ვიცანი, ღმერთო, სამყარო

(სიმღერა)

ვიცანი, ღმერთო, სამყარო, -

ეს შენი დანაბადები, -

იმისი ავლა-დიდება

და შიგ საგძალი ნადები;

მბოჭავს, არ მათავისუფლებს

გარს შემორტყმული ბარდები;

დღეს გულსაცა სწვავს, კუჭსაცა

გუშინ ნაჭამი ქადები.

რად გვინდა, ნეტავ, სიცოცხლე,

ეს ამოდენა ამბები,

თავში სიცილი, მოლხენა,

ბოლოს - ვაი და დარდები!

განგების სათამაშოდა,

გასართობად ვართ გამხდრები;

ერთია, თუნდა ჩვენ ვიყვნეთ

და თუნდა მინდვრის თაგვები:

გავერანდება ერთხელაც

ტურფად შემკული ბაღები,

ჩამოინგრევა დარბაზი

და სრა-სახლების თაღები;

ცრემლს დაუწყებენ ფრქვევასა

დღეს მოლხინარი ბალღები.

ამას ბჭობს, ვისც აბარია

განგების ბჭეთა საღები.

ასეა, ვიცით კარგადა,

ამ წუთისოფლის თვისება,

ვერაფერს ვიზამთ ომითა,

არას გვიშველის გინება,

ქრთამი და ხვეწნა-მუდარა,

ხმალ-ზარბაზნების ღირება,

დიდი ჭკვა, გამოცდილება,

ქველობის გამოჩინება.

განგების გასართობნი ვართ

ჩვენის ჭირით და ლხინითა,

ამის მეტს ვერ თუ შესძლებდა,

ღმერთმა ინება იმითა -

დაგვღალოს, ოფლი გვადინოს,

მერე გაგვაძღოს ძილითა,

რომ ბოლოს სიტკბო ვიგემოთ

გამსჭვალულებმა ჭირითა.

ალბათ, ასე სჯობს, ჩვენ ვცდებით,

ვერ ვსაზღვრავთ ჩვენის ტვინითა

იმას, რაც წარმოსდინდება

სიწმინდის ჭურჭლის პირითა!

1903 წ.