ბაკური

- გვიამბე, ელიზბარაო,

რა ამბავ მოხდა ეღოსა?

როგორ დაეცენ ლეკები

ბაკურის ციხე-ეზოსა?

- არ მინდა, ძველი დარდები

რომ გულში აიწეწოსა.

მე რა ვთქვა? უნდა კაცობა

ბაკურმა დაიკვეხოსა...

ჩემ-ფერეების სიცოცხლე

სამარემ დაილეკოსა.

- რათ იტყვი, კაცო, მაგასა,

თავს რათა სწიხლავ ფეხითა?

- სიმართლით მარტო ეს მეთქმის,

მაშ ტყუილი ვთქვა კვეხითა?

ვერ შავძელ იმის მხრის ჭერა,

ვერ მოვკვდი, - სული მეტკბილა...

ბაკურის ომი და ქცევა

ნეტავი თვალით გეხილა!

გული მკლავს, ცოცხლად რისთვისა

მტერს ჩავუვარდი ხელშია,-

ამისგან ეხლა ფიქრები

შხამად ამომდის ყელშია.

თავის აღება არ მწადის,

ვეღარც გავშლილვარ წელშია.

- ხომ არ გაექე, რა ვუყოთ,

არ დაგაცალეს სიკვდილი...

ის რისთვის გესირცხვილება,

რაიც არ არი სირცხვილი?

ჩვენც ვიცით, აგრევ გავიგეთ

ამბავი კილო-კავადა;

ერთმაც არ დაგგმო, ღვთის მადლმა,

არ მოგიხსენა ავადა.

გენუკავთ, ომის ამბავი

ეხლა გვიამბო თავადა.

- დიდი მოვიდა მტრის ჯარი,

გარს შემოგვერტყა ღობედა.

შვიდ დღეს ვიგერეთ თოფებით,

მრავალი კიდეც ვხოცეთა;

დიაცნი წამალს გვიწყავდენ, -

ქების ღირსნია სწორედა!..

მერვე დღეს ტყვია-წამალი

გასწყდა, გათავდა სრულადა

და ჩვენი შრომაც მაშინვე

ჩავთვალეთ დაკარგულადა.

უძილო, მშიერ-მწყურვალნი, -

მტერს! - რომ ჩვენ მაშინ ვიყვენით!

ბედმა გვიმუხთლა ტიალმა,

გავცუდდით, გავირიყენით.

მოდგა და მოდგა მტრის ჯარი,

ციხის მოერტყა ლიბოსა;

რჩებოდა ჩვენი ქავციხე

გულ-ხადარას და დიდოსა.

“უნდა ცოლ-შვილით მტერს დავრჩეთ,

სირცხვილი კისრით ვზიდოთა!

მას მერმე ტანზე აბჯარი

როგორ-ღა დავიკიდოთა?!”

ცეცხლად გადიქცა ბაკური,

მარტო ოხვრად და კვნესადა...

გული ქცევია ტალადა,

თვალები უჩანს კვესადა.

“ვაჰ, დედას მტრისას!” - ესაა სთქვა,

ხელი გაივლო ხმალზედა:

“ისევ მე დაგხოცთ!” - და ცოლ-შვილს

თავები დასჭრა წამზედა.

მტერს მიეგება ციხის კარს,

მეც იმას მივყევ კვალზედა.

გაუხტა ხმალ-მოღერებით,

ფრანგულმა გაიცინაო;

თორმეტი მოჰკლა ციხის კარს,

ერთ-ურთზე დააწვინაო.

ვეფხვსა დააცვდა კლანჭები:

ბაკურმაც დაიძინაო...

1899 წ.