ცოლის სიყუარული

ლიამ ვეღარ გაუძლო: მან აღმოუშვა მტკივნელობითი აღმოსკვნა და დაეცა იგი უგრძნობლად იატაკზე.

რა გონზე მოვიდა, მან იხილა თავი თვისი მეორეს ოთახში; ბებრები ასხურებდნენ მას წყალსა და ასუნებინებდნენ სასუნებელსა.

ლია წამოხტა ანაზდეულად, ვით დაჭრილი ლომი, და უნდოდა მას შესვლა, საწოლში, სადაც იყვნენ ქმარი მისი და უცნობი ქალი; გარნა ბებრებმა მოაგონეს მას ფიცი თვისი. ლიამ ჩამოჰკიდა თავი, ამოიღო ჯიბიდგან ქისა ორმოც და ათის ოქროთი და მიჰსცა იგი ბოშას: ეს იყო ფასი მკითხაობისა, რომელიც ესრედ ჭეშმარიტად და საშინლად აღსრულდა.

გრაჶინა ჩამოვიდა კიბიდგან, ჩახდა ეკიპაკში და ბრძანა მან კუჩერსა მისვლა წმიდა მარიამის ონასტერში. იგი იყო ფერ მიხდილი. კეთილმა იგუმენამ მაშინვე შეამცნივა, რომ მას შემთხვევია რამ უჩვეულებრივ; მაგრამ ყოველს მის კითხვაზედ ლიამ უპასუხა, რომ მას გული შეუღონდა გზაზედ დაამისაგან არის ესრეთ ფერ წასული.

იგუმენამ მოიხმარა სრული მჭევრ-მეტყველება თვისი დასაჭერად ლიასი მონასტერსა შინა იქამომდე, ვიდრე იგი სრულებით მოსულიყო ღონეზედ; გარნა ლიამ მწუხარის ღიმილით გამოუცხადა, რომ იგი აუცილებლივ უნდა წავიდეს შინა.

მაშინ იგუმენამ მიუშვირა ხელი ვეზუვიის წვერზედ, რომელიც დაფარული იყო ზრქელის შავის ბოლით, და უთხრა მას, რომელ უეჭველად უნდა ელოდნენ ჩქარა ცეცხლის ამოფრქვევას და ამისთვის უფრო კეთილ გონიერი იქმნება, დაიბაროს ქმარიცა და უწყონ ლოდინი ამ უშიშარს ალაგს, ვიდრე განვლისსაშიშროება. გარნა პასუხის ნაცვლად ლიამ ხელის მოძრაობით დაანახვა მას ამწვანებული ფერდობი მთისა, რომლადმდეც, რაც არსებობს ცეცხლის მთა, არ მიუხწევია არცა ერთსა წყაროსა ცეცხლისასა. იმ ფერდობზე იყო აღმაღლებული სასახლე ოდოარდოსი. რა იგუმენამ ნახა, რომ განზრახულება ლიასი არის შეურყეველი, იგი გამოესალმა და გაატანა დასთან ლოცვა თვისი.

გრაჶინა ჩაჯდა კალასკაში; ათის მინუტის შემდეგ იგი შინ იყო უკვე.

ჯერ ოდოარდო არ მოსულ იყო.

აქ უმოწმოდ ლიას მწუხარებამ მიაღწია სასო წარკვეთილებადმდე. იგი დარბოდა, ვით გიჟი, ოთახებში და ბაღის ხეივნებში; ყოველი კუთხე, ყოველი ბილიკი განაღვიძებდნენ გულსა მისსა შინა მოგონებათა ამ სამის დღის წინათ ტკბილთა, ახლა კი სასიკვდინოთა. ყოველგან ხედავდა იგი ოდოარდოსა; ყოველი ნივთი აგონებდა მას სიყვარულსა მისსა. ლიამ იგრძნო, რომელ მისთვის ყოველი გათავდა, რომელ ამის შემდეგ მას აღარ ძალუძს სიცოცხლე, გარნა მოკვდეს და დარჩეს ოდოარდო იმ ქალს, რომელიც არის მიზეზი სიკვდილისა თვისისა... ეს აუტანელი იყო.

ამ უგონო სასოებამ, დაკარგულების ღამსა, მის თავში იფეთქა საშინელმა ფიქრმა: მოჰკლას ოდოარდო და თვითონაც ზედ დააკვდეს. პირველად მან შეჰკივლა შიშისაგან; გარნა შემდეგ ცდილობდა ცოტ-ცოტად შეჰსჩვეოდა ამ საზარელს ფიქრსა, ვითარცა შემძლე მხედარი ძალას ატანს გიჟს ცხენსა გარდაახტუნოს რამეზედ, რისაც მას შეშინებია,

მსწრაფლ ამ ფიქრმა, შიშის ნაცვლად, დანერგა ლიას გულში ბნელი სიხარული. მან უკვე წარმოიდგინა, ვითარცა იგი, ხანჯლით ხელში, აღვიძებს ოდოარდოსა და ჰსცემ მას გულში, ვითარცა თვითონაც იცემს იმავე ხანჯალს და კვდება მის მოხვევნაში.და ლია უნებურად ჰკვირობდა „ამ საშინელს მწუხარებაში როგორ დანერგა ამ გვარმა ფიქრმა მის გულში უსაზღვრო სიხარულიო“.

იგი შევიდა ოდოარდოს კაბინეტში. მუნ კედლებზედ ეკიდნენ საჭურავნი სხვა და სხვა დროის და ხალხისა. ჩამოიღო მშვენიერი ოსმალური ხანჯალი ნახევრის ქარქაშით, რომლის ტარი იყო შეჭედილი ძვირ-ფასის ქვებით, და გაშინჯა სიმახვილე მისი თავის თითის წვერზედ: სისხლის წვეთი, წმინდა და ბრწყინვალე ვითარცა ლალი, ჩამოეკიდა ხანჯლის პირსა. ლიამ შეიტანა იგი თავის ოთახში და დამალა თავ ქვეშ.

ამავე წამს მოისმა ოდოარდოს ცხენის ჭიხვინი. რა სარკეში შეიხედა, ლიამ ნახა, სიკვდილის ფერი ადევს მას სახეზედ; იგი ცდილობდა გაეცინა, მაგრამ ამ თავისვე სიცილის ხმაში შეაზარა იგი, და ჰსთრთოდა ვით დამნაშავე.

მოესმა ფეხის ხმა, ოდოარდო ადივოდა კიბეზედ. ლია მივარდა ფანჯარასა და ჩამოუშვა ფარდა, რათამცა ოთახის სიბნელეში დაეფარა გვამისაგან აღშფოთებულის გულის მდგომარეობა, რომელიც სახეზედაც გამოეხატებოდა.

გრაჶმან გააღო კარები, და დაბრმაებულმან მსწრაფლის შესვლით დღის სინათლიდგან ბნელაში, ვერ დაინახა ლია. მან უხმო მას ნელის და ნარნარის ხმით; მძლურვალების ღიმილმა განიბნია ლიას ბაგეზედ; იგი წამოდგა კრესლოდგან, რაზედაც იჯდა დაჩრდილებული ფანჯრის ფარდითა, და წარსდგამან რამდენიმე ნაბიჯი გრაჶის მისაგებებლად.

ოდოარდო მოეხვია მას სიმხურვალით ბედნიერის კაცისა, რომელსაცა სურს გარდაასხას ბედნიერება და მხიარულება თვისი ყოველსა, რაიც მას გარს არტყამს. ლიას ეჩვენა, რომელ გრაჶი ცდილობს მოატყუოს იგი პირმოთნეობითის ალერსით.

დაჰსდგა საღამო. რამდენჯერმე რა ოდოარდოს, რა შეხედამდა იგი ცოლსა თვისსა, რომელიც ცდილობდა გაცინებასა, უნდოდა რაღაც ეთქვა მისთვის; ჰსჩნდა აპირებდა იგი რისამე საიდუმლოს გამოცხადებასა, გარნა ყოველთვის სიტყვა უყინდებოდა მას ბაგეზედ და საიდუმლოდ დაშთა დამარხული გულსა შინა მისსა.

საღამოს განგრძელებაში ვეზუვია უმატებდა თან და თან მუქარებასა. ოდოარდომ წინ დაუდვა ცოლსა დაუტევონ ეს სახლი და გარდახდნენ ნეაპოლში, სადაცა ჰქონდა მათ სახლი; მაგრამ ლიას ეგონა რომ გრაჶსა სურს დაახლოება თავის საყვარელთან და ამისთვის ცდილობს ნეაპოლში გარდასვლას. ლიამ მოაგონა მას, რომელ ამათი სახლის მხარე ყოველთვის უშიშროებაში ყოფილა ვეზუვის მოქმედებისაგან. ოდოარდომ დაუთმო მას, მაგრამ გამოუცხადა, რომელ თუ ხვალაც არ განქრებიან ნიშნები ცეცხლის აღმოფრქვევისა, იგინი დაუტევებენ ამ სადგომსა და გარვლენ ნეაპოლში.

ლია ეთანხმა. მას კვალად შთებოდა მთელი ღამე აღსასრულებლად შურის-ძიებისა; მას მეტიც აღარა უნდოდარა.

მათ დროთა შორის ჰაერში მოხდებოდნენ საკვირველნი გამოცხადებანი. ღამის მწყვდიადთან განიბნივა მახრჩობელი სიცხე; ამაოდ აღებდნენ სახლის ფანჯრებსა, რათამცა საღამოს ნიავს განებრილებინა ოთახები; ნიავი სრულიად არა იძროდა; გარნა ნაცვლად მისა, აჩუხჩუხებულის ზღვის ზენა, პირიდგან აღიწეოდა მძიმე და ცხელი ორთქლი და იშლებოდა მიწაზედ ნისლის მზგავსად. ცა არა ბრწყინამდა ვარსკვლავებით; იგი ემზგავსებოდა გუმბათსა შედგენილსა დამდნარის კალისაგან. მოუთმენელი სიცხე აწვებოდა მთიდგან და განვრცელდებოდა ქალაქში და მის გარეშემოში. ყოველი ახალი აღმოსუნთქვა ამ გახურებულის ჰაერისა ჰქანცამდა ყოველსა ცხოველსა და საშინლად ასუსტებდა. რომელიც მეტად ცნობილნი არიან ნეაპოლში ცხოვრებთათვის, აწუხებდნენ მას ლიას გამო, გარნა ლია იცინოდა მის საშიშროებაზე და გულ-გრილად უცქერდა ამა გამოცხადებათა. როდესაც გრაჶი დაქანცული მიეშვებოდა კრესლაზედ ნახევრად დახუჭვილის თვალებით, ლია მივიდოდა და დაუდგებოდა მას გვერდით დამშვიდებული და განხმებული მწუხარებისაგან, რომელიც დაბუდებულ იყო გულსა შინა მისსა. დასასრულ, რა მიაწერა გრაჶმა სისუსტე თვისი ცხენისაგან დაღალულებასა, მხიარულის სიცილით გამოართო მან ლიას ხელი და დაყრდნობილი მის მხარზედ, მივიდა იგი საწოლადმდე და ტანთ-გაუხდელი მიეგდო კრავატზედ. რამდენიმე წამი იგი იბრძოდა თვლემასთან, და დასასრულ მიეძინა მას, რა ეჭირა თავის ხელში ლიას ხელი.

ლია იდგა კრავატთან ჩუმათ, უძრავად, რა დარწმუნდა რომ გრფი აღარა ჰგრძნობს შეხებასა, ლიამ ჩუმათ გამოაცალა ხელი, გავიდა ტალანში, უბრძანა ყოველთა მსახურთა დაუყოვნებლივ წავიდნენ ნეაპოლში მოსამზადებლად მათთვის სახვალიოდ სახლისა და შემდეგ შევიდა იგი თავის ოთახში.

მოხარულთა ამ შემთხვევით, რომ შეუძლიანთ სეირნობა ქალაქში, მოსამსახურებმა აღარ გაამეორებინეს ბრძანება. ფანჯარაზედ გარდაყრდნობელსა გრაჶინას ესმოდა ვითარცა მსახურთ გასვლის დროს დაკეტეს ბაღის კარები და თან გაიხურეს ალაყაფის კარიც. შემდეგ იგი ჩამოვიდა ძირსა, გაშინჯა მან სამუახლო, სამზარეულო, საჯინიბო და ნახა, რომ შინ აღარავინ არ იყო. სურვილი გრაჶინასი აღსრულდა.- იგი დაშთა მარტო ოდოარდოსთან.

ლია შევიდა თავის ოთახში, მტკიცის ნაბიჯით მიახლოვდა საწოლსა; ამოიღო მან ბალიშის ქვეშიდგან დამალული ხანჯალი, ამოაძრო ქარქაშიდგან, ახლად გაშინჯა მისი მოკანკული პირი, გაჭრელებული ოქროს ნაძეწკით; შემდეგ მოკუმულის ტუჩებით, უძრავის თვალებით, შეჭმუხნვილს შუბლით იგი მიახლოვდა ოთახსა, სადაც ეძინა ოდოარდოს.

კარი ღია იყო და ლიასაგან დატევებული თავის ოთახში სამთელი ანათებდა ოდოარდოს ოთახსაც. ამ სინათლით ლია მიახლოვდა კრაოტსა. ოდოარდო იწვა ადრინდელივით უძრავად, იმავე მდგომარეობაში.

რა მივიდა კრავატის თავთან, ლიამ გარდიტანა ხელი, რათა ეპოვნა ადგილი დასარტყმელად ხანჯლისა.- მეტის სიცხისაგან, გრაჶის დაწოლის დროს მოეხსნა ყელსახვევი და გაეხსნა ჟილეტკა და პერანგი. ხელი ლიასი შეეხო მის გადაღეღილს გულსა და მოხვდა მას ხელში ჩამოკიდებული მედალიონი, რომელიც იპყრობდა პარტრეტსა და თავს, მიცემულსა მისგან ოდოარდოსათვის მას წასვლის წინათ სიცილიაში. იმ დროიდგან გრაჶი მარად ატარებდა ამ მედალიონს გულზედ.

რა ლია შეეხო და იცნა მან მედალიონი, მას ეჩვენა,რომ წინაშე მისსა გარდაიწია რაღაც ფარდა, და ამ ფარდაზედ გამოიხატნენ პირველი დღენი მათის სიყვარულისა. საკვირველის სიმსწრაფლით ფიქრისა, რომელიც ერთს წამს განირბენს მთელთა წელიწადთა, ლიამ მოიგონა დღე, როდესაც პირველად ნახა მან ოდოარდო, როდესაც პირველად უთხრა მას „მიყყვარხარ“ როდესაც იგი მიდიოდა სიცილიაში დაღონებულის გამოსალმებით, როდესაც დაბრუნდა იქიდგან ამისთვის, რომ საუკუნოდ კუთვნილ ყოფილ იყო მისთვის. მოგონებამ ყოველთა ამა ბედნიერთა წამთა, ანაზდად შეკრებილთა ლიას გამოხატულებაში, მოჰსწყვიტა მას ღონე. მან გააგდო მთრთოლვარეს ხელიდგან ხანჯალი, დაეცა იგი მუხლზედ კრავატის წინ და დაუწყო მან საბანს კბილით გლეჯა, რათამცა შეემაგრებინა ტირილი, რომელიც აწვებოდა მას გულზედ, და ევედრებოდა იგი ღმერთსა, მოუვლინოს მას სიკვდილი, რომელსაცა, ძალა მოკრებულმა, ვერ შეამთხვია ვერც ორგული ქმარი და ვერც თავის თავი.

თვით ამ წამს, როდესაც ლია ათავებდა ლოცვასა, მოისმა ყრუ და განგრძელებული გრიალი; ძლიერმა მოძრაობამა შეარყია მიწა და სისხლიერმა ელვამ გაანათა ოთახები. ლიამ აღიწია თავი. რა მიუწერა ეს გამოცხადება თავის აღშფოთებულის გამოხატულებასა, ლია ეცა ფანჯარასა; მაგრამ აქ ყოველი შეიქმნა მისთვის ცხადი.

მთა გახეთქილ იყო მეოთხედის აღაჯის სიგრძედ. ამ საშინელის გაპობილიდგან ამოდიოდა გრიალით ალი და ძირს ჩუხჩუხებდა ცეცხლის ნიაღვარი, რომელმაც იწყო დენა მათ სასახლისკენ, თითქოს მუქარებით შთაენთქო იგი ნახევარ საათში.

ლია, ნაცვლად მისა, რომ ესარგებლნა დროებით, რომელიც კვალად შთებოდა მას თავის თავისა და ოდოარდოს გარდასარჩენლად, იდგა ფანჯარასთან უძრავად, მარმარილოს ძეგლივით ხელები გულზედ დაკრეფილი, ღიმილით ბაგეზედ და აღგზნებულის თვალებით, რომლებშიაც გამოიხატებოდა მწყურვალება სიკვდილისა.

ცეცხლის ნიაღვარი, როგორც ვსთქვით, მოუახლოვდებოდა გრაჶის სასახლესა; მაგრამ მდინარეობა მისი იყო ნელი, ესრედ, რომელ კაცთა და სხვა ცხოველთა აქვნდა საკმაო დრო გადასარჩენად მიახლოვების კვალად ცეცხლისა, აქამომდე მძიმე და ნოტიო ჰაერი შეიქმნა მშრალი და ცხელი; უსულო საგანნი თითქოს განცოცხლდნენ; წყარონი ჩუხჩუხებდნენ და შრებოდნენ; მცენარები მწუხარებით არხევდნენ გაყვითლებულთა შტოებს; ხეები იდრიკებოდნენ გვერდზედ, თითქოს აპირებდნენ მორიდებასა; ძაღლები ეძებდნენ გადარჩენასა ბანებზედ, ეკვრებოდნენ კედლებსა, და აამსებდნენ ჰაერსა ღმუილით ყოველი სულიერი და უსულო, თითქოს სცდილობდნენ გაერიათ წინა აღმდეგობა ამ ღვთის რისხვისათვის, რომელიც შეუპოვრად მიდიოდა წინ. მხოლოდ ერთი ლია თავისის სხეულ მოძრაობით ჰსჩნდა აჩქარებდა მის მიახლოვებასა და ჩუმათ ბუტბუტებდა: „ჩქარა, ჩქარა!“

მეყვსეულად ლიას ეჩვენა, რომ ოდოარდოს ეღვიძება. იგი მიიჭრა კრავატთან; გარნა ოდოარდო, რომელსაც ამძიმებდა ეს მძიმე ჰაერი, ებრძოდა ძილში რაღასაც მძიმეს სიზმარსა, ჰსჩნდა, რომ მას უნდოდა მოეშორებინა რაღაცა მუქარე მოლანდება. ლია დასცქეროდა მას ყურადღებით, შეშინებული გამოხატულებით მწუხარებისა მის სახეზედ. ანაზდეულად დაბმული ენა ოდოარდოსი აიხსნა: მან წარმოჰსთქვაძილში თერეზას სახელი. - ჰსჩნდა თერეზა ყოფილა საგნად მისის სიზმრისა; იგი ჰსთრთოდა სიზმარში თერეზასთვის! ლიამ განიღილა საზარლის ღიმილით და კვალად გავიდა იგი ბალკონზედ.

მას დროისა შორის ცეცხლის ნიაღვარი ცოტ-ცოტად მიახლოვდებოდა; იგი უკვე მოეხვია ცეცხლის მკლავებით ბორცვსა, რაზედაც იდგა სასახლე. თუ რომ ამ დროს ლიას გაეღვიძებინა ოდოარდო, გადარჩენა მათი კვალად შესაძლებელი იყო, ამიტომ რომელ ჯერ სრულებით არ შემოევლო ცეცხლსა ბორცვის გარე, მაგრამ ლია დადუმებული იყო და მას ეშინოდა მხოლოდ ამისა, რომ ბუნების განმგლეჯელ ტირილის ხმასა, უკანასკნელს აღმოფშვნის ჟამსა, არ მიეხწია გრაჶის სმენადმდე და არ გამოეღვიძებინა იგი ძილისაგან.

დასასრულ ყოველი გათავდა. ლიამ ნახა, როგორც ცეცხლი განვრცელდა განუზომელს ზღვის მზგავსად და სრულიად მოიცვა გარეშემო ბორცვისა. ლიამ შეჰკივლა უგუნურების სიხარულითა: უკანასკნელი გზა დახსნისადმი შეიკრა. ამ სასახლემ თავისის ბაღით შეადგინა კუნძული, რომელსაც გარეშემო ერტყა ალი ზღვა. მაშინ საშინელმა ნიაღვარმა იწყო დინება ბორცვის თავ დაღმართზედ. თან და თან ცეცხლის ზვირთნი იწევოდნენ ზევით და ზევით და აპატარავებდნენ კუნძულს და დამალა იგინი ცეცხლის ღელვარში. მიტანების კვალად ნიაღვარისა, ხეები ხმებოდნენ; ალი გადარბოდა ერთის შტოიდგან მეორეზედ და ეკიდებოდა წვერში; შემდეგ, რა გარდააქცევდა მათ ნაცრად, ჩააწვენდა ცეცხლის უფსკრულში. დასასრულ პირველნი წყარონი ცეცხლისა გამოჩნდნენ ბაღის ხეივანში. ლიამ ნახა, რომ მას ძლივსღაშთება იმდენი დროება, რომ გააღვიძოს ოდოარდო, დააყვედროს მას ორგულობა და აჩვენოს სიკვდილი, რომელიც ესრეთის მრისხანებით უახლოვდებოდათ მათ.- იგი შემოიჭრა ბელკონიდგან, მივარდა გრაჶის კრავატსა და წაავლო მას ხელი.

- ოდოარდო! ოდოარდო! ადექი - სიკვდილი მოდის ჩვენთან!

ხმა საშინელთა სიტყვათა, წარმოთქმულთა შურის მიგების ხმითა, განუხვრიტეს გრაჶსა ყურები საშუალ ღრმის ძილისა. იგი წამოხტა კრავატიდგან ფეთიანივით და დააჭყიტა თვალები; შემდეგ, რა ნახა სინათლე ალისა, რა გაიგონა ჭახა-ჭუხი, და იგრძნო რყევა სახლისა, იგი მიხვდა მაშინვე ყოველსა და კვალად დაეცა კრავატზედ.

- ცეცხლის მთა გადმოწოლილა, ცეცხლისა! შეჰყვირა გრაჶმა: ოჰ, ლიავ წეღან არ გითხარ მე შენ? და ერთს წამს აიჭრა იგი ფანჯარასთან; მან გარდაავლო თვალი აღგზნებულს ბაღსა და წავარდა პირთაგან მწარე აღმოხვრა; შემდეგ იგი გავარდა მეორეს ოთახში, გააღო მან ფანჯარა ნეაპოლისაკენ, და რა ნახა რომ ხსნა შესაძლო აღარ იყო, დაბრუნდა იგი ლიასაკენ სასოება მიხდილი და მუხლების კანკალით.

- ოჰ, ლიავ, ლიავ, ლიავ! ჩემო სიყვარულო, ჩემო სულო, ჩემო სიცოცხლევ! ვიღუპებით უბრალოდ, უდროოთ!

- მე ვიცოდი ეგა, უპასუხა ლიამ.

- როგორ თუ იცოდი?

- ისე, რომ მე არ დამძინებია და ერთი საათი მეტი უყურებდი ცეცხლის მოახლოებას.

- მაშ რატომ მეც არ გამარვიძე?

- შენ გეზმანებოდა თერეზა და მეც ამიტომ აღარ გამოგიყვანე ტკბილის სიზმარიდგან.

- ოჰ, მართალია, მე ვნახე სიზმარში, რომ მითომ კვალად უნდოდათ მოტაცება ჩემი დისა; მითომ მე მოტყუებული ვიყავი, მითომ იგი მართლად მომკვდარ იყო; მითომ უსულოდ იწვა პატარას ოთახში წმიდა იაკოფის ქუჩაში; მითომ უკვე მოიტანეს კუბო და უნდოდათ დაელურსმათ... ოჰ, საშინელს სიზმარში ვიყავი; მაგრამ გამოღვიძება უფრო უარესია!...

- რას ამბობ? შეჰყვირ გრაჶინამ, რა წაავლო ოდოარდოს ხელში დაუწყო თვალებში ცქერა; განა თერეზა შენი და არის?

- ოჰ, ჩემი და არის.

- ის ქალი, რომელიცა სდგას წმიდა იაკოფის ქუჩაში, მესამე ატაჟაში -მეთერთმეტე ნუმერში,ჰსწორეთ შენი და არის?

- ოჰ, მეთქი!

- ჰსტყუი, შენი და რამდენი ხანია რაც მოკვდა!

- ჩემი და ცოცხალია, ლიავ, მაგრამ ჩვენკი ეხლავ დავიხოცებით! ჩემი და გააქცია ერთმა ფრანცუზის პოლკოვნიკმა, რომელიც მოკლეს შემდეგ ჯარში... მე თვითონ მეგონა, რომ თერეზა მკვდარია; ისე მითხრა მამიდა ჩემმა, მაგრამ ამ სამის დღის წინათ მე მივიღე თერეზას წიგნი, ხოლო გუშინ კი მე თვითონ ვნახე იგი ჩემის თვალით; ჰსწორედ ჩემი საყვარელი, მშვენიერი და იყო, მაგრამ გაუპატივებული, გაღარიბებულ... ამიტომ სურდა მას, რომ იმისი სიცოცხლე არავის ჰსცოდნოდა დროებამდინ, ვიდრე თავს შეაფარებდა რომლისამე მონასტრის კედლებს... მაგრამ რაღა დროს იმაზედ ლაპარაკია... ჰგრძნობ, როგორ ირყევა შენობა? გესმის, როგორ ჰსქდება კედლები?... ოჰ, ღმერთო, ღმერთო! გვიხსენ ამ განსაცდელისაგან!

- ოჰ! მომიტევე, მომიტევე! წამოჰსთქვა აღმოსკვნით ლიამ, რა დაეცა მუხლზედ: მომიტევე, ოდოარდო, ვიდრე დავიხოცებით! - რა მოგიტევო? რა გიქმნია? ჰკითხა განკვირვებით გრაჶმა.

- ოდოარდო! ოდოარდო! მე ვარ შენი მკვლელი! მე ვნახე ყოველი. მე ის ქალი შევრაცხე ჩემს რაყიფად, შენს მიჯნურად! ჩემთვის ყოველი იკარგებოდა ამ ქვეყანაში და განვიზრაზე - მომკდარ ვიყავ შენთან... მაგრამ, ოჰ, ღმერთო ჩემო! ნუ თუ აღარა ვითარი ღონის-ძიება აღარა გვაქვს დახსნისა? - ან იქმნება გავიდეთ როგორმე, წავიდეთ, ოდოარდო, წავიდეთ! მე საკმაოდ ძალა მაქვს, არასი მეშინიან; წავიდეთ!... და მან წაავლო თავის ქმარს ხელი, და ორთავე იწყეს რბენა ოთახში, ვითარცა გიჟთა; ეცემოდნენ იგინი ხან ერთს კარებსა და ხან მეორესა, მაგრამ ყოველგან ჰხედამდნენ ულმობელს ცეცხლსა, რომელიც ჭექა-მტვრებით მიიწეოდა ზევითკენ და არყევდა შენობის კედლებსა.

ლიას ფეხები მოეკვეთა და იგი დაეცა მუხლზედ. ოდოარდომ აიყვანა იგი ხელში და ეცემოდა ხან ერთს ფანჯარასა ხან მეორესა, ამაოდ ჰყვიროდა იგი და თხოულობდა შველასა. არა ვითარი შეწევნა არ შეიძლებოდა. შემდეგ იგი გაიჭრა სარბენზედ, რომელიც სიმგრგვლივ ერტყა სახლსა; მაგრამ აქ ნახა მან, რომ ყოველი უკვე გათავებულა; იგი დაეცა მუხლზედ და შევიდა შინ გრძნობა მიხდილი ლია თავის თავზედ, თითქოს ელოდა, რომ ციურთ ანგელოზთ ჩამოერთმევინათ ხელიდგან ეს მშვენიერი,ქვეყანად მოსაჩვენებელი ქალი.

- ღმერთო, ყოვლისა მპყრობელო! შეჰყვირა მან: შეგვიწყალე და მიგვიღე ჩვენ წიაღსა შინა!...

რა გრაჶმა წარმოსთქვა ეს სიტყვანი, მაშინვე ჭერი ჩამოვიდა ჭახა-ჭუხით და შთანთქვა უფსკრულსა შინა ჯოჯოხეთისასა. იმავე წამს შეირყა სარბენიცა -და იგიც ამ ყმაწვილის კაცით და ქალით ჩაიმალა ცეცხლის ზღვაში. დასასრულ კედლებმაც მოიღეს გრიალი და დაეხურნენ იგინი, ვითარცა კუბოს ხუფი.- ცეცხლმა აღიწია კვალად უმაღლეს, გარდაედინა იგი დანაქცევთა და -ყოველი შთანთქვა.

გრიგოლ რჩეულოვი.