ქილილა და დამანა

მე მშობლიური ღამე ვიცანი,

ვისმენ ბინდების მკვნესარე ზუზუნს,

ცაა ფირუზის თლილი ფიცარი,

დნება ვარსკვლავი ― თამარის ძუძუ...

ცვივა ტყეებზე ოქროს მანანა,

ციცნათელები არხევენ არაგვს...

და ორი ტურა, ქილილ-დამანა,

სოროში ჯერით ამბობენ არაკს.