შავი ყორანი

გზა გავიარე... მსურს მოვიხედო

და დავინახო მთისა ქედები,

შავი ყორანი გზაზე მომჩხავის:

“ნუ იხედები... ნუ იხედები!”

გზაზე მივდივარ... მსურს გავარკვიო

გასავლელი გზის სივრცე უცვლელი.

შავი ყორანი ისევ მომჩხავის:

“შორს ნუ გასცქერი... შორს ნურვის ელი!”

მაგრამ სადა ვარ? გზა აღარა სჩანს,

ამ სიბნელეშიც გაჭირდა გავლა;

შავმა ყორანმა ფრთა ფრთას შემოჰკრა,

შავმა ყორანმა თავზე დამჩხავლა.

გადაიფრინა და მომაგონა

დრო, უბედობის გვერდით მხლებელი,

ჟამი, ყველაფრის მქნელ-გარდამქნელი,

სივრცე, ყველაფრის მიმტევებელი.