ახვლედიანი დარია  - (ხუნდაძე დარია – 1878-1941, სხვა ცნობით 1873-1941) – პოეტი, ჟურნალისტი და საზოგადო მოღვაწე. (ფსევდ.: დიანა). უშვებდა ქალთა ჟურნალ „გუშაგს“ (1907). თვალსაჩინო ღვაწლი მიუძღვის, მ. დემურიასთან ერთად, ჟურნალ „ნაკადულის“ დაარსებასა და გავრცელებაში. ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების წევრი (1900-1918).

ახნაზაროვი არტემ (1868-1942) – მწერალი, სატირიკოსიუმორისტი, პოეტი, ფელეტონისტი, მთარგმნელი და ჟურნალისტი (ფსევდ.: ა., ა, ა-ახ! ა, ა. სი, ა-ხოვი, ალფა, დუშიკო, დიოგენი, კენჭოსანი, მანოელიძე, ნიორი, ორ-ანი, ფარნაოზი, ჩიორა, შენი დალაქი ესია, შენი დალაქი ხეჩუა).

გაბრუაშვილი დავით (1869-1943) – მწერალი. მისი პირველი წერილი დაიბეჭდა გაზეთ „ცნობის ფურცელში“ 1897 წელს. 1901 წელს გამოიცა მისი ლექსების პირველი კრებული. 1905 წელს კი დრამატული პოემა „ბრძოლა არსებობისთვის“.

გელა ბ. (გელაზანია ბარნაბ – 18??-?) – ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების ჭიათურის განყოფილების ნამდვილი წევრი (1913-?).

გეწაძე აეტი (1879-?) – მუშა პოეტი.

გორგაძე ვასილ (1895-?) – პოეტი, მთარგმნელი. (ფსევდ.: ცოტნე დადიანი, ვან-გოგი). 1910 წელს მისი პირველი ლექსი დაიბეჭდა ჟურნალ „ჯეჯილში“. 1910-1920 წლებში თანამშრომლობდა ქართულ ჟურნალ-გაზეთებთან: „სახალხო ფურცელი“, „ჯეჯილი“, „ნაკადული“, „განათლება“, „თეატრი და ცხოვრება“ და სხვ.

დევაძე მიხეილ (1879-1933) – მუშა მწერალი, რევოლუციონერი და გამომგონებელი. სამწერლო ასპარეზზე გამოვიდა 1917 წელს. მ. დევაძემ, როგორც სოციალ-დემოკრატმა მუშამ, თავისი გამოსვლით, წერილებითა და ლექსებით (უმთავრესად იოსებ იმედაშვილის გაზეთ „ხალხის თავისუფლებასა“ და „თეატრსა და ცხოვრებაში“), ქართველი მუშების თვითცნობიერების ამაღლებას შეუწყო ხელი.

დვანელი პ. - მუშა.

ერთაწმინდელი სეზმან (ბატკუაშვილი სეზმან – 1888-1944) – მწერალი, მთარგმნელი, კორექტორი, გამომცემელი, დრამატურგი და მსახიობი. ცალკე წიგნად აქვს გამოცემული 40-მდე ლექსი, მოთხრობები და პიესები.

ვაზი ი. (ვარაზაშვილი ისიდორე – 1882-1945) – ინჟინერი, მეწარმე, რკინიგზელი. 1926 წელს ნიკო ნიკოლაძესთან ერთად დააარსა საგამომცემლო საზოგადოება „ქართული წიგნი“. შეეწირა პოლიტიკურ რეპრესიებს. გარდაიცვალა ციმბირში, დაბა ურალსკში.

ინ-ბანი (ბარაძე იაზონ – 1869-1937) – მარგანეცის მრეწველთა გაერთიანების ყოფილი დირექტორი, 1902-1921 წლებში სოციალ-ფედერალისტთა პარტიის წევრი. 1923 წელს დაპატიმრებულ იქნა შინსახკომის ორგანოების მიერ. დახვრიტეს 1938 წელს.

კირვალიძე ვასილ (1862-1933) – მწერალი, ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების წევრი.

კოპალი დავით (კოპალეიშვილი დავით – 1890-1937) – იურისტი, მწერალი. დახვრიტეს 1937 წელს.

კულაშელი აპოლონ (ხაჟალია აპოლონ სპირიდონის ძე – (18??-?) – ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების წევრი.

ლადოშვილი გ. – ტოტოჩავა გერმანე ვლადიმერის ძე.

ლეჩხუმელი რ. (ყიფიანი რუბენ – 1883-1961) – პოლიტიკოსი. (ფსევდ.: ასკრიონელი, ლეჩხუმელი, რ. ლეჩხუმელი, მოწაფე, რუბენა ლეჩხუმელი, Р. Кинвари და რალფი). საქართველოს რესპუბლიკის დამფუძნებელი კრების წევრი. მუშაობდა სოციალ-დემოკრატიულ პარტიაში, პარალელურად თანამშრომლობდა პრესასთან.

ლეონიძე გიორგი (გოგლა) (1900-1966) – მწერალი, პოეტი, აკადემიკოსი და საზოგადო მოღვაწე. რედაქტორობდა ხელნაწერ ჟურნალებს „გვირგვინი“ და „ფანდური“. პირველი ლექსი „მცხეთა“ გამოაქვეყნა 1911 წელს გაზეთში „სინათლე“. 1916 წელს დააარსა ლიტერატურული ალმანახი „საფირონი“. 1922-1923 წლებში რედაქტორობდა „ცისფერყანწელთა“ ყოველკვირეულ სალიტერატურო გაზეთ „ბახტრიონს“. მის ცნობილ ნაწარმოებებს შორისაა: „ნინოწმინდის ღამე“, „სიმღერა პირველი თოვლისა“, „მყვირალობა“, „ყივჩაღის პაემანი“, „ყივჩაღის ღამე“, „ოლე“, „ნატვრის ხე“ და სხვ.

მგელაძე საფო (გიგინეიშვილი საფო – 1894-1936) – მწერალი, პოეტი. (ფსევდ.: გურული ქალი, ეწერელი ქალი, მუშა ქალი, სანი). მისი პირველი ლექსი „საქართველო“ დაიბეჭდა 1908 წელს. პირველი წიგნი, პოემა „ბახმარო“, გამოვიდა 1927 წელს. თანამშრომლობდა ჟურნალ-გაზეთებთან: „კავკასიონი“, „ჩვენი გზა“, „ტრიბუნა“, „კომუნისტი“, „ხმა ქართველი ქალისა“, „ლიტერატურული საქართველო“, „პროლეტარული მწერლობა“, „ლომისი“, „ქართული მწერლობა“, „მნათობი“.

მეგრელი დუტუ (ხოშტარია დიმიტრი – 1867-1938) – მწერალი, პოეტი, საზოგადო მოღვაწე. მისი პირველი ლექსი 1888 წელს გამოქვეყნდა გაზეთ „თეატრში“. 1892 წელს გამოქვეყნდა მწერლის პირველი წიგნი „სურათები ჩვენი ცხოვრებიდან“, ხოლო 1893 წელს – მისი ლექსების კრებული „ცრემლები“. მისი ლექსი „მე პატარა ქართველი ვარ“ და მოთხრობა „ქინაქინა“ შესულია ი. გოგებაშვილის „დედაენაში“ და „ბუნების კარში“.

მეფანდურე შალვა – იმედაშვილი შალვა.

მეჩონგურე დ. (ქარცივაძე დავით – 1881-1924) – პოეტი, რევოლუციონერი, სამხედრო პირი. 1898 წლიდან „მეჩონგურის“ ფსევდონიმით თანამშრომლობდა სოციალისტური მიმართულების ჟურნალ-გაზეთებთან. მისი ლექსები ქვეყნდებოდა ილია ჭავჭავაძის „ივერიაში“. ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების წევრი. დახვრიტეს 1924 წელს.

მეჩონგურე სიმონა (ქვარიანი სიმონ – 1868-1946) – ისტორიკოსი, მწერალი, პუბლიცისტი. 1901 წლიდან აქვეყნებდა წერილებს ქართულ და რუსულ ჟურნალ-გაზეთებში. ავტორი ისტორიული ნაწარმოებებისა: „ქართველი ერის უძველესი კულტურა და როლი მსოფლიო ისტორიაში“ (1901), „ხეთი და ნაირი“ (1909), „საქართველოს ისტორია“ (1917) და სხვ.

მიწიშვილი ნიკოლოზ (ნიკოლო) – (სირბილაძე ნიკოლოზ – 1896-1937) – პოეტი. მისი ლექსი „მთებში“ პირველად 1912 წელს ჟურნალ „თეატრსა და ცხოვრებაში“ გამოქვეყნდა. 1917 წელს რედაქტორობდა ქუთაისის მუშათა და ჯარისკაცთა გაზეთს „გოლოს სალდატა“. თანამშრომლობდა სიმბოლისტთა პერიოდულ გამოცემებთან: „მეოცნებე ნიამორები“, „პოეზიის დღე“, „ბახტრიონი“, „ბარიკადი“, „რუბიკონი“. 1921 წელს, მისი რედაქტორობით, თბილისში დაარსდა გაზეთი „ფიგარო“. 1922 წელს თბილისში გამოიცა პოეტის პირველი წიგნი „წმინდანიანი“. 1924 წელს პარიზში ჩამოაყალიბა „ქართველ ხელოვანთა კავშირი“. 1926-1928 წლებში რედაქტორობდა ჟურნალ „ქართულ მწერლობას“. უკანასკნელ წლებში რედაქტორობდა გაზეთ „ზარია ვოსტოკას“. 1937 წლის 2 ივნისს დააპატიმრეს და 13 ივლისს დახვრიტეს.

მოსაშვილი ილო (1896-1954) – დრამატურგი, მთარგმნელი, მწერალი, პოეტი და სცენარისტი. 1911 წელს დაიბეჭდა მისი პირველი ლექსი გაზეთ „სინათლეში“. აქვეყნებდა ლექსებს, მოთხრობებს, ნარკვევებს, პიესებს. ასევე წერდა ნაწარმოებებს ბავშვებისთვის. თარგმნა შევჩენკოს, ფრანკოს, მაიაკოვსკისა და ესენინის ნაწარმოებები.

მღვიმელი შიო (ქუჩუკაშვილი შიო – 1866-1933) – საბავშვო პოეტი, ქართული საბავშვო მწერლობის ერთ-ერთი ფუძემდებელი. 1885 წელს გაზეთ „დროებაში“ გამოქვეყნდა მისი პირველი ლექსი „დილა“. 1891 წელს მისი ლექსები გამოიცა ცალკე წიგნად. დამოუკიდებლობის პერიოდში მისი ნაწარმოებები ქვეყნდებოდა სოციალისტ-ფედერალისტთა გაზეთში „სახალხო საქმე“. თანამშრომლობდა ჟურნალებთან: „ჯეჯილი“, „ნაკადული“, „პიონერი“.

მჭედლიშვილი იოსებ (1888-1956) – მწერალი. მისი პირველი ლექსი „ვერ შამაშინებს მტარვალის რისხვა“ 1906 წელს დაიბეჭდა გაზეთ „ზარში“. მას შემდეგ მისი ლექსები და მოთხრობები ქვეყნდებოდა პერიოდულ გამოცემებში: „სახალხო საქმე“, ჟურნალი „ნაკადული“, „ჯეჯილი“ და
„ნიშადური“. ავტორია ნაწარმოებებისა: „მსოფლიო გრგვინვაში“, „მწყემსის წერილები“, „შვიდნი ძმანნი ხევსურნი“, „ჯვარცმული ლეგენდა“ და სხვ.

რუშაველი ფ. -  მგელაძეე ფილიპე. რუხაძე ვარლამ (1874-1935) – მწერალი, პოეტი. ლექსებს აქვეყნებდა გაზეთებში: „კვალი“, „მოამბე“, „თანამედროვე აზრი“ და სხვ. გამოსცა კრებულები: „ცისკარი“, „თაიგული“, „ზღაპრები და არაკები“, „ცხოვრების ყვავილები“, „რჩეული ლექსები“. წერდა საბავშვო თხზულებებს, თარგმნა ალექსანდრე პუშკინის პოემები. დამოუკიდებლობის პერიოდში ეწეოდა აქტიურ შემოქმედებით საქმიანობას. ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების ბათუმისა და თბილისის განყოფილებათა წევრი.

საჯავახოელი (ხუნდაძე რაჟდენ – 1845-1929) – ლიტერატურათმცოდნე, პოეტი, სასულიერო პირი. (ფსევდ.: საჯავახოელი, საჯაოხელი, ქართველიშვილი). 1885-1912 წლებში გამოსცა ქართული სასულიერო საგალობლის ათზე მეტი კრებული, მათგან აღსანიშნავია: „შემოკლებული საეკლესიო ტიბიკონი“, „ღვთისმშობლის მიძინების სვინაქსარი“, „ქართული საეკლესიო გალობა გურულ-იმერულ კილოზე“, „ქართული გალობა“. აქვეყნებდა ლექსებს და პუბლიცისტურ წერილებს ქართულ პერიოდულ გამოცემებში: „ივერია“, „მწყემსი“, „კოლხიდა“, „განათლება“, „ჩვენი ქვეყანა“.

სიხარულიძე ილია (1889-1963) – პოეტი, პედაგოგი, რესპუბლიკის დამსახურებული მასწავლებელი. მისი პირველი წიგნი „საბავშვო თამაშობანი ლექსად“ გამოქვეყნდა 1925 წელს. მისი საბავშვო იგავ-არაკები ქვეყნდებოდა ჟურნალებში „ჯეჯილი“ და „ნაკადული“.

ტაბიძე გალაკტიონ (1891-1959) – პოეტი და საზოგადო მოღვაწე. 1914 წელს დაიბეჭდა მისი ლექსების პირველი კრებული. 1919 წელს ახალდაარსებულ ჟურნალში „თეატრი და მუსიკა“ დაიბეჭდა გალაკტიონის წერილი „თეატრები“. 1919 წელს გამოსცა ლექსების მეორე კრებული „თავის ქალა არტისტული ყვავილებით“ („არტისტული ყვავილები“). 40-იანი წლებიდან გალაკტიონი აქვეყნებს ლექსებს: „ლურჯა ცხენები“, „მთაწმინდის მთვარე“, „პოეზია უპირველეს ყოვლისა“, „ნიკორწმინდა“ და სხვ. 1921 წლიდან რედაქტორობდა ჟურნალ „ლომისს“, 1922-1923 წლებში დააარსა „გალაკტიონ ტაბიძის ჟურნალი“, იყო „მნათობის“ ერთ-ერთი დამაარსებელი. 1925 წელს ჟურნალ „მნათობის“ მეათე ნომერში დაიბეჭდა მისი ასი ლექსი. 1927 წელს გამოვიდა მისი ლექსების ერთტომეული, ერთჯერადი გამოცემა „გალაკტიონი“, რომელშიც გალაკტიონისადმი მიძღვნილი ლექსები და წერილები იყო დაბეჭდილი.

ქუჩიშვილი (ჩხეიძე) გიორგი (1886-1947) – ქართველი საბავშვო მწერალი. მისი პირველი ლექსი გამოქვეყნდა 1906 წელს. აღსანიშნავია მისი ლექსების ციკლი „ქუჩის სიმღერები“, მინიატიურები „უსახელო“, „საცოდავი“. გ. ქუჩიშვილის კალამს ეკუთვნის აგრეთვე საბავშვო ლექსები: „აღტაცება“, „პაწია მეგობრები“. სოციალ-დემოკრატიული პარტიის წევრი. დამოუკიდებლობის პერიოდში ეწეოდა აქტიურ სამწერლობო საქმიანობას. ქართულ პრესაში გამოქვეყნდა მისი ლექსები: „შალვა დადიანს“, „სიმღერა“. ლექსი მიუძღვნა მთავრობის თავმჯდომარეს ნოე ჟორდანიას.

ყიფიანი ვარდენ (ფსევდ.: ღვანკითელი).

შანიძე აკაკი (1887-1987) – ენათმეცნიერი. ი. ყიფშიძესა და გ. ახვლედიანთან ერთად საფუძველი ჩაუყარა საქართველოში ენათმეცნიერულ კვლევებს. შანიძის ადრეული ენათმეცნიერული გამოკვლევები თავმოყრილია ნაშრომში „ქართული ენის გრამატიკა“, რომელიც გამოიცა 1930 წელს და არის ახალი ქართული ენის პირველი მეცნიერული გრამატიკა. 1919 წელს დამფუძნებელი კრების არჩევნებში კენჭს იყრიდა სოციალ-ფედერალისტური პარტიის სიით, იყო საკანდიდატო სიის 33-ე ნომერი. იყო თბილისის ქართული უნივერსიტეტის ერთ-ერთი დამაარსებელი.

ჩლაიძე ვარლამ (1883-?) – მწერალი, კოოპერატორი.

წერეთელი (კაკი) ირაკლი (1881-1959) – პოლიტიკური ლიდერი, პუბლიცისტი. „მესამე დასის“ იდეური სულისჩამდგმელი და მისი ყოველკვირეული პოლიტიკური ორგანოს, „კვალის“ დამაარსებელი. საქართველოს ბოლშევიკური ოკუპაციის შემდეგ, ეროვნული მთავრობის სხვა წევრებთან ერთად, საფრანგეთში ემიგრაციაში წავიდა. საერთაშორისო კონგრესებზე სიტყვით გამოდიოდა და იცავდა საქართველოს ეროვნულ ინტერესებს. იყო მეორე ინტერნაციონალის აღმასრულებელი კომიტეტის წევრი. 1940 წელს ი. წერეთელი საცხოვრებლად ნიუ-იორკში გადავიდა და იქ გარდაიცვალა, ჩაუტარდა კრემაცია. 1973 წელს მისი ფერფლი ლევილის ქართველთა სასაფლაოზე გადაასვენეს და იქ დაკრძალეს.

წულაძე ლავრენტი (1867-1923) – მწერალი, პედაგოგი და სასულიერო პირი. (ფსევდ.: დათიკო ვერმიცანაშვილი). 1883 წელს საკუთარი სკოლა დააარსა სოფელ სურებში. 1886 წლიდან გახდა გაზეთ „ივერიის“ კორესპონდენტი. 1894 წლის სექტემბერს ქ. ფოთში დააარსა სამრევლო სკოლა. 1917 წლამდე მუშაობდა ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლად ფოთის ქალთა გიმნაზიაში და სამოქალაქო სასწავლებელში, განაგრძობდა კორესპონდენტობას იმდროინდელ ჟურნალ-გაზეთებში, განსაკუთრებით ხშირად ათავსებდა წერილებს სახალხო განათლების საკითხებზე ჟურნალ „განათლებაში“. 1917 წელს გადავიდა მშობლიურ სოფელში და განაგრძო მასწავლებლად და სკოლის გამგედ მუშაობა აკეთის უმაღლეს-დაწყებით სკოლაში.

ჭანჭათელი დ. – გოგუაძე დათიკო.