვარეო.

ტირილით ვეღარ ავავსებ,

ფიალა გამოვცალეო.

შენგან აღძრულსა ფიქრებსა

ვეთაყვან-ვენაცვალეო!

1912 წ.