დასასვენებელ ბინად გიშერასა და ფაცურას მიჩენილი აქვთ ხულის აივანი. ალბათ მალხაზამ ეს ადგილი მიუჩინა დასაძინებლად თავის ერთგულ ძაღლებს, იმიტომ რომ ეს ხულა მაღალ ადგილზე დგას და მთელ ეზოს დაჰყურებს... პატარა აივანის ერთ კუთხეში ძაღლებს დაფენილი აქვთ თივა, მაგრამ საუბედუროდ იმდენად ცოტა, რომ ორივენი ერთად ზედ ვერ ეტევიან. ერთი მათგანი იძულებული ხდება შიშველ ფიცარზე დაწვეს, რაც უხერხულია და არა-სასიამოვნო, — განსაკუთრებით ცივს ღამეში. ამ გარემოების წყალობით უფრო დატანჯული იყო ფაცურა, რადგანაც გიშერა, როგორც ღონიერი, ყოველთვის თივის შუა გულს დაიჭერდა ხოლმე. ბევრი ითმინა საწყალმა ფაცურამ, —სწუხდა რომ მეგობარი ამ შემთხვევაში სულაც არ აქცევდა მას ყურადღებას და თავის ღონეს ხმარობდა მის დასაჩაგრავად!.. არც ის უნდოდა ფაცურას, რომ ეწყენინებინა გიშერასათვის, რადგანაც საქმე პირად კეთილდღეობას შეეხებოდა... მაგრამ გიშერა ფაცურას მდგომარეობაში არ შედიოდა, გულ-გრილად ისმენია მეგობრის წმაწურსა და ჩუმს ჩივილს. ამან კი შუაფიქრა ფაცურა. იმან მოთმინება დაჰკარგა

„მართლაც, რასა ჰგავს ეს? ღონიერი რომ არის, იმიტომ თავს ხომ არ დავაჩაგვრინებო!“ გაიფიქრა მან და გადასწყვიტა გულში თავის უფლებების დაცვა.

ფაცურამ თავის ხერხებს მიმართა.

ერთ საღამოს, როცა სოფელმა დაიძინა და მიწყნარდა ყოველი, ფაცურამ და გიშერამ ჩვეულებრივად რამდენიმეჯერ შემოურბინეს ეზოს, დასუნეს ღობეს კუთხეები, მტერს ხომ სადმე სუნი არ დაუჭრიაო, აქ შეუყეფეს, იქ შეუტიეს — ამცნეს ქვეყანას თავიანთი ფხიზლობა და შემდეგ დასასვენებლად ხულისკენ წამოვიდნენ. დაწოლის დროს გიშერამ ისე მოიკალათა თივაზე, რომ ფაცურა კვლავ ჩამოგდებული დარჩა. ერთხანს იფხაკუნა ფაცურამ, იქნება რამე გავაწყოო, მაგრამ გიშერა კლდესავით შეურყეველი იყო. მაშინ ფაცურა დაჩუმდა, - სული განაბა, თითქო ძილს მისცა თავიო... გიშერამაც ჩაჰხვრინა.

იაგორაშვილი დათა