გლოვა სანატრელისა და ღვთისადმი განსვენებულისა

 საქართველოს მეფის

ირაკლი მეორისა
 

აღსდეგ გმირთ გმირო, ნუ გძინავს,
მტერთა ისმიან ხმანია,
გრძლად ძილსა ჩვეულ როდი ხარ
მოგვიხმნე უნჯი ყმანია.

არ განახოს მტერმა ძალუნად,
ვსდევნოთ, ვაკვეცნოთ თმანია,
ვართ ბრძოლად მათდა მოსულნი,
ზოგთაგან ოთხი ძმანია.

მტერს წინ წარვიქცევთ დიაცებრ,

უკან იხედდნენ ვეღარა,

მოვლთვის ყოფილა ეს ესრეთ,

ვინ შენზედ დაიკვეხარა;

წარვუღებთ სრულად საუნჯეთ,

მთად ვჰგზავნით, დიაცთ ესარა;

არ განიღვიძებ, ბატონო?

მოქმეთა რამც გაეხარა.

აღვიღოთ, ძმანო, ფარ-ხმალნი,

ვასმინოთ ჩაჩქანთ ჩხერანი,

დავსხდეთ, დავიწყოთ ღრეობა,

უყვარდის ჩვენნი მღერონი,

ცხენი მზად უდგას გმირთ-გმირსა,

კაზმული ტურფად მერანი,

არ განიღვიძებს, მოსრულ-არს

ბედისა ჩვენის წერანი.

მზეცა აღმოხდა ქვეყანად, მოხდა ქვეყანად,

მაგრამ ჩვენთვის კი ბნელია,

თუ შენ არ გნახავთ კაზმულსა,

ჩვენი შინ წარსვლა ძნელია;

არ ჩვენ ვჰსცრემლეობთ მარტონი,

ჰსტირს შენთვის მთა და ველია,

დავლეწნეთ, ძმანო, ფარ-ხმალნი,

რადღა გვეურების ხელია.

ვიგლიჯნეთ თმა და ულვაშნი,

თავშიგან ვიცეთ ლოდებით,

მირულებია ნეტარსა,

წარსულ-არს ღვთისა წოდებით,

შევბღავლოთ ცრემლთა ფრქვევითა, /font>

თუმცა ისმინოს გოდებით,

 აწ წახდა ჩვენი ცხოვრება,

გულითაც დავიკოდებით.
 

რაღადმე გვკიდავნ ფარ-ხმალნი,

უმისოდ ცუდი ბარგია,

დაშთნენ მას ძენი, ძის ძენი,

მათსა ვიტყოდეთ ქებასა,