გზაზე

თვალუწვდენელი, შორი, ვრცელი, დაუსაბამო,

ჩუმი, მყუდრო და სევდიანი იყო საღამო.

თოვლზე დაცემულ სისხლის წვეთის მსგავსად მზის რგოლი

ღრუბელთა შორის იშლებოდა სხივ-ანათრთოლი.

ლურჯი ბურუსით ინთქმებოდა ხშირი ტყე-ველი

და მყუდროება იყო ირგვლივ დაურღვეველი.

ამ დროს მომესმა სევდიანი სიმღერა გზაზე:

ეს ხომ მხედარი ოცნებობდა სხვა ქვეყანაზე.

გადაიარა ჩემს თვალთაწინ და მიიმალა,

სამარადჟამოდ გაურკვევი აღმიძრა ძალა.

და მივდიოდი მარტოდ-მარტო სევდიან გზაზე

და ისევ-ისე ვოცნებობდი სხვა ქვეყანაზე.

ლურჯი ბურუსით ინთქმებოდა ხშირი ტყე-ველი

და მყუდროება იყო ირგვლივ დაურღვეველი!